tag:blogger.com,1999:blog-89740397892502090302024-02-19T17:22:19.317-08:00EPAF WarsawEuropean Performance Art FestivalUnknownnoreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-44166878234426031502011-11-27T01:25:00.000-08:002011-11-27T01:38:05.483-08:00EPAF 2011<!--[if gte mso 9]><xml> <o:officedocumentsettings> <o:allowpng/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:trackmoves/> <w:trackformatting/> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:donotpromoteqf/> <w:lidthemeother>PL</w:LidThemeOther> <w:lidthemeasian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:lidthemecomplexscript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:splitpgbreakandparamark/> <w:enableopentypekerning/> <w:dontflipmirrorindents/> <w:overridetablestylehps/> </w:Compatibility> <m:mathpr> <m:mathfont val="Cambria Math"> <m:brkbin val="before"> <m:brkbinsub val="--"> <m:smallfrac val="off"> <m:dispdef/> <m:lmargin val="0"> <m:rmargin val="0"> <m:defjc val="centerGroup"> <m:wrapindent val="1440"> <m:intlim val="subSup"> <m:narylim val="undOvr"> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" defunhidewhenused="true" defsemihidden="true" defqformat="false" defpriority="99" latentstylecount="267"> <w:lsdexception locked="false" priority="0" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Normal"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="heading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="35" qformat="true" name="caption"> <w:lsdexception locked="false" priority="10" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" name="Default Paragraph Font"> <w:lsdexception locked="false" priority="11" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtitle"> <w:lsdexception locked="false" priority="22" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Strong"> <w:lsdexception locked="false" priority="20" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="59" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Table Grid"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Placeholder Text"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="No Spacing"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Revision"> <w:lsdexception locked="false" priority="34" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="List Paragraph"> <w:lsdexception locked="false" priority="29" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="30" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="19" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="21" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="31" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="32" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="33" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Book Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="37" name="Bibliography"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" qformat="true" name="TOC Heading"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Calibri; mso-bidi-theme-font:minor-latin; mso-fareast-language:EN-US;} </style> <![endif]--> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal">3 dzień</p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal">sobota, 26.11.2011</p> <p class="MsoNormal">Tak jak drugi dzień zaczął się od szatni i artysty pełniącego (do pewnego stopnia) usługową rolę, tak trzeci dzień zaczął się od usługi przewożenia windą. Zamiast wspinać się na górę schodami, tym razem wszyscy uczestnicy wieczoru zostali przetransportowani, raptem jedno piętro, na górę. Winda była oklejona aktualnymi gazetami, polskimi, chińskimi i francuskimi. Akcję zorganizował <span style="font-weight: bold;">HP Process</span>, a nazwał ją „Social Space of Interaction”. Do windy szedł ten, kogo artystka <span style="font-weight: bold;">Hortense Gauthier</span> wyłuskała z tłumu i kogo do niej zaprosiła, z głośników w windzie sączył się głos mówiący o aktualnościach w polityce, a ludzie tłoczyli się jak śledzie w beczce. </p> <p class="MsoNormal">Jednak akcja Francuzów nie posiadała mocy realnego oddziaływania politycznego – bo niby jak? Była jakby wydmuszką, może niechcący mówiła o pozorności kontaktu ludzi zmuszonych przebywać ze sobą stłoczonych w ciasnej windzie, o pozorności sztuki politycznej sprowadzonej do nieprzemyślanego odwoływania się do gazet. </p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;">He Chengyao</span> to niezwykle ważna artystka performance w Chinach. W jej sztuce rozbrzmiewa głos kobiet i w ogóle głos słabszych, niewidocznych na co dzień w pędzącym przed siebie kapitalistycznym społeczeństwie, chorych psychicznie, biednych, bezdomnych, zbyt wrażliwych, by przetrwać czasy morderczej konkurencji. Wczoraj artystka siadła przed nami, w ostrym świetle reflektora. Z tacy zawierającej podłużne, walcowate zawiniątka, brała po jednym, rozwijała je, w końcu jedno wzięła do ust. Był to duży, okrągły w przekroju cukierek, który całkowicie zatkał jej usta. Artystka dławiła się nim. Miała usta pełne półrozpuszczonej słodkiej substancji, która gęsta i o białym kolorze zaczęła skapywać jej z ust na dekolt, piersi, brzuch, podbrzusze, nogi, podłogę. Ponieważ była ubrana na czarno, owa wymieszana ze śliną substancja odcinała się ostrą, jasną smugą od reszty ubrania. Obserwowaliśmy detalicznie mękę artystki usiłującą przełknąć tę zapychającą usta gęstą substancję. Punktem ciężkości była jej twarz, niema, krzywiona lekkimi grymasami. W końcu cukierek wypadł jej z ust. Wtedy było jeszcze gorzej: artystka zaczęła wypluwać niekształtną masę, zaczęła płynąć jej z ust, spływać po brodzie, cieknąć po piersiach i brzuchu. Usta - otwór, ślina, konotacje organiczne, cielesne. To, co obrzydliwe zrobione z tego, co dobre, smaczne, słodkie. Mam wrażenie, że upraszczam, ale pewnie jednym ze znaczeń jest niska sytuacja społeczna kobiet w Chinach, ich uprzedmiotowienie, poddanie mężczyznom. Ale też pojawia się tutaj obraz doskonale pasujący do analizy bardziej psychoanalitycznej: kobieta jako obrzydlistwo, kobieta jako coś nieokreślonego, bez formy, organicznego, otwory ciała, substancje z wnętrza ciała, wydostające się na zewnątrz. </p> <p class="MsoNormal">Akcja <span style="font-weight: bold;">Lushan Liu</span> miała być dziełem rozbudowanych i powstałym dzięki udziałowi widzów. Specjalnie uszyty kostium został przeznaczony dla czterech osób, które zgłosiły się z publiczności. Trzeba przyznać, że publiczność tego festiwalu nie miała problemu ze współpracą z artystami, z entuzjastyczną wręcz odpowiedzią na ich zapotrzebowanie statystów, wolontariuszy, osób wykorzystywanych przez performerów do ich celów. Lushan Liu opowiadała wcześniej, że ona sama nigdy nie występuje we własnych performensach, że umożliwia występowanie innym, zawsze ktoś ją zastępuje. Tutaj jednak, mimo niezwykle otwartego nastawienia publiczności, mimo castingu wśród chętnych, wytworzyło się coś, co chyba wystąpieniu artystki zaszkodziło. Otóż wytworzyła się atmosfera wesołości, dowcipkowania, podśmiewania się. Nie byliśmy zdolni skupić się podekscytowani co też artystka zamierza zrobić z dziwnie ubranymi ochotnikami, dlaczego mają na sobie cieliste ubranka zszyte nogawkami i rękawami, skąd słuchawki na uszach i lusterka na piersiach. Cały czas wybuchaliśmy śmiechem na widok nieporadnie poruszających się uczestników akcji komentujących własne położenie. Bajeczna, kalejdoskopowa projekcja, która miała być rzutowana na poczwórnego stwora, muzyka ze śpiewem ptaków, rozminęły się z ludźmi, doszły do skutku później, stąd właściwie performance nie był czytelny. Tu zresztą nasuwa się pytanie: czy ta dziwna akcja to jeszcze performance, czy jakiś rodzaj alternatywnego teatru? Szkoda, że tak się stało, intryguje mnie doświadczenie artystki w zakresie aktywizmu społecznego i dizajnu. Byłam ciekawa jak można je połączyć i czemu to może służyć. Tym razem jednak to połączenie nie wypaliło. </p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;">Nathalie Mba Bikoro </span>przedstawiła ładną w formie opowieść o losie Czarnych, o kulturowej ich pozycji i o osobistym wyzwoleniu. I o kolonializmie, rzecz jasna, o niewolnictwie. Wszystko wyraziste i bardzo dobitne, żeby nie było wątpliwości. Pojawiły się zatem takie motywy, jak mierzenie, miary, liczenie, odliczanie, normy, odznaczanie tych norm na ciele, próba uwolnienia się od nich, złoto, kwiaty, jedzenie kwiatów, no i – dychotomia ubranie-nagość. W praktyce wyglądało to tak, że był pokaz slajdów z rozmaitymi ujęciami Czarnych, przez głośniki nadawane było odliczanie – męskimi głosami, po niemiecku i angielsku, czasami do tego dochodził głos kobiecy, pewnie artystki. Potem także – rysowanie miar na ciele, potem ich mycie, potem oklejanie ciała płatkami złota (przy okazji powstał niesamowity efekt drobinek złota wirujących w snopach światła reflektorowego), jedzenie kwiatów i plucie nimi. Ładne wizualnie, bardzo kolorowe, ale jak dla mnie – zbyt oczywiste, bez niuansów i niespodzianek. Ale może tak trzeba? Realizacja Bikoro przywiodła mi na myśl obejrzaną tego samego dnia wystawę Kary Walker i rozmowę, jaką z artystką przeprowadziła Katarzyna Bojarska. Pojawiła się w niej wzmianka o terminie „postblackness”, sygnalizującym wyczerpanie dotychczasowych sposobów rozliczania się z kolonializmem i sposobem, w jaki Czarnych traktowała kultura Zachodu. Na tę wzmiankę Walker zareagowała z pewnym zniecierpliwieniem, powiedziała, że ów koniec rozliczeń i koniec traumy został odtrąbiony o wiele za wcześnie. </p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;">Cai Qing Sonnenberg </span>po prostu wyszedł na scenę i zaczął opowiadać o sobie tak jak to robi normalnie, w zwykłych rozmowach poza sceną. Naturalny, sympatyczny, pełen ekspresji. Zapytał kto byłby gotów spędzić z nim dwa wolne dni w Warszawie, które czekają na niego przed ostatecznym wyjazdem z Polski. I wyobraźcie sobie, że był problem. Większość zebranych na sali przyjechała z innych miast: górą był Poznań, ale też Gdańsk czy Lublin. Czy mieszkańcy Warszawy nie interesują się performensem? Potem zaś podzielił się z nami swoimi wizytówkami i namiarami, a jeszcze później zaprosił na scenę absurdalnie wielką grupę ludzi. To już przesada – myślałam sobie – z tą aktywizacją publiczności. Okazało się, że Cai Qing przeszukuje tych ludzi i bezceremonialnie rekwiruje im zawartość kieszeni oraz rozmaite naszyjniki, szaliki, chustki. Wywołało to wiele śmiechu i ekscytacji, bo – kiedy artysta nie widział – jedna z uczestniczek EPAF, Marijana Jovanović, podkradła mu jego łup… W końcu jednak uporał się z uzbieraniem sporej ilości przedmiotów i ułożył z nich napis. Komórkami, zeszytami, zapalniczkami, wisiorkami – złożył wielkie „LOVE”. Poprzez czyn dwuznaczny moralnie – niedyskretne grzebanie ludziom w kieszeniach i zabieranie bez zgody drobnych przedmiotów, doprowadził do czegoś dobrego. Drobne szperanie, myszkowanie, a jednocześnie – nacisk na bycie razem, dzielenie się – jako źródło sztuki. Mam wrażenie, że w jego przypadku to postawa twórcza, wszystko może być sztuką. </p> <p class="MsoNormal">Trzeciego dnia rzuciło się w oczy to, co było chyba jednym z głównych rysów tegorocznego festiwalu: teatralizacja performance i spore zainteresowanie wykorzystaniem publiczności. Bez odbiorców przecież wiele z performensów nie miałoby racji bytu. </p>epaf warsawhttp://www.blogger.com/profile/03192590370663142977noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-26757340226419568272011-11-26T04:10:00.000-08:002011-11-26T04:28:42.492-08:00EPAF 2011<!--[if gte mso 9]><xml> <o:officedocumentsettings> <o:allowpng/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:trackmoves/> <w:trackformatting/> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:donotpromoteqf/> <w:lidthemeother>PL</w:LidThemeOther> <w:lidthemeasian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:lidthemecomplexscript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:splitpgbreakandparamark/> <w:enableopentypekerning/> <w:dontflipmirrorindents/> <w:overridetablestylehps/> </w:Compatibility> <m:mathpr> <m:mathfont val="Cambria Math"> <m:brkbin val="before"> <m:brkbinsub val="--"> <m:smallfrac val="off"> <m:dispdef/> <m:lmargin val="0"> <m:rmargin val="0"> <m:defjc val="centerGroup"> <m:wrapindent val="1440"> <m:intlim val="subSup"> <m:narylim val="undOvr"> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" defunhidewhenused="true" defsemihidden="true" defqformat="false" defpriority="99" latentstylecount="267"> <w:lsdexception locked="false" priority="0" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Normal"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="heading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="35" qformat="true" name="caption"> <w:lsdexception locked="false" priority="10" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" name="Default Paragraph Font"> <w:lsdexception locked="false" priority="11" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtitle"> <w:lsdexception locked="false" priority="22" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Strong"> <w:lsdexception locked="false" priority="20" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="59" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Table Grid"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Placeholder Text"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="No Spacing"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Revision"> <w:lsdexception locked="false" priority="34" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="List Paragraph"> <w:lsdexception locked="false" priority="29" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="30" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="19" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="21" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="31" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="32" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="33" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Book Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="37" name="Bibliography"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" qformat="true" name="TOC Heading"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Calibri; mso-bidi-theme-font:minor-latin; mso-fareast-language:EN-US;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><b style="">2 dzień</b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">piątek, 25.11.2011<br /></b></p> <p class="MsoNormal">Dzień zaczął się od wyznania „In Artist we Trust”. To właśnie <span style="font-weight: bold;">Chen Jin</span> miał wypisane na koszulce. Jest nie tylko artystą, ale i organizatorem najważniejszego, najstarszego i największego festiwalu performance w Chinach, z którego powodu przebywał nawet w więzieniu. Dlatego wyznanie wiary w artystę w tytule jego działania nie brzmi lekko i zabawnie. Co to znaczy „ufam artyście”? I dlaczego parafraza sformułowania państwowego motta Stanów Zjednoczonych? Dlatego pewnie, żeby zrównać artystę w znaczeniu – z Bogiem i władzą, nawet jeśli początkowo brzmi to żartobliwie. To jest jak wyznanie wiary w odniesieniu do wciąż trudnej sytuacji artystów w Chinach, artystów, a zwłaszcza performerów, których mogą spotkać represje, z których zakaz występowania w instytucjach jest najlżejszy. Na plecach koszulki Chen Jina były wypisane różne rodzaje artystów, a wśród nich między innymi: żonglerzy, dramatopisarze, raperzy, tancerze, choreografowie i wyplatacze koszy. Bardzo podoba mi się szerokie spektrum działalności artystycznej. Chen Jin zaprosił publiczność do oddawania ubrań do szatni. Początkowo działo się to dość opornie, jednak nie z powodu niechęci publiczności (która jest liczna, zasadniczo młoda i ciekawa, niebojąca się interakcji). Tutaj ludzie po prostu nie mogli dotrzeć z kurtkami do artysty-szatniarza, prowadzące do niego ciasne przejście blokowali fotografowie. W przypadku <i style="mso-bidi-font-style: normal">In Artist we Trust </i>to stało się już karykaturą. </p> <p class="MsoNormal">Tu dygresja: pamiętam zdjęcie Krzysztofa Millera z zamieszek w jakimś afrykańskim kraju: mężczyzna leżący bezwładnie na ulicy, może już martwy i nad nim gromada fotografów, pochylona z obiektywami skierowanymi na ciało, stado sępów. Oczywiście, na EPAF nie chodziło o sprawy życia i śmierci, ale z performance zapamiętałam głównie ludzi z aparatami. Wjeżdżali także szklaną windą, która co chwila przemieszczała się góra – dół. Momentami lepiej było patrzeć na ekraniki aparatów przed tobą niż usiłować dojrzeć akcję „w realu”. Wracając jednak do sedna sprawy, artysta włożył orzechy do kieszeni palt i kurtek. Sam się rozebrał i nagi uczestniczył jako widz podczas akcji następnej. Po czym stanął za wieszakami na ubrania, jakby na ich straży, ale też schowany, na pół ukryty. By wziąć swoje palto, trzeba się było do niego zbliżyć, co oznaczało przełamanie bariery intymności, wstydu, na co byli narażani widzowie. Myślę, że najważniejsza była właśnie obecność artysty. Obecność, która trochę przeszkadzała, rozbijała normalny stan bycia z ludźmi czy bycia w tłumie. Pojawił się tutaj wątek obnażenia, czyli bezbronności. Nagość jako szczerość, nie mam nic do ukrycia, ale też jestem bezbronny, oddaję się w wasze ręce. Orzechy to z kolei dar, karmienie jest gestem przyjaźni, dobrej woli. Potem wszyscy te orzechy chrupali. </p> <p class="MsoNormal">Jeszcze w trakcie performance Chen Jina akcję rozpoczął <span style="font-weight: bold;">Cui Tao</span>. Spokojnie usiadł przy stoliku, i zaczął liczyć oddechy. Jego akcja ma trwać 24 godziny. Publiczność mijając go mówiła – „to ten minimalista”. Ten minimalista w skupieniu i powoli stawiał na serwetce kreski. Gdy spytałam gości z Chin, co też Cui Tao zapisuje, odpowiedzieli mi, że to nie jest żaden poetycki tekst ani coś starannie kaligrafowanego. To jest metoda liczenia oddechów. Artysta odznacza własne oddechy. Obok niego szklanka z wodą, obok zegarek. Ale przy nim czas nawet jeśli nie stanął w miejscu, to zdecydowanie spowolnił. Bardzo chciałabym zobaczyć go w nocy jak tak siedzi i spokojnie liczy oddechy. Czy na pewno nie schodzi z posterunku i czy siedzi<span style="mso-spacerun:yes"> </span>ciemnościach, czy w świetle. Prosty, mocny akt oddychania, siedzenia, bycia tu i teraz. Artysta skoncentrowany, ruchy powolne. Ale jest, jego obecność to czysta obecność, płynięcie w czasie, zawieszenie w strumieniu życia, w strumieniu rzeczywistości. <span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal">Potem <span style="font-weight: bold;">Marijana Jovanović</span>, artystka pochodząca z Serbii, a mieszkająca obecnie w Norwegii. Marijana mówi, że przed każdym wystąpieniem jest niezwykle spięta, zestresowana, bardzo opresyjnie działa na nią zwłaszcza podział na scenę i widownię, jaki często, bezwiednie się tworzy podczas performensów. I tworzy rzeczy na temat tego napięcia. Zajmuje ją kwestia podziału ról w spektaklu i kwestia gry sił. Ta gra władzy polega na presji odczuwanej przez artystę, by przyciągnął uwagę publiki. Marijana pyta „czym jest spektakl, czym jest performance? Czy performance nie jest zaprzeczeniem spektaklu?” Pyta o naturę rzeczywistości i o sztuczność, o to kim jest artysta – czy kuglarzem. Zaczęła ostro i agresywnie. Pragnąc zwrócić uwagę na spektakl i układ sił, chciała go rozbić, wprowadzić dowolność zachowań i anarchię. Czy to w ogóle możliwe? Przegoniła ludzi z jednej strony sceny na drugą, skierowała reflektor prosto w oczy publiczności, potem zaś wymierzyła w nas kamerę, a obraz gapiących się ludzi – nas – był rzutowany na wielki ekran górujący nad sceną (co kojarzy się z prekursorskimi wystąpieniami Włodzimierza Borowskiego). Marijana początkowo trochę zestresowała publiczność, potem jednak obłaskawiła ludzi pozwalając im robić co chcą, w wyniku czego spora część usadowiła się koło niej i gdy czytała własne notatki, zaczęła przeglądać pozostałe jej dzienniki, palić papierosy, rozmawiać. Tym samym wprawiła w stres organizatorów, którzy zaczęli krzyczeć, że palić w sali audiowizualnej może tylko artystka. Od spektaklu, umowności, sztuczności nie można się zatem uwolnić. Jeszcze kilka słów o dziennikach performerki. Wyślizgane od noszenia, pisane w kilku językach. A jednak, mimo, ze artystka oddała się odbiorcom jakby we władanie, to – ktoś zwrócił mi uwagę – działo się to tylko pozornie. Wszak większość ludzi nie rozumiała języków używanych przez Marijanę: serbskiego czy norweskiego. Ona więc się schowała, schowała tak ustawiając kamerę, że pokazywała tylko widownię, ale nią ją samą, schowała się też za barierą rozumienia. </p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;">Luciana Freire D’Anunciacao</span> przedstawiła coś, co ulokowało się dokładnie na przeciwległym biegunie działań Marijany Jovanović. Artystka z Brazylii stworzyła spektakl taneczny. Tytuł <i style="mso-bidi-font-style:normal">With Myself </i>mówi wszystko. Ładne, ale czegoś brakowało, po prostu chyba świadomości po co ten spektakl został stworzony, większej niż poczucie piękna i młodzieńczy narcyzm. Co wydaje mi się ciekawe, to wprowadzenie do tego spektaklu dziewczyńskości, wrażliwości młodej kobiety, zachwyconej sobą, swoim ciałem, jego giętkością i sprawnością oraz pełnym obietnic, niespełnionym jeszcze życiem. <i style="mso-bidi-font-style:normal">With Myself</i> to spotkanie żywej artystki z jej własnym obrazem. Najpierw wielka ręka spotyka się z maleńką figurką tancerki w białej powiewnej sukience. Potem obie nimfy, sfilmowana i prawdziwa tańczą wspólnie. Potem znowu mamy do czynienia z grą skalą. Wielka twarz, na której tle porusza się artystka. Taniec Luciany jest czymś w rodzaju improwizacji, pomiędzy tańcem nowoczesnym a gimnastyką. </p> <p class="MsoNormal">Kolejna performerka, <span style="font-weight: bold; font-family:georgia;" >Kate</span><span style="font-weight: bold; font-family: georgia;font-family:Calibri;" >řina Olivová</span>, stworzyła coś w rodzaju odpowiedzi na pragnienie spektaklu, żywione przez publiczność. Jakby mówiła: „chcecie to macie”, jakby kompletnie i bezlitośnie odarła spektakl z iluzji. Co takiego zrobiła? Rozebrała się do rosołu i zaczęła tańczyć jak na scenie w rytm wesołych kawałków z dyskoteki. Młoda kobieta o rubensowskich kształtach, bezpruderyjnie skacząca, wyginająca się jednocześnie wesoło i lubieżnie w rytm przebojów Michaela Jacksona i innych. Ludzie komentowali „zrobiło się gorąco”, ale bo ja wiem? Ja sama – po początkowym szoku, jaki zazwyczaj niesie zetknięcie z nagością drugiej osoby w miejscu niespodziewanym, niewydzielonym, gdzie takie rzeczy są zakazane zwyczajem – nie miałam wrażenia atmosfery jakiegoś porno szołu, nocnego klubu, szału wyuzdania i pożądania. Dla mnie atmosfera była raczej jak z imprezy w klubie dla naturystów, po prostu bezpruderyjne i lekko groteskowa, rubaszna. Wydaje mi się, że wymową tego performensu było wezwanie do wyzwolenia swojej cielesności, do zabawy nią, do pozbycia się niepotrzebnego wstydu: uwolnienia się. Artystka zapraszała osoby z widowni, nikt się jednak nie rozebrał. Dopiero gdy wszyscy odeszli oglądać następny spektakl, pojawił się jeden mężczyzna, który dołączył do artystki zrzucając ubiór. Tak jak w przypadku Cui Tao, bardzo bym chciała zobaczyć artystkę , gdy tańczyła w dymie i w rytm skocznej dyskoteki sama. <span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal">Na koniec odbył się prawdziwy koncert. To też performance. <span style="font-weight: bold;">Yannick Franck</span> do tworzenia muzyki wykorzystywał dźwięk własnego oddechu, głosu, mruczenia, przefiltrowane przez aparaturę elektroniczną, do tego dźwięki generowane szczotką, widelcem, jakimś elektrycznym warczącym urządzeniem wyglądającym jak kuchenny młynek, własnej konstrukcji instrumentem strunowym. Choć występ był spektaklem muzycznym, to samo zachowanie artysty przy konsolecie było warte uwagi. Stanowiło rodzaj tańca, oszczędnego, lecz wyrazistego, podkreślającego nastrój utworu. Czy to był w końcu jednak performance, a nie jedynie koncert? Artysta uważa, że jak najbardziej, lecz dla widzów pytanie pozostaje otwarte. </p> <p class="MsoNormal">Zasadniczo jednak nie wydaje mi się, żeby poszukiwanie aktualnej definicji performance miało sens. Uważny obserwator zdał sobie pewnie sprawę, że pisząc relację z festiwalu performance wykorzystuję wiele terminów, które – gdyby stosować je ortodoksyjnie i zgodnie z definicjami, zaprzeczałyby same sobie. Bo przecież jeśli performance, to nie spektakl, przedstawienie czy nawet działanie. Jednak tegoroczna edycja EPAF pokazuje rozszerzanie granic performance. Ilu artystów tyle jego definicji. To wydaje mi się dobre, bo twórcze. </p> <p class="MsoNormal">Czego do tej pory brakuje? To ciekawe, bo performance w swoich początkach i w swojej historii bywał często sztuką buntu i kontestacji, z ducha anarchiczną, wbrew hierarchiom i – właśnie – definicjom. Do tegorocznej edycji jako specjalni goście zostali zaproszeni artyści z Chin. W Chinach performance nadal jest sztuką buntu, pozostaje wysoce upolityczniony w odróżnieniu od bardziej akademickich dyscyplin sztuki. Tymczasem tutaj, w Warszawie, w Zamku Ujazdowskim, czyli w pobliżu siedziby polskiego Parlamentu i wielu ambasad, nie ma śladu polityczności. </p> <p class="MsoNormal">Zobaczymy jednak co będzie dalej. </p> <p class="MsoNormal"> </p> <p class="MsoNormal">Magdalena Ujma</p>epaf warsawhttp://www.blogger.com/profile/03192590370663142977noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-55795393310322849762011-11-25T04:20:00.000-08:002011-11-26T04:09:53.180-08:00EPAF 2011<b style="">1 dzień</b><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">czwartek, 24.11.2011<br /></b></p> <p class="MsoNormal"> </p> <p class="MsoNormal">Trudno dzisiaj znaleźć artystę, który zajmuje się jednym rodzajem sztuki. Wśród zaproszonych do udziału w 6. edycji festiwalu EPAF pojawili się artyści i artystki performance mający wiele wspólnego z innymi dziedzinami kreacji, których działania znalazły się blisko granicy z poezją wizualną, muzyką awangardową czy teatrem. Dlaczego uprawiacie dzisiaj performance? Co wam daje takiego szczególnego? – zapytał Grzegorz Borkowski podczas konferencji prasowej poprzedzającej rozpoczęcie festiwalu. </p> <p class="MsoNormal">Odpowiedzi i komentarze przyniosły potwierdzenie znaczenia performance’u, ale zasadniczo nie wniosły nic nowego, nie o to zresztą chodziło – jak sądzę – w pytaniu. W dzisiejszych czasach życie jest naszpikowane elektroniką, coraz więcej czasu spędzamy przy komputerach, w internecie i – w supermarketach. Nic dziwnego, że wszyscy artyści mówili w podobny sposób o realnej obecności – jedni podkreślali jej potrzebę (np. grupa artystów z Chin), inni skupiali się na kwestii bardziej związanej z formą własnego dzieła i wspominali o jakby „przedłużaniu”, przenoszeniu efektu fotografii i filmu (i w ogóle innych mediów) o realną obecność własnego ciała i własnych emocji (o tym mówiła np. Żaklina Piechanowska). W świecie pełnym barier: ekonomicznych, językowych, politycznych, w świecie pełnym samotności (w tłumie wyalienowanych jednostek), ciało staje się zrozumiałym dla wszystkich nośnikiem znaczeń, gwarantem dobrych intencji czy szczerości. Jednak granica – realność – spektakl, jak żyć w czasie zaawansowanych technologii – zdaje się zajmować ich najbardziej. </p> <p class="MsoNormal">Czwartek 24 listopada był pierwszym dniem festiwalu. Trudno wynaleźć wspólny mianownik czwartkowych wystąpień – po prostu go nie było. Performensy wahały się od krótkiej mocnej akcji, przez multimedialne spektakle, po trudne do nazwania intymne zdarzenia o gęstej aurze emocjonalnej. Taką różnorodność posiada to, co artyści w praktyce prezentują jako performance.<br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfnaXIRDXg4j3v_AkuipDwe4UZ_YQD0yCpSwSOFJ_Cvbz-Y8SYoXWsaQ67bmJsieiZ-e-mI7Yf0FiLg4roLIdHEFoi0JuYRlFbkXazlofs00rR7-ekUB6K2QR8gQbGKcT-pspHgBxTp2s/s1600/kcc-8250.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfnaXIRDXg4j3v_AkuipDwe4UZ_YQD0yCpSwSOFJ_Cvbz-Y8SYoXWsaQ67bmJsieiZ-e-mI7Yf0FiLg4roLIdHEFoi0JuYRlFbkXazlofs00rR7-ekUB6K2QR8gQbGKcT-pspHgBxTp2s/s200/kcc-8250.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5679274560358181890" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;">Ting-Tong Chang</span> ustawił wielką kuszę na trawniku za budynkiem Laboratorium. Ciężka, toporna konstrukcja, naprężone liny, naciąg, metalowe części – wszystko to zdawało się nawiązywać do jakiejś skonstruowanej domowymi środkami (wedle instrukcji z internetu) broni. Gdyby się nie wiedziało, że kusza pojawiła się na festiwalu performance, można by snuć domysły i układać całkiem prawdopodobne historie: zbudować ją mógł jakiś pasjonat broni, jakiś przyszły terrorysta, bo kusza jest za duża, by używać jej do celów sportowych. Może frustrat, snujący wizje o sterroryzowaniu nielubianej szkoły czy lokalnego sklepu. Ale kusza Ting-Tong Changa służyła tylko do… wystrzeliwania jajek. To otwiera ciąg prostych skojarzeń: kontrast – ciężka machina i kruche jajka, absurdalna machina agresji i życie w zarodku; niebagatelna jest także aluzja do broni biologicznej. Zasadniczym przesłaniem wydaje się tutaj łatwość i powszechność agresji, która jest wszędzie: w kreskówkach, zabawkach, życiu publicznym i prywatnym. Szkoda mi jednak marnowania tylu jajek na bezcelowe trafianie nimi w mur. Artysta mógł podstawić tam portret jakiegoś celebryty czy polityka.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX3cUkXe9car9PA-lfp3sUYUthqMjfA0odnpyjhkKLLV0qYirgLHb54smR___Q4zPgPZD_SSXPfkbDeKJtJx2UYEA-96NDM8Ow2l9ZLNQUPdENGvP7oIoZqhqMFrb05NG__s4a-J8O47k/s1600/kcc--2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX3cUkXe9car9PA-lfp3sUYUthqMjfA0odnpyjhkKLLV0qYirgLHb54smR___Q4zPgPZD_SSXPfkbDeKJtJx2UYEA-96NDM8Ow2l9ZLNQUPdENGvP7oIoZqhqMFrb05NG__s4a-J8O47k/s200/kcc--2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5679274999397603266" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal">Krótki performance <span style="font-weight: bold;">Łukasza Trusewicza</span> zaskoczył wszystkich. Ledwie wszyscy się usadowili na widowni i ledwie artysta zaczął, to już skończył, wykonując niewiele gestów, ale jeden spektakularny. Do tej pory osoby z publiczności spierają się czy artysta zakpił ze wszystkich, czy to, co zrobił, było raczej wyrazem desperackiej obrony performance, a może szukaniem najkrótszej możliwej formy akcji? Jedno jest pewne, sytuacja, w jakiej się znalazł, była nieznośnie teatralna. Po pierwsze miejsce akcji to czarna sala, przygotowana specjalnie na spektakle. Reflektory skierowane prosto na niego, niczym na jakiegoś aktora. Wyraźny podział na widownię i scenę. Nic dziwnego, że sam artysta teatralizował swoje wystąpienie. Z namaszczeniem wyciągnął prostokątna rzeźbę. Włożył rękawiczki. Rzeźbę przeciągnął na koniec zaimprowizowanej sceny – i tam ją ustawił. Wziął białego drąga, wziął zamach – i go rozwalił o rzeźbę. Sama potem słyszałam, że autor upierał się , że to nie żart. Proste, wyraziste gesty, pełne świadomości tego, co było. Jak powiedziała im wczoraj wieczorem pewna artystka: „ironia jest wszędzie, nie da się przed nią uciec”.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_KOm6-AGLaxj95_E7s6KHd6e0-K5PZbBun_bi5W58cAMet_S3o7_TN_Q-me1SD5qhR95G35wON3rCLkic0blxOGVTu_dWUulv7IiE9K1Lfd6Q_DKU-h1luX9Uc1KCnJi8_2aGtwuiDe4/s1600/kcc-8273.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_KOm6-AGLaxj95_E7s6KHd6e0-K5PZbBun_bi5W58cAMet_S3o7_TN_Q-me1SD5qhR95G35wON3rCLkic0blxOGVTu_dWUulv7IiE9K1Lfd6Q_DKU-h1luX9Uc1KCnJi8_2aGtwuiDe4/s200/kcc-8273.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5679275217265557426" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal">Jednak, gdy zapytałam, czy przychodzi jej do głowy jakaś realizacja pozbawiona ironii, odparła natychmiast, że był to performance <span style="font-weight: bold;">Żakliny Piechanowskiej</span>. Artystka stworzyła niezwykle piękną i sugestywną sytuację zainspirowaną tekstem <i style="mso-bidi-font-style:normal">Kołysanki </i>Samuela Becketta. Jak twierdzi, zaintrygowała ją hipnotyczna siła tego tekstu, oparta na jego oszczędności i powtarzalności. Swoją wagę miał także fakt, że tekst dotyczy sytuacji granicznej, odchodzenia, śmierci. Gdy jednak było się podczas tego performance wraz z artystką, towarzyszyło się jej, same słowa niknęły. Powtarzała je szeptem, ten szept zmieniał się w szmer nierozróżnialnych zdań, z których od czasu do czasu coś się chwytało. Sama inscenizacja, jaką zastosowała: przedzielenie pomieszczenia ścianką-ekranem, projekcja na ekran z jakimś poszarpanym, wirującym sznurem, jakby pępowiną biegnącą gdzieś do góry od leżącej postaci, ona sama leżąca za ekranem, papierowa sukienka, którą darła powoli na sobie, wypowiadając z zamkniętymi oczami słowa, była niezwykle dopracowana i przemyślana. Bardzo podobał mi się pomysł z ekranem. Na początku wszyscy ulokowali się przed nim. Po chwili jednak zaczęli się przenosić za ekran, patrzeć na samą performerkę leżącą na podłodze, pełną skupienia i jakby nieobecną. Zastanawiam się czy to jeszcze teatr, czy to już performance. Artystka dokonuje jakby odarcia teatru z iluzji. Jednak to, co wydaje mi się tutaj ważniejsze, to po prostu fakt, że artystce udało się stworzyć zupełnie odrębną całość, sytuację, która wciągała ludzi, potrafiła ich zahipnotyzować.<br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXfe4g5euCeEq5UKr0fXsJFLDxPhjZoYINSunXfwTvHR9AnQ2xMnDGIe3UaztNxawAOvmioOm_D9rTP6U61d4XAkQE1pJSxmIUQiJfVSv4NCKLNx1uN-qYkjXr6ovd6Q4WDxZpBNTlA4E/s1600/kcc-8457.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXfe4g5euCeEq5UKr0fXsJFLDxPhjZoYINSunXfwTvHR9AnQ2xMnDGIe3UaztNxawAOvmioOm_D9rTP6U61d4XAkQE1pJSxmIUQiJfVSv4NCKLNx1uN-qYkjXr6ovd6Q4WDxZpBNTlA4E/s200/kcc-8457.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5679275468798568978" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language:EN-US" lang="EN-US">Duet <span style="font-weight: bold;">HP Process </span>tworzą <span style="font-weight: bold;">Hortense Gauthier i Philippe Boisnard</span>. </span>Para artystów zajmuje się kwestią obecności i bliskości w świecie opanowanym przez technologie i maszyny. Poprzez specjalnie napisany program komputerowy artyści tworzą na laptopach rodzaj dwóch monologów, które przeplatają się ze sobą stając się niekiedy rozmową. Punktem wyjścia są dla nich litery i słowa, tworzą rodzaj poezji wizualnej, słowa mają błędy, są w różnych językach, bywają niedokończone i niedopowiedziane – jakby zdeformowane przez ciężar oczekiwań, emocji. Pełno tutaj samotności i tęsknoty, słowa zaczynają wirować, tańczyć, stają się elementami animacji, przeplatają się z obrazem. Towarzyszą im słowa, oddechy, westchnienia wypowiadane przez artystów. Ciekawa jest interakcja tworząca się pomiędzy nimi, nić porozumienia zawiązuje się i zrywa, znajdują się i gubią. Napięcie wzrasta, ale próba poszukiwania bliskości i miłosnego kontaktu poprzez litery, dźwięki i obrazy kończy się porażką, której powodem jest bodajże brak dotyku. </p> <p class="MsoNormal">Spotkania czwartkowe za nami. Performance przybiera różne formy – i tak jak teraz myślę, w gruncie rzeczy – na podstawie tego, co zobaczyliśmy, nie da się powiedzieć nawet czy to, co widzieliśmy i w czym uczestniczyliśmy, było performance. Zależało to właściwie wyłącznie od decyzji artystów. Wczoraj wieczorem ktoś mi powiedział, że performance to gatunek z założenia peryferyjny, objawiający się pomiędzy, w szczelinach między różnymi dyscyplinami sztuki bądź między sztuką a życiem, awangardowy, lecz trudny do uchwycenia. I nie lubi sal teatralnych. </p> <p class="MsoNormal">Zobaczymy co będzie dalej.<br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">Magdalena Ujma<br /></p>epaf warsawhttp://www.blogger.com/profile/03192590370663142977noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-26499143293600374022011-11-15T05:51:00.000-08:002011-12-06T03:16:41.900-08:00PROGRAM FESTIWALU<span style="font-weight: bold;"><br />24 listopada, czwartek</span> <span style="color: rgb(102, 102, 102);">/ <span style="font-weight: bold;">24 th of November, Thursday</span></span><br />12.00 konferencja prasowa, projekcja filmu EPAF 2010 (Sala KINO.LAB/Audytorium)<br /><span style="color: rgb(102, 102, 102);">/press conference, film projection EPAF 2010</span><br />18.00 otwarcie festiwalu (Lab) /<span style="color: rgb(102, 102, 102);">Launch of the Festival</span><br />18.15 - 22.00 performances:<br />Ting-Tong Chang (pp Lab)<br />Łukasz Trusewicz (Lab)<br />Marijana Jovanovic (Lab)<br />Żaklina Piechanowska (CSW, I p.)<br />HP Process (Lab)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">25 listopada, piątek</span> / <span style="font-weight: bold; color: rgb(102, 102, 102);">25th of November, Friday</span><br />18.00 - 22.00 performances:<br />Luciana Freire D’Anunciacao (Lab)<br />Chen Jin (Laboratorium)<br />Kateřina Olivová (CSW, I p.)<br />Yannick Franck (Laboratorium)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">26 listopada, sobota</span> /<span style="font-weight: bold; color: rgb(102, 102, 102);"> 26 th of November, Saturday</span><br />18.00-22.00 – performances:<br />Lushan Liu (Lab)<br />Cui Tao (Lab)<br />He Chengyao (Lab)<br />Nathalie Mba Bikoro (Lab)<br />Cai Qing (Lab)<br />22.00 – zakończenie festiwalu (Lab) / <span style="color: rgb(102, 102, 102);">end of the Festival</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">27 listopada, niedziela </span>/ <span style="font-weight: bold; color: rgb(102, 102, 102);">27th of November, Sunday</span><br />12.00-15.00 dyskusja podsumowująca festiwal z udziałem: Grzegorza Borkowskiego, Magdaleny Ujmy, Waldemara Tatarczuka (Lab) / <span style="color: rgb(102, 102, 102);">summary talk</span><br /><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">Codziennie od godz. 12.00 projekcje performances (Lab)</span>:<br /><span style="color: rgb(102, 102, 102); font-weight: bold;">Daily from 12 o’clock video projections of performance documentation</span>:<br />Filippo Berta, Miguel Bonneville, Jacobus Capone, Izabela Chamczyk, Grupa OKO (Aleksandra Grunholz, Klaudia Jarecka, Olga Ozierańska), Ada Karczmarczyk, Burcak Konukman,Volodymyr Kuznetsov, Gretta Louw, MaraM, Nadja Marcin, Dovrat Meron, Yael Sherill Mohilever, Cecilia Molano, Pia Muller, Daniela Francisca Lillo Olivares.<br /><br />Szczegóły programu mogą ulec zmianie<br /><span style="color: rgb(102, 102, 102);">Program details are subject to change </span><br /><br /><span style="font-size:100%;">Lab - Laboratorium / </span><span style="color: rgb(102, 102, 102);font-size:100%;" >Laboratory hall</span><br /><span style="font-size:100%;">CSW I p. - CSW, I piętro, wejście klatką południową /</span><span style="color: rgb(102, 102, 102);font-size:100%;" > CCA, Ist floor</span><br /><br />-------------------------------------------<br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;">Europejski Festiwal Sztuki Performance EPAF2011 odbędzie się w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski już po raz szósty. Każdego roku festiwal przybiera inną formułę, goszcząc artystów sztuki performance z całego świata. Każda kolejna edycja festiwalu jest próbą ukazania tendencji i drogi ewolucji tego gatunku sztuki, również w twórczości młodych artystów. W tym roku do udziału zaproszonych zostało piętnastu artystów z dziesięciu krajów, większość z nich wyłonionych zostało w drodze programu otwartego openEPAF, skierowanego do młodych twórców. Myślą przewodnią tegorocznej edycji jest próba uchwycenia relacji między artystami tworzącymi w kulturze Wschodu i Zachodu. Spotkanie artystów młodszej i średniej generacji, których twórczość wyrastała w różnych kulturach jest okazją stworzenia wspólnej platformy dialogu oraz wzajemnych inspiracji. Konfrontacja różnych postaw artystycznych, jest źródłem refleksji nad różnicami i podobieństwami w sposobie postrzegania nie tylko sztuki ale i świata.</span><br /><span style="font-size:100%;">W programie chińskim festiwalu wystąpi trzech artystów. Chen Jin, oprócz działalności artystycznej jest również kuratorem festiwalu OPEN organizowanego nieprzerwanie od 12 lat, początkowo w Pekinie a obecnie w Szanghaju. He Chengyao jest jedną z pierwszych artystek, które podjęły w Chinach problem kobiecości i nagiego ciała, brała udział w wystawie Global Feminism w Brooklyn Museum w 2007 roku. Cui Tao reprezentuje młode pokolenie artystów performance w Chinach. Wystąpi również Cai Qing z Singapuru.</span><br /><span style="font-size:100%;">Program otwarty – openEPAF jest mocno zróżnicowany pod względem wybieranych przez artystów mediów. Widzowie będą mieli okazję zobaczyć performances oparte wyłącznie na eksplorowaniu cielesności artysty, jak i takie, gdzie jego działanie będzie nierozerwalnie sprzężone z technologią.</span><br /><span style="font-size:100%;">Podczas festiwalu, oprócz performances odbędzie się blok teoretyczny, obejmujący spotkania i dyskusje z artystami z udziałem krytyków i historyków sztuki, pokazy oraz projekcje performance.</span><br /><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:100%;" >The European Performance Art Festival EPAF 2011 will open in the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle for the sixth time. Each year the festival adopts a different formula and gathers performance artists from around the world. Each successive edition attempts to showcase new trends and paths of evolution of the genre, also through the output of young artists. This year's edition will see fifteen artists from ten countries; most of them have been identified through the openEPAF programme, intended for budding artists. The overarching idea of the oncoming will be to capture the relationship between artists with Eastern and Western cultural background and representing those cultures in their work. The meeting of young and middle generation artists, whose creation is embedded in different cultures, is an opportunity of creating a common platform of dialogue and mutual inspiration. Juxtaposition of various artistic attitudes is a source of meditation on what is distinct and what is not in the manner of perception of not only art, but of the world.</span><br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:100%;" >The Chinese programme of the festival will feature three artists. Chen Jin, in parallel to her artistic pursuits, also works as a curator for the OPEN festival; it has continued uninterrupted for 12 years, initially in Beijing and now in Shanghai. He Chengyao is one of the first artists in China that spearheaded the artistic debate on the problem of femininity and nudity; she took part in the Global Feminism exhibition in the Brooklyn Museum in 2007. Cui Tao represents the young generation of performance artists in China. Also Cai Qing from Singapore will perform as a guest artist.</span><br /></div><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:100%;" >The open programme - openEPAF - is varied in terms of the media selected by artists for artistic expression. Audiences will watch performances based solely on the exploration of artist's carnal dimension, and such, where his or her action will be combined with technology.<br /></span><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:100%;" >During the festival, performances will occur in parallel with a theoretical programme, involving meetings and discussions with artists, critics and art historians, as well as shows and performance projections.</span><br /></div><span style="font-size:130%;"><br /></span></div>epaf warsawhttp://www.blogger.com/profile/03192590370663142977noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-90454102787926395082011-10-28T12:15:00.000-07:002011-10-28T12:19:43.496-07:00<ul><li>Ting-Tong Chang</li><li>Yannick Franck</li><li>Luciana Freire D'Anunciacao</li><li>HP Process</li><li>Chengyao He </li><li>Chen Jin</li><li>Marijana Jovanovic</li><li>Lushan Liu</li><li>Nathalie Mba Bikoro</li><li>Katerina Olivova</li><li>Żaklina Piechanowska</li><li>Cui Tao</li><li>Łukasz Trusewicz</li></ul>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-36860709968097912112011-09-10T09:34:00.001-07:002011-09-12T08:57:33.863-07:00<p style="margin-bottom: 0cm; color: rgb(255, 0, 0);">The jury of openEPAF has nominated 10 artists to the European Performance Art Festival EPAF 2011 choosing from 160 submitted entries.</p> <p style="margin-bottom: 0cm; color: rgb(255, 0, 0);">Nominated artists are:</p> <ul><li>Yannick Franck</li><li>Luciana Freire D'Anunciacao</li><li>HP Process</li><li>Marijana Jovanovic</li><li>Lushan Liu</li><li>Nathalie Mba Bikoro</li><li>Katerina Olivova</li><li>Żaklina Piechanowska</li><li>Ting-Tong, Chang</li><li>Łukasz Trusewicz<br /></li></ul>Jury:<br />Fabio Cavalucci – Director of the Centre for Contemporary Art „Ujazdowski Castle”<br />Grzegorz Borkowski – Editor of Obieg.pl<br />Paulina Kempisty – President of Performance Art Foundation<br />Waldemar Tatarczuk – EPAF curatorUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-20253416068653316482011-07-30T03:01:00.000-07:002011-07-30T03:14:00.540-07:00Open call for performances - new deadline<span style="font-family:verdana;">New deadline: </span><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-family:verdana;" >August 22th, 2011</span><br /><span style="font-family:verdana;">New date of the festival: Warsaw - </span><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-family:verdana;" >24-27.11.2011</span><span style="font-family:verdana;">; Lublin - </span><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-family:verdana;" >30.11-2.12.2011<br /><br /></span><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0.42cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle in Warsaw, Art and the Present Foundation, Performance Art Foundation and Labirynt Gallery in Lublin invites young emerging performance artists (born after 1st January 1976) to submit proposals of performance art works for the openEPAF 2011 - open programme of the European Performance Art Festival EPAF 2011. The festival will take place <span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">24-27.11.</span></span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">2011</span> at the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle and from <span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);">30.11-2.12.2011</span> Labirynt Gallery in Lublin. </span> </p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >EPAF is interested in programming experimental practices that may be described as: Performance Art, Live Art, Time-based art. Note: we are not interested in programming conventional theatre, dance, ballet, music. Applications will be accepted from artists from all areas of the world. </span> </p><br /><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; text-align: center; font-family: verdana; color: rgb(255, 0, 0);font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>How to apply:</b></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >In order to participate in openEPAF 2011, please send us application and documentation of recent performances </span> </p><b style="font-family: verdana;"><br />I. Application should contain the following:</b><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" ><br />a) full name, postal address, website (optional), e-mail, phone number, biographical note (date of birth, education, a list of the most important exhibitions or artistic projects) - not more than 100 words</span><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" ><br />b) short artistic statement - not more than 100 words</span><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" ><br />c) short description of proposed performance including its expected duration as well as materials and equipment required - </span><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" >not more than 100 words</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;"> </span><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>II. Documentation of performances:</b></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >a) 5 photographs (300 dpi, preferred formats are: tiff, jpg) recorded on CD or DVD</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >b) video documentation of 3-5 performances (preferred formats are: DVDVideo, avi, mov)</span></p><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The documentation should be accompanied by a description containing: title, date, place and name the photographer/video-maker.<br /></span> </p><br /><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana; color: rgb(255, 0, 0);font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>The application must be sent by email at </b></span></span><a href="mailto:epafwarsaw@gmail.com"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><u><b>epafwarsaw@gmail.com</b></u></span></span></a></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana; color: rgb(255, 0, 0);font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>Documentation </b></span></span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>must be delivered to the address</b></span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>:</b></span></span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US">open</span>EPAF 2011<br />Galeria Labirynt<br />ul. Grodzka 5a</span></p><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" ><span lang="en-US">20-112 Lublin</span></span><span style="font-size: 11pt; font-family:verdana;font-size:85%;" ><br />Poland</span> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span style="color:#ff0000;"><b>The application and documentation must be submitted by August 22, 2011, 4:00 pm to be considered</b></span><b><br /></b></span><br /></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The materials submitted will not be returned.</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;"><br /></p><span style="font-size: 11pt; font-family: verdana;font-family:arial;font-size:85%;" ><b>Succesful applicants will receive: </b></span><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> </p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- board and lodging</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- artists fee of 800 PLN</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- financial assistance towards international travel costs</span></p> <p face="verdana" style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- copy of photographic and video documentation of performances presented during festival </span> </p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: verdana;font-family:arial;" lang="en-US"><br /></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:arial;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The list of artists invited to participate in the festival will be announced 10<sup>th</sup> September 2011 at www.epaf-festival.blogspot.com </span> </p><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" > </span> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family: verdana;font-family:arial;" lang="en-US">Festival is organized with financial support of: Ministry of Culture and National Heritage, City of Lublin</p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family: verdana;font-family:arial;" lang="en-US">.....................................................</p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Fundacja Sztuka i Współczesność, Galeria Labirynt oraz Fundacja Sztuki Performance zapraszają do składania propozycji performances do programu otwartego VI Europejskiego Festiwalu Sztuki Performance openEPAF 2011. Festiwal odbywa się w dniach <span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);">24-27.11.2011r. </span>w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, a następnie w Galerii Labirynt w ramach Performance Platform Lublin w dniach <span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);">30.11-2.12.2011r.</span><br />Do udziału w festiwalu zapraszamy młodych artystów (urodzonych po 1 stycznia 1976r.), którzy dotychczas nie brali udziału w Festiwalu EPAF.<br /></span></p><div style="text-align: center; font-family:verdana;"><span class="text_exposed_show"><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><br />Jak aplikować</span></span><br /></div><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:verdana;" lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Aby wziąć udział w openEPAF 2011 należy przesłać aplikację oraz dokumentację dotychczas zrealizowanych performances.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">I. Aplikacja powinna zawierać:</span><br />a) imię, nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu, e-mail, stronę internetową, notę biograficzną (data urodzenia, wykształcenie, wybrane ważniejsze wystawy i projekty artystyczne - maks. 100 słów<br />b) krótki opis – resume charakteryzujące własną twórczość - maks. 100 słów<br />c) krótki opis proponowanego performance zawierający informacje, takie jak: przewidywany czas trwania, zapotrzebowanie na materiały, wyposażenie oraz przestrzeń - </span><span class="text_exposed_show">maks. 100 słów</span><br /><span class="text_exposed_show"><br /><span style="font-weight: bold;">II. Dokumentacja dotychczas zrealizowanych performances:</span><br />a) 5 fotografii – rozdzielczość 300 dpi, preferowane formaty: tiff jpg, nagrane na płycie DVD lub CD<br />b) dokumentacja wideo 3-5 performances – preferowane formaty: DVDvideo, avi, mov, nagrane na płycie DVD<br />Do dokumentacji należy załączyć opis fotografii i plików wideo zawierający: tytuł, datę i miejsce wykonania, imię i nazwisko autora fotografii/wideo.<br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">Aplikację należy wysłać na adres e-mail: epafwarsaw@gmail.com</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">Dokumentację należy wysłać pocztą lub dostarczyć osobiście na adres:</span><br />openEPAF 2011<br />Galeria Labirynt<br />Ul. Grodzka 5a<br />20-112 Lublin<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">Aplikację i dokumentację należy dostarczyć do 22 sierpnia 2011 r. do godz. 16.00 (uwaga: liczy się data dostarczenia)</span><br /></span></p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Przesłane materiały nie będą zwracane.<br /><br />Artyści zakwalifikowani do udziału w festiwalu otrzymają:<br />- zakwaterowanie i wyżywienie<br />- honorarium w wysokości 800 zł.<br />- kopię dokumentacji fotograficznej i wideo performances wykonanych podczas festiwalu<br /><br />Lista artystów wybranych do udziału w Festiwalu zostanie ogłoszona 10 września 2011 r. na stronie: <a href="http://www.epaf-festival.blogspot.com/" rel="nofollow" target="_blank">www.epaf-festival.blogspot<wbr>.com</a><br /><br />Projekt jest realizowany przy pomocy finansowej:<br />Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego<br />Miasta Lublin</span></p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-8756356882400279692011-07-09T11:47:00.000-07:002011-07-15T00:07:33.403-07:00Open call for performances<p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0.42cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle in Warsaw, Art and the Present Foundation, Performance Art Foundation and Labirynt Gallery in Lublin invites young emerging performance artists (born after 1st January 1976) to submit proposals of performance art works for the openEPAF 2011 - open programme of the European Performance Art Festival EPAF 2011. The festival will take place from 30<sup>th</sup> September to 2<sup>nd</sup> October 2011 at the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle and from 4<sup>th</sup> to 8<sup>th</sup> October in Labirynt Gallery in Lublin during Performance Platform Lublin. </span> </p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >EPAF is interested in programming experimental practices that may be described as: Performance Art, Live Art, Time-based art. Note: we are not interested in programming conventional theatre, dance, ballet, music. Applications will be accepted from artists from all areas of the world. </span> </p><br /><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; text-align: center; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>How to apply:</b></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >In order to participate in openEPAF 2011, please send us application and documentation of recent performances </span> </p><b style="font-family: arial;"><br />I. Application should contain the following:</b><br /><p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >a) full name, postal address, website (optional), e-mail, phone number, biographical note (date of birth, education, a list of the most important exhibitions or artistic projects) - not more than 100 words</span></p><p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >b) short artistic statement - not more than 100 words</span></p><p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >c) short description of proposed performance including its expected duration as well as materials and equipment required - </span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >not more than 100 words</span><br /><br /></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>II. Documentation of performances:</b></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >a) 5 photographs (300 dpi, preferred formats are: tiff, jpg) recorded on CD or DVD</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >b) video documentation of 3-5 performances (preferred formats are: DVDVideo, avi, mov)</span></p><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The documentation should be accompanied by a description containing: title, date, place and name the photographer/video-maker.<br /></span> </p><br /><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial; color: rgb(255, 0, 0);font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>The application must be sent by email at </b></span></span><a href="mailto:epafwarsaw@gmail.com"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><u><b>epafwarsaw@gmail.com</b></u></span></span></a></span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial; color: rgb(255, 0, 0);font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>Documentation </b></span></span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><b>must be delivered to the address</b></span><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US"><b>:</b></span></span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US">open</span>EPAF 2011<br />Galeria Labirynt</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >ul. Grodzka 5a</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span lang="en-US">20-112 Lublin</span></span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >Poland</span></p> <p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"><span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" ><span style="color:#ff0000;"><b>The application and documentation must be submitted by July 30, 2011, 7:00 pm to be considered</b></span><b><br /></b></span><br /></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The materials submitted will not be returned.</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;"><br /></p><span style="font-size: 11pt; font-family:arial;font-size:85%;" ><b>Succesful applicants will receive: </b></span><p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> </p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- board and lodging</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- artists fee of 800 PLN</span></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;font-family:verdana;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- financial assistance towards international travel costs</span></p> <p face="verdana" style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family: arial;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >- copy of photographic and video documentation of performances presented during festival </span> </p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:arial;" lang="en-US"><br /></p> <p style="margin-top: 0.18cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 100%; font-family:arial;" lang="en-US"> <span style="font-size: 11pt;font-size:85%;" >The list of artists invited to participate in the festival will be announced 10<sup>th</sup> August 2011 at www.epaf-festival.blogspot.com </span> </p><span style="font-family: arial;font-family:verdana;" > </span> <p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US">Festival is organized with financial support of: Ministry of Culture and National Heritage, City of Lublin</p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US">.....................................................</p><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Fundacja Sztuka i Współczesność, Galeria Labirynt oraz Fundacja Sztuki Performance zapraszają do składania propozycji performances do programu otwartego VI Europejskiego Festiwalu Sztuki Performance openEPAF 2011. Festiwal odbywa się w dniach 30.09 – 02.10.2011r. w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, a następnie w Galerii Labirynt w ramach Performance Platform Lublin w dniach 4 – 8.10.2011r.<br />Do udziału w festiwalu zapraszamy młodych artystów (urodzonych po 1 stycznia 1976r.), którzy dotychczas nie brali udziału w Festiwalu EPAF.<br /></span></p><div style="text-align: center;"><span class="text_exposed_show"><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);"><br /><span style="font-family:arial;">Jak aplikować</span></span></span><br /></div><p style="margin-bottom: 0cm; font-family:arial;" lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Aby wziąć udział w openEPAF 2011 należy przesłać aplikację oraz dokumentację dotychczas zrealizowanych performances.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">I. Aplikacja powinna zawierać:</span><br />a) imię, nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu, e-mail, stronę internetową, notę biograficzną (data urodzenia, wykształcenie, wybrane ważniejsze wystawy i projekty artystyczne - maks. 100 słów<br />b) krótki opis – resume charakteryzujące własną twórczość - maks. 100 słów<br />c) krótki opis proponowanego performance zawierający informacje, takie jak: przewidywany czas trwania, zapotrzebowanie na materiały, wyposażenie oraz przestrzeń - </span><span class="text_exposed_show">maks. 100 słów</span><br /><span class="text_exposed_show"><br /><span style="font-weight: bold;">II. Dokumentacja dotychczas zrealizowanych performances:</span><br />a) 5 fotografii – rozdzielczość 300 dpi, preferowane formaty: tiff jpg, nagrane na płycie DVD lub CD<br />b) dokumentacja wideo 3-5 performances – preferowane formaty: DVDvideo, avi, mov, nagrane na płycie DVD<br />Do dokumentacji należy załączyć opis fotografii i plików wideo zawierający: tytuł, datę i miejsce wykonania, imię i nazwisko autora fotografii/wideo.<br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">Aplikację należy wysłać na adres e-mail: epafwarsaw@gmail.com</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0); font-weight: bold;">Dokumentację należy wysłać pocztą lub dostarczyć osobiście na adres:</span><br />openEPAF 2011<br />Galeria Labirynt<br />Ul. Grodzka 5a<br />20-112 Lublin<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">Aplikację i dokumentację należy dostarczyć do 30 lipca 2011 r. do godz. 19.00 (uwaga: liczy się data dostarczenia)</span><br /></span></p><p face="arial" style="margin-bottom: 0cm; " lang="en-US"><span class="text_exposed_show">Przesłane materiały nie będą zwracane.<br /><br />Artyści zakwalifikowani do udziału w festiwalu otrzymają:<br />- zakwaterowanie i wyżywienie<br />- honorarium w wysokości 800 zł.<br />- kopię dokumentacji fotograficznej i wideo performances wykonanych podczas festiwalu<br /><br />Lista artystów wybranych do udziału w Festiwalu zostanie ogłoszona 10 sierpnia 2011 r. na stronie: <a href="http://www.epaf-festival.blogspot.com/" rel="nofollow" target="_blank">www.epaf-festival.blogspot<wbr>.com</a><br /><br />Projekt jest realizowany przy pomocy finansowej:<br />Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego<br />Miasta Lublin</span></p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-1362231941027983482010-09-02T02:19:00.000-07:002010-10-08T08:53:19.869-07:00EPAF 2010<a href="http://www.epafwarsaw.blogspot.com/">Realacja z festiwalu / Day-by-day account of the festival - click here</a><br /><br /><br />Artyści / Artists<br /><br />Nigel Rolfe (Irlandia)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga31K3Cx7w2NvqCQ257sP7bkv8hmTevPA4P7z0MmbF1_rBevstvuV11WzxZ0YYrkrPORRRUX-dFR61FvlQwoQX4zMq3MT3LOw8WoYw6Bi0R_XaZpraf78Q0rsUMquXYaOeWFY6k5odkIw/s1600/eurodream4copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga31K3Cx7w2NvqCQ257sP7bkv8hmTevPA4P7z0MmbF1_rBevstvuV11WzxZ0YYrkrPORRRUX-dFR61FvlQwoQX4zMq3MT3LOw8WoYw6Bi0R_XaZpraf78Q0rsUMquXYaOeWFY6k5odkIw/s400/eurodream4copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523548429509698738" /></a><br />Michał Bałdyga (Polska)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQY2tzgARkYrq6Fx0gld7fL0IlO_91jMeZWNQAn2ocZ5KnNoKT2-jYcxQdSMOip8BiMPpnWMFCoXs8X5e0dlCHxHgg2u_2Xm-H057aij-FYvDHS_1ySzAcVXb8wad-JE7B0gLLQfdN4qw/s1600/DROGA-04.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQY2tzgARkYrq6Fx0gld7fL0IlO_91jMeZWNQAn2ocZ5KnNoKT2-jYcxQdSMOip8BiMPpnWMFCoXs8X5e0dlCHxHgg2u_2Xm-H057aij-FYvDHS_1ySzAcVXb8wad-JE7B0gLLQfdN4qw/s400/DROGA-04.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520765715012441058" /></a><br />Przemysław Branas (Polska)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQT1H1J6oeza6L3L73EEINyStQYE2c298DG8Mxzj8-27ROobiWKDJpsML7KWSor9pZLjH2giaZuxm_UUmzQrQP87DPNRlbcOVh4ChpVmeG12l4jn81hyphenhyphenahEZE9TAkLiPbDlqjRY61ibU/s1600/branas_1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQT1H1J6oeza6L3L73EEINyStQYE2c298DG8Mxzj8-27ROobiWKDJpsML7KWSor9pZLjH2giaZuxm_UUmzQrQP87DPNRlbcOVh4ChpVmeG12l4jn81hyphenhyphenahEZE9TAkLiPbDlqjRY61ibU/s400/branas_1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523545955833754434" /></a><br />Colm Clarke (Irlandia Północna)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg9MJDql5Dxbg6Qt5OgGoJ2bU0peXOP2JVwwz84riZqToLo_ySrdpiDV6gxeKqrW1mDxi2o5-kaVqfr2WRmZTIFRw1Ey6UEW_kmrDviPhyDUP-G2HE29fSm1KxgUUAdLnpYlAC92rGg9A/s1600/P5209802.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg9MJDql5Dxbg6Qt5OgGoJ2bU0peXOP2JVwwz84riZqToLo_ySrdpiDV6gxeKqrW1mDxi2o5-kaVqfr2WRmZTIFRw1Ey6UEW_kmrDviPhyDUP-G2HE29fSm1KxgUUAdLnpYlAC92rGg9A/s400/P5209802.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520769175932372322" /></a><br />Hugh O'Donnell (Irlandia Północna)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO3jl2dMj0-XlzbYJLaD0HoZsMaMSEX4rnJKXrPp4kMtjAQRUh6enZt4iut8f_UqTvh-rOykftl8W9yCiFgj8H30urFRKmhCkMsV0WL4nwt-Em1HMDnCjHEb28Tyvf8B1jvd91c3OTEQc/s1600/IMG_3572.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO3jl2dMj0-XlzbYJLaD0HoZsMaMSEX4rnJKXrPp4kMtjAQRUh6enZt4iut8f_UqTvh-rOykftl8W9yCiFgj8H30urFRKmhCkMsV0WL4nwt-Em1HMDnCjHEb28Tyvf8B1jvd91c3OTEQc/s400/IMG_3572.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520769434220387522" /></a><br />Enric Fort (Hiszpania)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPi66DVQ9NEhi5CzH9WFZLG5FYfP-K1x7sV1LoDVjInzSPDxiPRqCXEIKW89FjuoplK45sjCn9DJE5HSxDT8tmKkrpTKxRRPJQKEGGHib529lKF5BXqN5d94WMPxQJALil-pSXq38sGfc/s1600/AIDS_01.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPi66DVQ9NEhi5CzH9WFZLG5FYfP-K1x7sV1LoDVjInzSPDxiPRqCXEIKW89FjuoplK45sjCn9DJE5HSxDT8tmKkrpTKxRRPJQKEGGHib529lKF5BXqN5d94WMPxQJALil-pSXq38sGfc/s400/AIDS_01.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520769822132330594" /></a><br />Michał Górczyński (Polska)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg22tVDxxyfSBqhMvfndcBYk7a_ygY255O5xP-GuAwQBz9xkotewy-UV4lk6oWVPdh3R56CK18CG03NSf_jCEQxKo9rJco_ZRFxg-Pfx2jpqmq6u16KwxGmN1CnSb43AgEMv5alMuS_xM/s1600/Moskwa+2.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 294px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg22tVDxxyfSBqhMvfndcBYk7a_ygY255O5xP-GuAwQBz9xkotewy-UV4lk6oWVPdh3R56CK18CG03NSf_jCEQxKo9rJco_ZRFxg-Pfx2jpqmq6u16KwxGmN1CnSb43AgEMv5alMuS_xM/s400/Moskwa+2.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523547549835059922" /></a><br />Nyan Lin Htet (Burma/Francja)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZHP2PpKOZW8cVeWLtkrxonvS1NqY1B8Gq_4HEQkR8nI2nqIsWY6CiSEHogoDq2CEvgtZlQbECPg_dhv_8FYVcFNaNZvS2MNiSsnR6wIy2Oo6Be7SDRR_4wW5XSM14-rdFTetjiaiBb-4/s1600/003-B.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZHP2PpKOZW8cVeWLtkrxonvS1NqY1B8Gq_4HEQkR8nI2nqIsWY6CiSEHogoDq2CEvgtZlQbECPg_dhv_8FYVcFNaNZvS2MNiSsnR6wIy2Oo6Be7SDRR_4wW5XSM14-rdFTetjiaiBb-4/s400/003-B.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520771022888217346" /></a><br />Przemysław Przepióra (Polska)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjg_qKMj1gO6kICn8GXkP4Wbq4chDpQp5-Py0hwgIRdmkbArs90ELzSAm5DAed51xZ12-7RkJQqjWeAn37Nxk8rTHrNJ2QHMLpYtXLS9sCTPtrc1HmFcu_NHmcCcpb9ppuvXOQ2JoAq1U/s1600/Przepiora_Celebryci.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 264px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjg_qKMj1gO6kICn8GXkP4Wbq4chDpQp5-Py0hwgIRdmkbArs90ELzSAm5DAed51xZ12-7RkJQqjWeAn37Nxk8rTHrNJ2QHMLpYtXLS9sCTPtrc1HmFcu_NHmcCcpb9ppuvXOQ2JoAq1U/s400/Przepiora_Celebryci.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520772364073454098" /></a><br />Nadia Salom (USA/Niemcy)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHhMdotwKoBfdyW3Y1-Q_aVBsYOvWJ1VXU3WAF9xPUhg0xenDb-bTJwsIuZBq1pdOICyhE5vg3jZxfN7n3E-QxiFU3wmk3l8QyH2uwryFBMftjOb5Jo0AI3S3tVhWHm8P6tlPxXiZyp8U/s1600/Aula_HBK_06.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHhMdotwKoBfdyW3Y1-Q_aVBsYOvWJ1VXU3WAF9xPUhg0xenDb-bTJwsIuZBq1pdOICyhE5vg3jZxfN7n3E-QxiFU3wmk3l8QyH2uwryFBMftjOb5Jo0AI3S3tVhWHm8P6tlPxXiZyp8U/s400/Aula_HBK_06.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520772887034402434" /></a><br />Eric Scott Nelson (USA/Korea Południowa)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmITIl8yzBFnyr5WfyESpDYnuYy3C74BV2GajTWx3MeLQdXXZ_BZmm_3PzE5MbPYL7aJ6n2rPW8k6Kg3l2CWCNry_x3weoKmbw5b0mBPsYQrUEYUwvXOET8Od4wm9N5ufZn-e5gPbxEPU/s1600/ttareudawalk.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmITIl8yzBFnyr5WfyESpDYnuYy3C74BV2GajTWx3MeLQdXXZ_BZmm_3PzE5MbPYL7aJ6n2rPW8k6Kg3l2CWCNry_x3weoKmbw5b0mBPsYQrUEYUwvXOET8Od4wm9N5ufZn-e5gPbxEPU/s400/ttareudawalk.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520773394515417554" /></a><br />Myroslav Vayda (Ukraina)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmoqv8CIeW9M85owDIAq3QyZR1VeqbYLd_fAWQnsHX0Me73fSQTdpnGPxKR2GBlMr8VzPJmmxTfwZtgqkMExWzsTqx_pRhOOBbX-s-WqGDXQrTYjLSMn-VVcKzAsGIiHacub8pIGDMFG0/s1600/IMG_1576.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmoqv8CIeW9M85owDIAq3QyZR1VeqbYLd_fAWQnsHX0Me73fSQTdpnGPxKR2GBlMr8VzPJmmxTfwZtgqkMExWzsTqx_pRhOOBbX-s-WqGDXQrTYjLSMn-VVcKzAsGIiHacub8pIGDMFG0/s400/IMG_1576.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520784018797136626" /></a><br />Natalia Wiśniewska (Polska)<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSLw5u_yLlDnz8ZCpA3Z_3uPNcK7PzPVY8az7PRsLls9Xen1Dsmc2KxtLBU2wSItK_woOqfnH5KRU6I4FsoBl88pYo4tZCRflIBO1-NHKAyr0POrz7cSRgvUnHZYWMXXfEuqC11xsEYSI/s1600/1.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSLw5u_yLlDnz8ZCpA3Z_3uPNcK7PzPVY8az7PRsLls9Xen1Dsmc2KxtLBU2wSItK_woOqfnH5KRU6I4FsoBl88pYo4tZCRflIBO1-NHKAyr0POrz7cSRgvUnHZYWMXXfEuqC11xsEYSI/s400/1.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520775270644607762" /></a><br /><br /><br />Kurator/Curator<br />Waldemar Tatarczuk<br />Współpraca/Cooperation:<br />Grzegorz Borkowski<br />Paulina Kempisty<br />Marta Ryczkowska<br /><br />Festiwal został zorganizowany dzięki pomocy finansowej Miasta Stołecznego Warszawy<br />The Festival is organized thanks to financial support of the City of WarsawUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-59188427074584554422010-08-16T03:21:00.001-07:002010-08-17T11:19:02.052-07:00EPAF 2010 - Open call for proposals - extended deadlineDeadline to submit application for the European Performance Art Festival EPAF 2010 has been extended until 25 of August 2010.<br /><br />Termin składania zgłoszeń do udziału w Europejskim Festiwalu Sztuki Performance EPAF 2010 został wydłużony do 25 sierpnia 2010.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-43176662810684620302010-06-09T10:17:00.001-07:002010-07-29T08:29:37.125-07:00EPAF 2010 - Open call for proposalsenglish below<br /><br />Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski oraz Fundacja Sztuka i Współczesność zapraszają młodych artystów performance (urodzonych po 1 stycznia 1975 roku) do składania propozycji performances do programu otwartego Europejskiego Festiwalu Sztuki Performance EPAF 2010<br /><br />Festiwal odbędzie się w dniach 7-9 października 2010 roku w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski oraz w przestrzeni publicznej miasta Warszawa.<br /><br />Artyści, zakwalifikowani do udziału w festiwalu otrzymają: zakwaterowanie i wyżywienie, dokumentację fotograficzną i wideo z performances wykonanych podczas Festiwalu oraz honorarium w wysokości 800 zł.. <br /><br />Aby wziąć udział w EPAF 2010 należy przysłać zgłoszenie zawierające:<br /><br />1. imię i nazwisko, notę biograficzną, adres<br />2. krótki opis (nie więcej niż 100 słów każdy) 2 proponowanych performances – jeden w przestrzeni publicznej i jeden w galerii, informacje o przewidywanym czasie trwania, potrzebnych materiałach, sprzęcie, przestrzeni do realizacji,<br />3. materiał wideo z dokumentacją wcześniej zrealizowanych performances, nośnik: DVDVideo, Mini DV, VHS, z opisem zawierającym: tytuł, datę, miejsce wykonania. <br />4. 5 zdjęć (na CD lub DVD) dokumentujących zrealizowane wcześniej performances w postaci cyfrowej; z opisem zawierającym: tytuł, datę, miejsce wykonania, nazwisko autora zdjęć.<br /><br />Aby otrzymać formularz aplikacyjny proszę pisać na adres epafwarsaw@gmail.com<br /><br />Propozycje należy składać do 15 sierpnia 2010 r. osobiście lub pocztą na adres:<br /><br />EPAF 2010<br />Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski <br />ul. Jazdów 2<br />00-461 Warszawa<br /><br />oraz e-mailem (tylko formularz aplikacyjny) e-mail: epafwarsaw@gmail.com<br /><br />Uwaga: liczy się data otrzymania zgłoszenia przez organizatorów, nie data wysłania.<br />Otrzymane materiały nie będą odsyłane.<br /><br />Lista artystów wybranych do udziału w Festiwalu zostanie ogłoszona do 1 września 2010 r. <br />na stronie: www.epaf-festival.blogspot.com<br /><br /><br />*******************<br /><br />The Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle and the Art and the Present Foundation invite young performance artists (born after 1 January 1975) to submit proposals of performances for the open programme of the European Performance Art Festival EPAF 2010.<br /><br />The festival will take place from 7 to 9 October 2010 at the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle and in the public space of the city of Warsaw.<br /><br />Artists invited to participate in the festival will receive board and lodging, the photographic and video documentation of performances presented during the festival, and a fee of 800 PLN. <br /><br />In order to participate in EPAF 2010, please send an application containing the following:<br /><br />1) full name, biographical note, address<br />2) a short description (not more than 100 words each) of two proposed performances – one in public space and one in gallery space – including their expected duration as well as the materials, equipment and space needed<br />3) video material documenting previous performances – recorded on DVDVideo, MiniDV or VHS with a description containing the title, date and place of the performances <br />4) 5 photographs documenting previous performances – in digital form, with a description containing the title, date, place and author of the photographs<br /><br />To receive an application form, please email us at epafwarsaw@gmail.com<br /><br />Proposals must be submitted by 15 August 2010 personally or by mail to the following address:<br /><br />EPAF 2010<br />Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski <br />ul. Jazdów 2<br />00-461 Warszawa<br /><br />The application form must be sent by email at epafwarsaw@gmail.com<br /><br />Note: The organizers must receive the applications by 15 August 2010.<br />The materials submitted will not be returned.<br /><br />The list of artists invited to participate in the festival will be announced by 1 September 2010 at www.epaf-festival.blogspot.comUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-73527281410809257372009-11-05T21:19:00.000-08:002010-03-13T12:13:40.110-08:00Relacja z Festiwalu Day-by-day account of the festival<span style="FONT-WEIGHT: bold">Dzień 1 / 1st Day<br /><br /><br />Francesca Steele, pulse</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHKBq6006STUXo5xNJu0o4Cv4K5C_Cr9iExLNbwAc9SvrtCOEV_Iqta7IwkRPz-7Y7e3xU_mETLxxdXJW7IA_dkeIMIQz31x0YQWubqpOIUy31TQdvroul29G39xYgYBCVA_RFkVjjWhg/s1600-h/DSC_3471.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394266346645923698" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHKBq6006STUXo5xNJu0o4Cv4K5C_Cr9iExLNbwAc9SvrtCOEV_Iqta7IwkRPz-7Y7e3xU_mETLxxdXJW7IA_dkeIMIQz31x0YQWubqpOIUy31TQdvroul29G39xYgYBCVA_RFkVjjWhg/s400/DSC_3471.JPG" border="0" /></a><br /><br />Artystka zrealizowała performance dla jednego widza. Co 10 minut do sali była wpuszczana jedna osoba. Widz/ uczestnik wchodził przez czarne drzwi do długiego pomieszczenia, na jego końcu przy ścianie stała tyłem naga artystka i wygodne krzesło. Kiedy znalazł się przy niej skinęła zapraszająco, aby usiadł. Stała za nim. Powoli podała mu zdobione lustro z rączką. Dotknęła jego głowy i szyi w miejscu, gdzie najsilniej pulsuje krew. Kontakt między nimi rodził się w lustrze, w którym mogli dostrzec siebie nawzajem. Lustro było punktem skupienia wzroku ich obojga, miejscem spotkania i wymiany. Wskazywało również na fakt, iż kontakt miedzy dwiema osobami jest zapośredniczony, nigdy nie może dojść do pełnego oglądu obu stron. Francesca Steele zbliżała twarz do osoby siedzącej na krześle tak, że słychać było jej oddech. Delikatnie manipulowała lustrem kierując ręką uczestnika, jakby badając te wzrokowe spotkania na różne sposoby. Siła kontaktu zależała od widza, jego zaangażowania i chęci prowadzenia pozawerbalnego dialogu. Stawał się on tym samym integralną częścią performance, stwarzał sytuację wspólnie z artystką. Intymna sytuacja – obcowania z nagim ciałem, bardziej wyczuwalnym niż oglądanym, powodowała napięcie ale również była w pewien sposób kojąca, poddanie się woli artystki dawało odprężenie. Jej nagość nie była bezbronna, to ona dominowała i nadawała tej relacji konkretny bieg. Bazowała na zmysłach. Wyciszenie wszelkich bodźców – pusta sala, cisza, reflektor z tyłu rzucający cienie na podłogę aktywizowało wzrok, słuch, wrażliwość na dotyk. Wykreowana sytuacja była silnym oświadczeniem obecności i wymiany wzajemnej energii.<br /><br /><br /><strong>Francesca Steele, <em>pulse</em></strong><br /><br />The artist did a performance for one spectator. Every 10 minutes one person/participant was let in through a black door to a long room, at the far end of which stood the naked artist beside a comfortable chair. The artist nodded, inviting the participant to sit down. Standing behind the chair, she handed him/her a decorative mirror with a handle. Francesca Steele touched the person’s head and neck where the pulse is the strongest. Contact between them was established through the mirror where they could see each other and where their gaze was focussed. The mirror was a place of meeting and exchange. It also revealed that contact between two individuals is always indirect, that one can never have a full view of the other party. Francesca Steele leaned towards the person sitting on the chair so close that he/she could hear her breathe. Guiding the participant’s hand, she gently manipulated the mirror as if she were examining those visual encounters from different angles. The intensity of the contact depended on the participant, his/her commitment and willingness to conduct the non-verbal dialogue. Thus the participant became an integral part of the performance and created the situation together with the artist. The intimate situation of being close to the naked body (one could feel it rather than see it) created tension. On the other hand, it was also soothing in a way. By succumbing to the will of the artist, one experienced relaxation. The nude artist was not vulnerable; it was she who dominated and controlled this relationship. Francesca Steel relied on the senses. The empty, silent room and the spotlight at the back casting shadows on the floor heightened the sense of sight and hearing as well as sensitivity to touch. The situation was a powerful manifestation of the presence and mutual exchange of energy.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold"><br />Justyna Koeke, Schlag auf Schlag<br /><span style="FONT-WEIGHT: bold"></span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc67dh1R2kmFbdoPwDWnmIZy_aH_Lg_nU8zA9WgkPKAiLKvGmYTmkAArSP_zEd47pzNP-rxSAdQD_VYGHzxe91NDi78Ql0bZdOq8j2h_XyAfotycsUPfGolqGdORV4Lefmn8VhC7v-p4/s1600-h/koke.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394270932319273602" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 362px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc67dh1R2kmFbdoPwDWnmIZy_aH_Lg_nU8zA9WgkPKAiLKvGmYTmkAArSP_zEd47pzNP-rxSAdQD_VYGHzxe91NDi78Ql0bZdOq8j2h_XyAfotycsUPfGolqGdORV4Lefmn8VhC7v-p4/s400/koke.jpg" border="0" /></a><br /><br />W holu pełnym ludzi nagle pojawiły się trzy niezwykłe postaci – różowi, groteskowo umięśnieni zapaśnicy z długimi włosami. Ich nagłemu wtargnięciu towarzyszyła heavymetalowa muzyka zespołu ZBERNY3000. Mięśnie i skąpe odzienie było wykonane z błyszczącej, jaskrawej lycry. Tekstylni kulturyści zaprezentowali imponującą muskulaturę po czym rozpoczęli regularną bitwę. Wysypali leżące na środku wory pełne wydłubanych oczu, poobcinanych rączek, języków i kup – wszystko uszyte z jaskrawego spandexu. Były tam również miękkie i błyszczące narzędzia tortur, takie jak pejcze, kule z kolcami.”Krwawa” jatka i ciężkie brzmienia przywodziły na myśl atmosferę filmu „Zapaśnik”, w którym Mickey Rourke grał podstarzałą legendę wrestlingu.<br /><br />Artystka stosuje poetykę przesady. Bawi się kontrastem, w jej działaniu spotyka się piękno i ohyda, zagrożenie i dziecięca zabawa. Funkcja przedmiotów, które znamy zostaje zaburzona poprzez zmianę materii, z której są wykonane – stalowe kolce nie kłują, gdyż są z tkaniny wypełnionej watą. Dzika ekspresja, krzykliwe barwy i duża dawka czarnego humoru czyni w performance niemal cyrkowe widowisko z pazurem krytycznym.<br /><br /><br /><strong>Justyna Koeke, <em>Schlag auf Schlag</em></strong><br /><br />The hall was full of people. Suddenly, three extraordinary, long-haired figures rushed in. Their sudden appearance was accompanied by heavy metal music from the band ZBERNY3000. Their grotesquely muscular bodies and scant clothing was made of flashy lycra. The textile bodybuilders presented their impressive muscles and commenced a regular fight. They emptied bags full of gouged eyeballs, severed hands and tongues, faeces, all made of garish spandex. There were also soft and shiny tools of torture such as whips or spiked balls. The “bloody” scuffle and loud music evoked the atmosphere of “The Wrestler” where Mickey Rourke played a faded wrestling legend.<br /><br />The artist used exaggeration and contrast. Her action juxtaposed beauty with vileness, danger with child’s play. The usual functions of objects were disrupted by changing the material they were made of: steel spikes did not cause pain because they were made of fabric filled with cotton wool. The savage expression, garish colours and a good dose of black humour turned the performance into a circus-like spectacle with a critical edge.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Angelika i Dominika Fojtuch, Zrosty</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1ZIS2oW7TsQEAOfuZJ-tKhZ9Wzty2oMLb6-wzROHpKltEGmCGOkBbl8cBMGIPnzYO8w3wlpyKpMc9LkRaShCa_gez5DUfDapm6RLy0qEfzeZzDXs82i0frrqT5ilCEKWDo3NLDlUjZo/s1600-h/DSC_3515.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394272461598905234" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1ZIS2oW7TsQEAOfuZJ-tKhZ9Wzty2oMLb6-wzROHpKltEGmCGOkBbl8cBMGIPnzYO8w3wlpyKpMc9LkRaShCa_gez5DUfDapm6RLy0qEfzeZzDXs82i0frrqT5ilCEKWDo3NLDlUjZo/s400/DSC_3515.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br />Angelika Fojtuch i jej siostra Dominika stały naprzeciwko siebie w odległości około 3 metrów, każda ubrana w swobodny, domowy stój. Angelika Fojtuch miała na sobie bluzkę z nadrukowanymi ustami odsłaniającą pępek i przedramiona, zaś jej siostra trzymała poduszkę wypełnioną pierzem. Trwały w przedziwnym „zrośnięciu” eksplorując swoją siostrzaność. W ich gestach był także ślad przeszłości, odwołanie się do fetyszy dzieciństwa (poduszka-przytulanka Dominiki Fojtuch) i młodzieńczych postaw (otwarte, pewna siebie poza Angeliki Fojtuch). Odsłonięty pępek wskazywał także na połączenie pępowiną, pierwotną więź międzyludzką. Wszystko inne - wzajemne relacje i wspólna historia – było ukryte dla publiczności. Patrzyły na siebie, ich wzrok tworzył niewidzialną linię komunikacyjną, którą niewiele osób odważyło się naruszyć. Każde przejście przez intymną, rodzinną przestrzeń modyfikowało ją. Jednocześnie silne skupienie sióstr na utrzymaniu kontaktu wzrokowego powodowało, że ludzie zaczęli przyglądać się sobie, wyraźnej linii komunikacji między siostrami towarzyszyła sieć innych, niedostrzegalnych, rozproszonych.<br /><br /><br /><strong>Angelika and Dominika Fojtuch, <em>Adhesions</em></strong><br /><br />Angelika Fojtuch and her sister Dominika stood opposite each other, about 3 metres apart, both dressed in casual, indoor clothes. Angelika was wearing a blouse that exposed her belly button and had imprints of lips, while Dominika was holding a pillow filled with down. They lingered in a peculiar “accretion”, exploring their sisterhood. Their gestures also bore a trace of the past, they evoked childhood fetishes (Dominika’s cuddly pillow) and adolescent attitudes (Angelika’s open, self-confident posture). The exposed navel also indicated a link with the umbilical cord, the original human bond. Everything else – their mutual relationships and common history – was hidden from the audience. They were looking at each other, and their gaze formed an invisible line of communication that few people dared violate. The intimate family space was modified by every instance of someone crossing it. At the same time, the sisters’ dedication to maintain eye contact made people look at each other. The distinct line of communication between the sisters was accompanied by a network of other imperceptible, dispersed lines.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Agnes Yit, I who chose not to be</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidMomMIAG28mSAP20bNkqGuioOJXOKw6ftSF7-mOPZx6JYkmXZencyLhHq176gAfZDc4ErNggBmHVDQSPt16vzhi976B3cyRB14C8hbtxuKjRLGBKwkVQsX56aY2R4TaXVPOd9O8UZYn8/s1600-h/DSC_3659.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394272920895334930" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidMomMIAG28mSAP20bNkqGuioOJXOKw6ftSF7-mOPZx6JYkmXZencyLhHq176gAfZDc4ErNggBmHVDQSPt16vzhi976B3cyRB14C8hbtxuKjRLGBKwkVQsX56aY2R4TaXVPOd9O8UZYn8/s400/DSC_3659.JPG" border="0" /></a><br /><br />Artystka weszła na scenę trzymając długi, drewniany drążek z zamocowanym wielkim, czerwonym orientalnym lampionem wykonanym z papieru. Idąc wzdłuż sali i zataczając koło szurała nim po podłodze. Towarzyszył temu stukot czerwonych lakierek. Była ubrana w czarną spódnicę z asymetrycznym zamkiem, uniwersalny, nowoczesny strój, któremu trudno przypisać jakąkolwiek narodową przynależność. Czerwona kula ze złotymi ornamentami sprawiała wrażenie kulturowego i bagażu, który chcąc nie chcąc dźwiga Agnes Yit. Jest obywatelką świata obciążoną niełatwym dziedzictwem. Dźwięk dzwonka zawieszonego na palcu artystki był sygnałem zmiany i gwałtownego zwrotu akcji. Stopniowo gasło światło do momentu kiedy było widać jedynie czerwony lampion. Artystka zaczęła obracać się w kółko i kręcić drążkiem co dało efekt pędzącej czerwonej, rozświetlonej kuli. W ciemności było słychać stukot butów i przyspieszony oddech artystki. Początkowo estetyczny obraz stawał się coraz bardziej obrazem destrukcji, kręcąca się w oszalałym tempie kula wchodziła w obszar publiczności. Zderzenie z nią przypominało uderzenie balonem. Lampion pękał, światło w środku zaczęło migać, aż wreszcie zupełnie zgasło. Agnes Yit zostawiła go na środku sali i wyszła. Chiński, czerwony lampion to niezwykle popularny obiekt w Singapurze, rodzinnym kraju artystki. Jest symbolem szczęścia (pojawia się na festiwalach, uroczystościach związanych z obchodami nowego roku), ze względu na swój rodowód wiąże się z chińską dominacją. Kojarzony jest także z dzielnicą czerwonych latarni, z działalnością alternatywną, podziemną. Wiele warstw znaczeniowych czyni go niezwykle nośnym elementem performance. Działanie artystki jest odwołaniem do symbolu oraz do kosmopolitycznego kraju, w którym ścierają się nacje i wpływy. Jest próbą odnalezienia indywidualnej perspektywy, pokazania mechanizmu kontroli i braku kontroli – dychotomii, która nie jest przypisana jedynie azjatyckiej mentalności, zyskuje również bardziej ogólnoludzki kontekst.<br /><br /><br /><strong>Agnes Yit, <em>I who chose not to be</em></strong><br /><br />The artist entered the stage holding a long wooden bar with a large red oriental lantern attached to it. The lantern was made of paper. She circled the room and dragged the lantern across the floor. The action was accompanied by the tapping of her red patent leather shoes. Agnes Yit was dressed in a black skirt with an asymmetrical zipper, in a modern, universal costume that could not be ascribed to any particular nation. The red lantern with golden ornaments gave an impression of a cultural burden that, like it or not, the artist had to carry. She was a citizen of the world burdened with an uneasy heritage. The sound of the bell attached to the artist’s finger signalled change and a twist in the story. The lights gradually went off so that one could only see the red lantern. The artist began to whirl while turning the bar with the lantern thus producing an effect of a red glowing ball speeding through the air. In the darkness, one could hear the clack of the artist’s shoes and quickened breath. At the beginning, the aesthetically pleasing image became more and more an image of destruction as the spherical lantern, spinning at a frantic pace, encroached on the audience area. Clashing with it felt like being hit by a balloon. With time, the lantern was cracking, the light inside began to flicker until it faded completely. Agnes Yit put it in the centre of the room and left. A red Chinese lantern is very popular in Singapore, the artist’s home country. It is a symbol of good luck, appearing at festivals and celebrations of a new year. Due to its origins, it is associated with Chinese domination. It is also linked with a red light district and alternative, underground activity. Its multiple semantic layers make it an exceptionally evocative feature of the performance. The artist's action is a reference to a source that has developed a number of new strands, and to a cosmopolitan country where various nationalities and influences clash with each other. The performance is an attempt at finding an individual perspective and showing the mechanism of control and lack of control – a dichotomy that is relevant not only to Asian mentality, but also has a general human context.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Marta Bosowska, Sztuka zapamiętywania</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCGr0MLMiqlTQgGieSrW-6ID0cHm2PwexvnndxUskIEk8PjmqPiKxJyq7CaMyplxd-g37_LmziGgfkIJEDxOO71MrsfylD3q2MmfQv8aqrcUCSvwdPsfz-6-ucrOaUAusMRm4gnTHEgr8/s1600-h/DSC_3723a.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394275557603545970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCGr0MLMiqlTQgGieSrW-6ID0cHm2PwexvnndxUskIEk8PjmqPiKxJyq7CaMyplxd-g37_LmziGgfkIJEDxOO71MrsfylD3q2MmfQv8aqrcUCSvwdPsfz-6-ucrOaUAusMRm4gnTHEgr8/s400/DSC_3723a.jpg" border="0" /></a><br /><br />Kiedy widzowie weszli do cysterny, artystka już tam była. Siedziała w przedsionku w czarnej sukience i z czarną opaską na oczach. Kołysała się na kamieniu i uśmiechała się. Poruszała się na kolanach, z nieodłącznym uśmiechem. Podczas swojej pielgrzymki odtwarzała sobie miłe wspomnienia. Krążyła wzdłuż pomieszczeń, bazując na swojej pamięci przestrzeni i jej fizycznym, bezwzrokowym odczuciu. Przed schodami na moment jedna z kobiet położyła jej rękę na ramieniu, przekazując nieme ostrzeżenie . Jej ciało – dysfunkcyjne, pozbawione stóp i oczu - toczyło walkę z przestrzenią. Artystka pokonała schody na kolanach i odwróciła się do widzów z uśmiechem, który budził jakiś niejasny smutek (sposób poruszania się sugerował, że nie ma nóg). Wyglądał na wymuszony uśmiech, który skrywa cierpienie. Stworzyła analogię do wspomnień, które z czasem stają się coraz bardziej uciążliwe. Zdjęła opaskę. W finałowym momencie wstała, rozdarła rajstopy w kolanach i okazało się, że umieściła tam włosy. Wyjęła je i ułożyła w dwóch kupkach na podłodze. Włosy były elementem ochronnym – zmniejszały tarcie miedzy kolanami a podłogą – ale po jakimś czasie zaczęły sprawiać ból. Stały się łącznikiem pomiędzy światem wspomnień – włosy pochodziły od ważnych dla artystki osób – a rzeczywistością, z którą dane jej było się zmierzyć.<br /><br /><br /><strong>Marta Bosowska, <em>The Art of Remembering</em></strong><br /><br />When the spectators entered the Cistern, the artist was already there. She was sitting in the vestibule, wearing a black dress, a black blindfold on her eyes. She was rocking on a stone and smiled. Then she started moving on her knees, the inevitable smile on her face. During her pilgrimage, she was remembering pleasant memories. She kept on wandering, relying on her memory of the space and her physical, visionless perception. In front of the stairs, a woman touched the artist’s shoulder for a moment, in a silent gesture of warning. Her body, dysfunctional, devoid of feet and eyes, was struggling with the space. The artist climbed the stairs on her knees, turned round towards the audience with a smile that aroused a kind of vague sadness (the way she moved suggested that she had no legs). Her smile seemed to have been forced, as if it concealed suffering. Marta Bosowska created an analogy to reminiscences that become more and more oppressive with time. Finally, she took off her blindfold, stood up and tore up her stockings at the knees. It turned out that she placed clumps of hair there. She removed them and placed them in two small heaps on the floor. The hair was a protective element as it reduced the friction between the knees and the floor, but after some time it began to cause pain. They became a link between the world of memories (the hair belonged to persons important to the artist) and the reality that she had to face.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Andree Weschler, Hairy Virgin (video performance)</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2apSh6TEhM5vGvAuTG-racBfdQQ_-rpDU1FI8G5U6kxAGzbc7iqGpx2s7LTkxt73d01bawOFZaSvTpb_06Pkk8iRwopHNNI46F_TBmy4SJHxe2FQXjl0wfFpJKQalmMoNF1In2v8g0Fs/s1600-h/HAIRY+VIRGIN4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394277116905785970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2apSh6TEhM5vGvAuTG-racBfdQQ_-rpDU1FI8G5U6kxAGzbc7iqGpx2s7LTkxt73d01bawOFZaSvTpb_06Pkk8iRwopHNNI46F_TBmy4SJHxe2FQXjl0wfFpJKQalmMoNF1In2v8g0Fs/s400/HAIRY+VIRGIN4.jpg" border="0" /></a><br /><br />Artystka zrealizowała projekt w przestrzeni miejskiej. Tytułowa postać nawiązuje do XVI-wiecznej ilustracji Pierre'a Boitsuau, która przedstawia całkowicie owłosioną kobietę. Artystka ubrana w cielisty kostium pokryty włosami spacerowała ulicami miasta. Projekt pierwszy raz odbył się w Seulu w 2003, potem w Singapurze, rok temu miał miejsce w Tokio. Artystka planuje zrealizować go także w Paryżu, skąd pochodzi oryginalny rysunek.<br /><br /><br /><strong>Andree Weschler, <em>Hairy Virgin </em></strong>(video performance)<br /><br />The artist carried out her project in city space. The title character refers to a sixteenth-century illustration by Pierre Boitsuau that presents a woman completely covered with hair. The artist walked along the streets of the city dressed in a flesh-coloured outfit covered with hair. The project was first shown in Seoul in 2003, then in Singapore and in Tokyo in 2008. The artist also plans to do this project in Paris where the original drawing comes from.<br /><br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Dzień 2 / 2nd Day</span><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Rita Marhaug, Office work</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3sDePYnQoiEZOmVpEZtPVVZBcdFwexj27O5-slbNoVrUNrPG7Eh7VLZWF3e2QeDu8Z1kysLdfPPlGO2aO-8k6-HVr3GnZKYEp5X-6dAL89sjQD-XzGU8zv3LJWvaaL6C5WVFnwvQEQZs/s1600-h/rita.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394280222147583410" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3sDePYnQoiEZOmVpEZtPVVZBcdFwexj27O5-slbNoVrUNrPG7Eh7VLZWF3e2QeDu8Z1kysLdfPPlGO2aO-8k6-HVr3GnZKYEp5X-6dAL89sjQD-XzGU8zv3LJWvaaL6C5WVFnwvQEQZs/s400/rita.jpg" border="0" /></a><br /><br />Artystka zaanektowała na potrzeby swojej akcji miejsce przechodnie – hall Laboratorium. Performance trwał 150 minut. Na środku pomieszczenia stał stół, na którym Rita opierała dłonie. Wykonywała różne ruchy i zastygała w jednej pozie na jakiś czas, przesuwała stół i krzesło w różne miejsca. Stół i przestrzeń hallu z jej uwarunkowaniami – schodami, wejściami do innych pomieszczeń – znajdowały się w obszarze jej działania. Bardziej jednak niż przestrzeń fizyczna istotna była podczas jej działania przestrzeń społeczna. Stworzyła laboratorium relacji – człowieka i przedmiotu, artysty i obserwujących go ludzi. Leżąc pomiędzy schodami i stołem zatarasowała przejście, wprowadziła dysonans w przestrzeni komunikacyjnej. Performance – instalacja Rity Marhaug bazował na minimalnej ilości obiektów i ciele artystki, które funkcjonowało jak żywa rzeźba. Stół i krzesło to podstawowe sprzęty biurowe, artystka wyjęła je z korporacyjnego, biurokratycznego kontekstu i stworzyła na ich podstawie leniwie przesuwającą się instalację, której forma zaprzeczała ich pierwotnej funkcji. Rita Marhaug miała tatuaż na dłoniach – litery na każdym palcu oprócz kciuków razem tworzyły słowa: „hard work”. Punktem wyjścia był biurowy pośpiech i zrośnięcie ze sprzętami i meblami gabinetu/ biura /pokoju w pracy, doświadczenie codzienne wielu ludzi, które artystka rozebrała na czynniki pierwsze. Zwolniła tempo życia do najwolniejszych obrotów, takich w których niemalże się usypia a przywiązanie do mebli biurowych pokazała z całą dosłownością. Hard work okazało się prześmiewczym manifestem i antytezą działań artystki.<br /><br /><br /><strong>Rita Marhaug, <em>Office work</em></strong><br /><br />For the purposes of her 150-minute performance, Rita Marhaug used the hall of the Laboratory. In the centre stood a table on which the artist rested her hands. She made various movements and then froze in a particular pose for some time. She moved the chair and table to various places. The scope of her action encompassed the table and the hall space with its features (stairs, entrances to other rooms). However, the physical space was less important during her action than the social space. Rita Marhaug created a laboratory of relationships: between a human being and an object, between the artist and people observing her. Lying between the stairs and the table, she blocked the passage and introduced a dissonance in the communication space. The performance-installation was based on a limited number of objects and the artist’s body that functioned as a live sculpture. The chair and table are pieces of office equipment. The artist removed them from their corporate, bureaucratic context and used them to create a lazily changing installation whose form contradicted the original function of the objects. Rita Marhaug had a tattoo on her hands. The letters on each finger except the thumbs formed the words “hard work”. The point of departure was the office rush and merging with the equipment and furniture of an office/workplace, an everyday experience shared by many people. The artist broke this experience into its constituent parts. She reduced the pace of life to the lowest gear, to a point when one almost falls asleep. She also exposed the attachment to office furniture in all its literalness. “Hard work” turned out to be a tongue-in-cheek manifesto and antithesis of the artist’s actions.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Tal Alperstein, Untitled (Tea)<br /></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9yecPSemLe203mgZ9qK7TJ3okngUNMbOEYDLRpEvUR6RlDdXGGM4y8bdDcg2QxedeaUmaZHR92DsJyZQfHNEMu6WjlmZAskcB-GvlFB9odzrCWAIhyyd9f7Dq6PjTi20kUqppjzyzLmo/s1600-h/tal.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394298387866054994" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 284px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9yecPSemLe203mgZ9qK7TJ3okngUNMbOEYDLRpEvUR6RlDdXGGM4y8bdDcg2QxedeaUmaZHR92DsJyZQfHNEMu6WjlmZAskcB-GvlFB9odzrCWAIhyyd9f7Dq6PjTi20kUqppjzyzLmo/s400/tal.jpg" border="0" /></a><br /><br />W dużym pomieszczeniu leżał stół bez dwóch nóg, przykryty ceratą w kwiaty. Ubrana na biało artystka uniosła go i przytrzymywała swoimi nogami. Podniosła biały dzbanek z herbatą i zaczęła wylewać gorący napar na ceratę. Herbata sączyła się ciągłym strumieniem, płynęła po stole i ściekała na ziemię. Powierzchnia blatu parowała, w powietrzu unosił się zapach ceraty i earl grey. Lewą ręką artystka wycierała stół. Continuum przeciwstawnych sytuacji – rozlewania i wycierania – warunkowała postawa artystki, której nogi były brakującymi nogami stołu i wytrzymywały naprężenie blatu. Kiedy herbata w dzbanku się skończyła, artystka położyła delikatnie blat na podłodze, herbata spłynęła. Sytuacja stworzona przez artystkę była bardzo krótka, widzowie obserwowali w napięciu jej drżące nogi. Tal Alperstein poddała analizie pewien rytuał związany z codziennym życiem. Operowanie cieczą, która swobodnie płynie po stole i która jest starannie zbierana w tym samym momencie w ciekawy sposób obrazuje mechanizm kontroli i braku kontroli. Z jednej strony artystka próbuje ogarnąć bałagan a z drugiej pozwala, by rzeczy same się działy. W moim odczuciu sytuacja jest także bliska kobiecemu doświadczeniu. Kobieta warunkuje istnienie domowego ogniska, próbuje ogarnąć chaos, zdyscyplinować, nadać wszystkiemu jakiś porządek ale w rezultacie chaos zwycięża, a ona sama ugina się pod ciężarem ról, jakie na siebie przyjęła. A może brak kontroli jest świadomym wyborem.<br /><br /><br /><strong>Tal Alperstein, <em>Untitled (Tea)</em></strong><br /><br />In a large room stood a table without two legs, covered with flower-patterned plastic cloth. The artist, dressed in white, lifted the table and held it with her legs. She took a white teapot and spilled its contents on the tablecloth. The tea was trickling in a continuous stream across the table and down on the floor. Vapour was rising from the tabletop and one could feel the smell of the plastic tablecloth and Earl Grey. With her left hand, the artist was wiping the table. The continuum of the opposing situations, spilling and wiping, was determined by the posture of the artist whose legs substituted the missing legs of the table and withstood the pressure of the tabletop. When there was no more tea in the pot, the artist gently rested the tabletop against the floor, allowing the tea to drain off. The situation created by the artist lasted a very short time. The audience anxiously observed her trembling legs. Tal Alperstein analysed a certain ritual connected with everyday life. Handling the liquid that freely flowed across the table and was carefully wiped up was an interesting presentation of the mechanism of control and lack of control. On the one hand, the artist tried to cope with the mess and, on the other, allowed things to happen on their own. It seems to me that such a situation is close to women's experience. The existence of a home depends on the woman who tries to cope with the chaos, introduce discipline and order, but, in consequence, chaos gains the upper hand, while she buckles under the weight of the roles that she has assumed. Or perhaps the lack of control is a deliberate choice.<br /><br /><br /><strong>Anna Krzystek, FIGURE THIS<br />kompozycja dźwiękowa: Tom Murray</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4GNaql5c5GWk1rMuACDg6XU_NkHh9IokOeXITf2t9O6LGhRDhKocjvne56HwG-j_HUEmznKBhETW2lLBvcQtNmlvXsdl8KD5TrqUY27aRU1EFB5uLmiHevYShgx_o1m1tpPCKps3etI/s1600-h/DSC_4097.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428260910603106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4GNaql5c5GWk1rMuACDg6XU_NkHh9IokOeXITf2t9O6LGhRDhKocjvne56HwG-j_HUEmznKBhETW2lLBvcQtNmlvXsdl8KD5TrqUY27aRU1EFB5uLmiHevYShgx_o1m1tpPCKps3etI/s400/DSC_4097.JPG" border="0" /></a><br /><br />Anna Krzystek jest tancerką, choreografką i artystką performance. W swojej akcji skorzystała z wszystkich trzech obszarów swojego doświadczenia. Jako artystka performance przyglądała się sobie – tancerce. Sytuacja, którą stworzyła była w dużej mierze oparta o taniec – rozumiany jako sekwencje ruchów, które w rezultacie dają ładny wizualnie efekt. Anna Krzystek wykorzystała elementy tańca w taki sposób, w jaki prezentuje się warsztat, rozbiła go na pojedyncze układy, które powtarzała jak mantrę do znudzenia w ściśle określonym czasie. Ważną rolę podczas performance pełnił dźwięk, dokładnie rozplanowana struktura, w której elementy elektroakustyczne przenikały się z dźwiękami z codziennego otoczenia. Pourywane, elektroniczne dźwięki, szumy, trzaski, noise przetykane były jednosekundowymi „żywymi” wstawkami, takim jak krzyk, śmiech dziecka, skrzek świni, gwizd czajnika. Kompozycja, w której wyraźnie słyszalna jest jedna sekunda poszerza percepcję dźwięku – nagle okazuje się, że sekunda trwa długo, a 4 minuty wydaja się wiecznością. Wydarzenie miało jasną konstrukcję – czterem minutom ostrego dźwięku towarzyszył ruch sceniczny artystki, potem następowała minuta owacji z widowni – które pochodziły z nagrania jednego z dzieł Johna Cage'a. W ciągu tej minuty artystka nie robiła nic, stała z rękami opartymi na biodrach i spoglądała na widownię. Dwie sekwencje – 4minutowa i jednominutowa – były powtórzone 9 razy. Artystka zakpiła z sytuacji scenicznej , która polega na odegraniu/ odtańczeniu czegoś i zebraniu braw. Przeciągająca się akcja wzbudziła emocje wśród publiczności – niektórzy podjęli wątek z owacjami, inni buczeli, jeden mężczyzna pokazywał obraźliwe znaki. Wszyscy wpisali się w schemat, zaprojektowany przez artystkę. Performance dawał możliwość przyjrzenia się relacji artysta – widz i kliszy zachowań podczas odbioru sztuki.<br /><br /><br /><strong>Anna Krzystek, FIGURE THIS<br />Sound composition: Tom Murray</strong><br /><br />Anna Krzystek is a dancer, choreographer and performance artist. In her action she used all three areas of her experience. As a performance artist she was looking at herself as a dancer. The situation she created was largely based on dance understood as a sequence of movements that produce a visually pleasing result. Anna Krzystek used elements of dance in a way in which a technique is presented: she broke it down into individual routines that she repeated like a mantra ad nauseam over a strictly defined period. The sound played an important role during the performance. It had a carefully planned structure whose electroacoustic elements merged with the sounds of everyday life. Snatches of electronic sounds and various noises were interwoven with one-second “live” fillers such as a scream, the laughter of a child, the grunting of a pig, the whistle of a kettle. The one-second fillers were clearly discernible. The composition broadened the perception of sound: unexpectedly, it appeared that one second lasted a long time, while four minutes seemed like eternity. The event had a clear structure: four minutes of a piercing sound were accompanied by the artist’s stage movement, followed by a minute of ovation from the audience taken from the recording of a John Cage work. During that minute the artist did not do anything, she just stood akimbo, looking at the audience. The four-minute and one-minute sequences were repeated 9 times. The artist jibed at a typical stage situation where something is played or performed and then applauded by the audience. The prolonged action aroused emotions among the spectators: some joined in the ovation, others booed, while one man showed insulting gestures. All people became part of the pattern designed by the artist. The performance made it possible to examine the artist-audience relationship and the cliché behaviours occurring during the reception of art.<br /><br /><br /><strong>Sheila Ghelani, Sugar Sugar White</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNeOJDRVT92M8pYs-1SP-SI2aMG_rFb8V-4u6hSWva-EVC9dIBkK2E067ATek-_OYySSk6EU5PuxWMZu9p-GkWnym-XkNxlV_MpHDLFDpiY78QgUSwiYeFmQT21Uo01LIJBITDeng_KHI/s1600-h/9.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428446514418594" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNeOJDRVT92M8pYs-1SP-SI2aMG_rFb8V-4u6hSWva-EVC9dIBkK2E067ATek-_OYySSk6EU5PuxWMZu9p-GkWnym-XkNxlV_MpHDLFDpiY78QgUSwiYeFmQT21Uo01LIJBITDeng_KHI/s400/9.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Performance Sheili Ghelani był przesycony bielą. Artystka użyła bardzo wielu przedmiotów, kojarzonych z kobiecym światem – sentymentalny landschaft na desce, porcelanowe figurki, mąka, cukier puder, rzewne piosenki o miłości, wysokie obcasy, kurczak i gumowe rękawiczki. Wyjmowała je z dużej, drewnianej skrzyni. Powstawał w ten sposób kalejdoskop kobiecości, w którym ujawniały się cechy przypisywane na ogół kobiecej naturze – wybujały romantyzm, zbieractwo, opiekuńczość, siła, kruchość, multi-zadaniowość itd. Obrazek, jaki stworzyła Sheila Ghelani, to nie tylko apoteoza własnej płci i przegląd ról, do jakich kobieta jest kulturowo predestynowana. Ważną rolę odgrywa tu biel i jej konotacje – kojarzona jest z niewinnością, czystością, neutralnością, szczęściem, spokojem. Kolor biały wiąże się z ważnymi dla człowieka chwilami, takimi jak narodziny i ślub. Ale biel ma także aspekt rasowy – i wówczas towarzyszy jej podobny zestaw określeń, biała rasa oznacza neutralność i punkt wyjścia. Kontekst ma istotne znaczenie dla artystki i jej pochodzenia – jest pół hinduską, jej skóra jest biała. Sheila Ghelani zwraca uwagę na coraz silniejszą tendencję do białego nacjonalizmu na wyspach brytyjskich (ten problem ma niewątpliwie szerszy zakres oddziaływania). Artystka wybiera przedmioty w kolorze białym, reprezentującymi kruchość i niewinność, i niszczy je. Porcelanowe figurki, które odbija rakietą tenisową, spadają i roztrzaskują się na ziemi. Rozwiewa wiatraczkiem usypaną mąkę. Nagle tworzy się niewyobrażalny bałagan, porcelanowe okruchy zasypane pudrowym pyłem i czarnym brokatem piętrzą się na podłodze, artystka wierci dziurę w drewnianym pudle. Jej działania mają na celu destabilizację bieli, pokazania pęknięcia w strukturze znaczeń i skojarzeń. Mieszanina stabilności i kruchości, delikatności i siły, bieli i czerni pokazuje, że biel nie jest jednoznaczna i nie jest jednorodna - biała skóra oznacza również mieszankę dwóch różnych ras, z których jedna jest akceptowana a druga może być napiętnowana. Wiąże się z nią ciężar i odpowiedzialność. Performance był pierwszą edycją projektu artystki związanego z eksplorowaniem gender i bieli jako aspektu rasowego.<br /><br /><br /><strong>Sheila Ghelani, <em>Sugar Sugar White</em></strong><br /><br />Sheila Ghelani’s performance was awash with various objects and the colour white. The artist used a number of objects associated with the world of women: a sentimental landscape painted on a wooden board, porcelain figurines, flour, icing sugar, sentimental love songs, high heels, a chicken and rubber gloves. She produced them from a large wooden trunk and used them in various ways. Thus she created a kaleidoscope of femininity in which traits ascribed to woman’s nature were revealed: unbridled romanticism, collecting bits and bobs, protectiveness, strength, fragility, multitasking, etc. The image conveyed by Sheila Ghelani is not only a glorification of her gender and a review of the roles to which women are culturally preconditioned. An important role is also played by the colour white and its connotations of innocence, purity, neutrality, happiness and calmness. The colour white is linked with important moments in human life such as birth and wedding. However, it also has a racial aspect where it is accompanied by a similar set of associations: the white race denotes neutrality and a point of departure. The context is of great significance for the artist and her origin: she is half-Indian, her skin is white. Sheila Ghelani draws our attention to the growing influence of white nationalism in Great Britain. This problem undoubtedly has a wider impact. The artist picked up white objects representing fragility and innocence, and destroyed them. She hit the porcelain figurines with a tennis racket and they smashed against the floor. The flour was blown about with an electric fan. An indescribable mess ensued, pieces of porcelain covered with icing sugar and black glitter mounted on the floor. The artist drilled a hole in the wooden trunk. Her actions were aimed at destabilising white, showing a crack in the structure of meanings and associations. The mixture of stability and fragility, vulnerability and strength, white and black, shows that the colour white is ambiguous, it is not homogenous. White skin also means a mixture of two different races of which one is accepted, while the other can be stigmatised. It involves a burden and responsibility. The performance was the first part of the artist’s project that explores the issues of gender and the colour white in its racial aspect.<br /><br /><br /><strong>Sofia Greff, Soundcapsule</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGEkX_qWaOQ-R3MhG1VHseMHj7TWXapTrkVPe9secHXf-D9UtPK7HQam0NV_iDWwg4YVhNoOcGgdukbTOTIU_1aDQ-d5LdcRrD79k6lseUopb0SiRFE61ceFOwwOz-dT6R5OqnUfyIqtc/s1600-h/2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395427773303337586" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGEkX_qWaOQ-R3MhG1VHseMHj7TWXapTrkVPe9secHXf-D9UtPK7HQam0NV_iDWwg4YVhNoOcGgdukbTOTIU_1aDQ-d5LdcRrD79k6lseUopb0SiRFE61ceFOwwOz-dT6R5OqnUfyIqtc/s400/2.jpg" border="0" /></a><br /><br />Jedynym rekwizytem użytym przez Sofię Greff były słuchawki z kablem. Historia, jaką opowiadała artystka została napisana przez jej ciało. Ciało służyło jej jako narzędzie opisywania przestrzeni, punkt wyjścia do tworzenia relacji z ludźmi, punkt, w którym zaczyna się percepcja całego otoczenia. Sofia była naga i miała na uszach słuchawki, krążyła między widzami, czołgała się po podłodze. W ciekawy sposób wykorzystała przestrzeń – czarne pomieszczenie z ośmioma okiennicami. Otwierała je i wchodziła na parapet, zamykając je od wewnątrz – zostawiając widzów w oczekiwaniu i niepewności, czy jeszcze się pojawi. Wkładała wtyczkę do okiennicy, okna i nasłuchiwała. Umieściła złącze w swoim wnętrzu i zaczęła tańczyć. Nasunęła mi się refleksja, że każda przestrzeń generuje jakiś dźwięk, a najwięcej muzyki mamy w sobie. Duże znaczenie miał sam ruch, który wiąże się z odczuciem własnego ciała, swobodnym dysponowaniem nim, z radością, która wyzwala się podczas tańca. Stały repertuar środków artystki w ostatnich projektach to nagość, uśmiech, ruch i rysunek – który powstaje poprzez kontakt ciała z przestrzenią. Rysunkiem może być więc linia, którą kreśli ciało wijące się po podłodze, kabel łączący okiennicę z słuchawkami na głowie artystki. Performance wiązał się z fizycznym, organoleptycznym doświadczeniem przestrzeni i siebie w tej przestrzeni. Pośrednik percepcyjny w postaci mini jacka i słuchawek wydaje się prześmiewczą grą artystki – sprzęt, który ma zintensyfikować doznania słuchowe tak naprawdę nie łączy się z żadnym źródłem dźwięku. Nie odsyła do żadnej muzyki. Działanie artystki można więc odczytać jako wezwanie do bezpośredniej percepcji zmysłowej.<br /><br /><br /><strong>Sofia Greff, <em>Soundcapsule</em></strong><br /><br />Headphones with a cord were the only prop used by Sofia Greff. The artist told her story using her body. The body was a tool for describing space, a point of departure for establishing relationships with people, a point where the perception of the entire environment started. The artist was naked. Headphones on her head, she was moving among the spectators, crawling on the floor. She used the space, a black room with eight window shutters, in a very interesting way. She opened the shutters, climbed on the window ledge and closed the shutters, leaving the audience wondering whether she would appear again. She inserted the headphone plug in the window shutter and listen attentively. Then she inserted the plug in herself and began dancing. It occurred to me that every space generated a sound of some kind, and most music was in ourselves. The movement itself was of great significance. It was related to the perception of one’s own body, the fact of having it at one's disposal and the joy released during dancing. The artist’s regular repertoire in recent projects includes nudity, smile, movement and drawing created through the body’s contact with space. Thus, a drawing can be formed by a line drawn by the body writhing on the floor, or a cord linking a window shutter with the headphones worn by the artist. The performance involved a physical, organoleptic experience of space and oneself in that space. The artist seemed to be making a mockery of the fact that the perception was mediated through a mini-jack and headphones. The equipment that was supposed to intensify the audio experience was not actually connected to any source of sound. It did not relay any music. Hence, the artist’s action could be interpreted as a call for direct sensory perception.<br /><br /><br /><strong>Pernille Spence, I look up … I look down (projekcja video)</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX1QpkBsjBlL1hqP70GQTrqH4iXYRG9L0AvICmdBfJqM2nXEk96SjSontSP1mgT1GWu-PNqj34_Xk0npdrCZTBnt9xOm4S6z1fjDJQ27V3xvwsJnk9VjkN_Vuw6DnIVZbrV6crpH3btI/s1600-h/Pernille-Spence.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395430988281484914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 354px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX1QpkBsjBlL1hqP70GQTrqH4iXYRG9L0AvICmdBfJqM2nXEk96SjSontSP1mgT1GWu-PNqj34_Xk0npdrCZTBnt9xOm4S6z1fjDJQ27V3xvwsJnk9VjkN_Vuw6DnIVZbrV6crpH3btI/s400/Pernille-Spence.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Na ekranie wielkości całej ściany wyświetla się projekcja. Jest zupełnie ciemno. Najlepiej się położyć na podłodze. Widać ziemię z lotu ptaka, w powietrzu majaczy sylwetka człowieka. Można w pewnym momencie dostrzec z bliska, że to kobieta. Mam wrażenie, że właśnie wyskoczyła z samolotu i za moment otworzy się jej spadochron. Za chwilę jednak leci w górę, styka się z chmurami. W moich uszach dudni szum, świst wiatru, jaki pewnie się słyszy na dużej wysokości w powietrzu. Patrzę na sylwetkę miękko poruszającą się w nieokreślonej przestrzeni i tracę punkt odniesienia, horyzont odkształca się jak struna, granatowe niebo zasnute chmurami zaczyna przypominać kosmiczną otchłań, ludzka sylwetka mija samolot i leci do słońca. Percepcja przestrzeni zostaje zaburzona. Pernille Spence uwalnia ją od kierunków i grawitacji, przestrzeń fizyczna łączy się z wyobrażoną. Obserwowanie latania w przestrzeni bez granic daje ukojenie.<br /><br /><br /><strong>Pernille Spence, <em>I look up … I look down</em></strong> (video projection)<br /><br />A video was projected on a screen the size of an entire wall. Complete darkness prevailed. It was best to lie on the floor. You could see a bird's eye view of the earth. A human silhouette showed faintly in the air. At close-up, you could discern it was a woman. I had an impression that she had just jumped out of an aeroplane and her parachute was about to open. A moment later, however, she flew upwards, into the clouds. The swoosh and whistle of the wind filled my ears, probably something one can hear in the air at high altitudes. As I watched the figure gently moving in a vague space, I lost my bearings. The horizon became deformed, the dark blue overcast sky began to resemble a cosmic abyss. The human figure flew past an aeroplane towards the sun. The perception of space became disrupted. Pernille Spence divorced perception from directions and gravity, the physical space merged with the imaginary space. Watching the flight in a limitless space was soothing.<br /><br /><br /><br /><br /><strong>Dzień 3 / 3rd Day</strong><br /><br /><strong>Michelle Browne, The Bearer</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeelBVsu65zJu0SVF6KpInGocBIC0jKJppxf1nXKfpnJmuSMmR6hxvZo6sv22C-r6rhHjhXk0Xjw3OsaTeyB2n7zedTEok_sK4-BsNjxb8GarR7gRv6CjqTnj6MuC1kjoq7mRdADqT-iQ/s1600-h/8.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428660529584786" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeelBVsu65zJu0SVF6KpInGocBIC0jKJppxf1nXKfpnJmuSMmR6hxvZo6sv22C-r6rhHjhXk0Xjw3OsaTeyB2n7zedTEok_sK4-BsNjxb8GarR7gRv6CjqTnj6MuC1kjoq7mRdADqT-iQ/s400/8.jpg" border="0" /></a><br /><br />Michelle Browne przeistoczyła się w gwiazdę wybiegów, przez dwie i pół godziny kroczyła po wydzielonej, czarnej powierzchni przypominającej wybieg dla modelek, ubrana w szykowną czarną kreację i niebotyczne czarne szpilki. Przy ścianie stał kosz z jajkami, Michelle Browne brała po jednym lub dwa i nakładała na swoją głowę. Gdy szła jajka spadały i tłukły się. Utrudnieniem podczas wędrówki w tą i z powrotem były więc nie tylko ekstremalnie wysokie buty ale też coraz bardziej śliska powierzchnia. Na ścianie wisiało niewielkie owalne lustro w zdobionej ramie – element nieodłączny kobiecie. Artystka zmierzyła się z dwiema stronami kobiecego doświadczenia – tej, którą znamy z gazet i z kuluarów. Bezczasowa młodość modelek i gwiazd showbiznesu, umalowana twarz bez emocji bezbłędnie odtworzona przez Michelle Browne, długa i bezsensowna praca modelki polegająca na chodzeniu w kółko zostaje skonfrontowana z domową wersją kobiety – kucharki i matki, regulowanej zegarem biologicznym. 217 jaj – tyle przygotowała artystka – to ilość komórek jajowych wytwarzanych przez organizm w ciągu całego życia. Jajeczny performance to z jednej strony oda do owulacji a z drugiej gorzkie podsumowanie kobiecego losu. Jajka tłuką się, rozlewają na wybiegu, artystka niezmiennie usiłuje przejść w szpilkach wyznaczony przez siebie dystans, nie bacząc na przeszkody. Dopuszcza możliwość, że nie uda jej się utrzymać równowagi. Ale udaje się. Dodatkową barwę sytuacji dodaje fakt, iż artystka jest w odmiennym stanie.<br /><br /><br /><strong>Michelle Browne, <em>The Bearer</em></strong><br /><br />Michelle Browne became a catwalk star. For two and a half hours, she was strutting a marked out black space resembling a catwalk. She was dressed in an elegant black costume and black stiletto shoes. By the wall stood a basket with eggs. The artist picked up one or two eggs and placed them on her head. When she walked, the eggs fell down and broke. Her toing and froing was made difficult not only by her extremely high stilettos, but also by the more and more slippery surface. On the wall, there was a small oval mirror in an ornamental frame, an indispensable accessory of a woman. The artist challenged two facets of women’s experience, the one known from newspapers and the one backstage. The timeless youthfulness of fashion models and showbiz stars, the made-up, impassive face brilliantly rendered by Michelle Browne as well as the long senseless work of a model walking to and fro were confronted with the domestic version of the woman – a cook and a mother, regulated by the biological clock. 217 eggs prepared by the artist is the number of egg cells produced by a woman’s body over the course of her lifetime. On the one hand, the performance was an ode to ovulation, while on the other, it was a bitter summary of women’s fate. While the eggs broke and spilled on the catwalk, the artist in her stilettos invariably tried to walk the distance she had set herself, regardless of the difficulty. She allowed for the possibility that she would fall. Nonetheless, she managed to keep her balance. The situation gained an additional dimension due to the fact that the artist was pregnant.<br /><br /><br /><strong>Traci Kelly, In Season</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZidMVcvFHt-yh-Ed_oKWULXg3DPIOg4QizLwUF96nHtqLYVy7599ymbYc-xpCWZCoQHH6eUUWST9SkpmZnv_uREG50LqDgt5YogxLvmwb6MpOJDSXfm8rM2E5MWj0Rhsm6EqEDTxy3V0/s1600-h/1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428878959241010" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZidMVcvFHt-yh-Ed_oKWULXg3DPIOg4QizLwUF96nHtqLYVy7599ymbYc-xpCWZCoQHH6eUUWST9SkpmZnv_uREG50LqDgt5YogxLvmwb6MpOJDSXfm8rM2E5MWj0Rhsm6EqEDTxy3V0/s400/1.jpg" border="0" /></a><br /><br />Traci Kelly leżała na stole na białym obrusie spleciona ze świńską tuszą. Na krawędziach stołu, pod obrusem umieszczone były światła ultrafioletowe. Nad instalacją wisiała świetlówka. Artystka przekazała widzom informację, zawartą na stojącej tablicy: „Wcierajcie, przygotowujcie mięso”. Obok niej na stole stała oliwa, czerwone wino i sól gruboziarnista – przeznaczone dla widzów. Mogli nimi dysponować według uznania. W zimnym, bladym świetle jarzeniowym skóra Traci wydawała się tak samo martwa jak skóra świni. Obie powierzchnie ciała stykały się ze sobą, granica pomiędzy nimi została zatarta. To, co można było odczuć i doświadczyć dotykiem to mięsność obu ciał. Ludzie podchodzili, posypywali je solą, natłuszczali oliwą, polewali winem. Bywało, że więcej troski poświęcali martwej skórze świni niż skórze ludzkiej, która ma właściwości sensoryczne. Poetycka wrażliwość Traci kwestionuje status ciała, bada je jako żywy i martwy obiekt, interesuje ją proces konserwacji ciała – rozumiany zarówno jako pielęgnacja skóry, peklowanie mięsa, oprawianie świńskiej tuszy. Ekspozycja ciała na stole, na podwyższeniu kojarzy się zarówno z kuchnią jak i ołtarzem. In Season Traci Kelly jest drugą realizacją z serii Lone Duets , tworzonej przez kolektyw artystów performance Hancock & Kelly live.<br /><br /><br /><strong>Traci Kelly, <em>In Season</em></strong><br /><br />Traci Kelly was lying on a table on a white tablecloth. She was intertwined with a pig’s carcass. At the edges of the table, under the tablecloth, ultraviolet lights were located. A fluorescent lamp was hanging above the installation. The artist conveyed a message to the audience: "Season the meat”. Beside her stood a bottle of olive oil and red wine, and a bowl of coarse-grained salt. The spectators could use the seasoning however they wanted. In the cold pale light, Traci Kelly's skin seemed just as dead as the pig's skin. The surfaces of both bodies were connected, the boundary between them became blurred. Touching the bodies, one could feel and experience their flesh quality. People came up, sprinkled them with salt and wine, and rubbed them with olive oil. Sometimes more attention was devoted to the skin of the dead pig than the human skin with its sensory properties. Traci Kelly’s poetic sensitivity questions the status of the body, she examines it as a living and dead object. She is interested in the process of conserving the body, understood as skin care, the process of pickling meat and flaying a pig’s carcass. The exposure of the body on a table, on a platform, can be associated with a kitchen as well as an altar. In Season is the second part in a series entitled Lone Duets by the performance artists’ collective Hancock & Kelly live.<br /><br /><br /><strong>Melati Suryodarmo, When the box was opened, the fog disappeared. Alenating the stone ... </strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoAe8tl7i9kFbf-UOyjQJjzuScXf-8C0_pNEVRXPs8tIUGRugheYM1TdoDuU_NzVLgbuNcSwyK74BXRCQHQAlAZhpYJtOnMReB-fDs8kGpGVop3f66WW0sGETFHKdHSEosCxcRbtS_0yA/s1600-h/DSC_5233.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395431297209720498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoAe8tl7i9kFbf-UOyjQJjzuScXf-8C0_pNEVRXPs8tIUGRugheYM1TdoDuU_NzVLgbuNcSwyK74BXRCQHQAlAZhpYJtOnMReB-fDs8kGpGVop3f66WW0sGETFHKdHSEosCxcRbtS_0yA/s400/DSC_5233.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br />Performance odbył się w Cysternie, długim ceglanym budynku, który jest podzielony na trzy pomieszczenia. Publiczność tłoczyła się w pierwszym z nich, zaledwie garstka mogła śledzić przebieg akcji stojąc lub siedząc w przejściu, między pierwszym a drugim wnętrzem. W performance Melati Suryodarmo ogromną rolę odgrywała dramaturgia, stopniowanie napięcia poprzez znaczące gesty i animację dźwięku. W surowej, ceglanej przestrzeni zgromadziła różne obiekty. Artystka przechadzała się po ostatnim pomieszczeniu, co jakiś czas wskazując znacząco w górę. W przejściu stało pianino elektroniczne. Uklękła przed nim, naciskała klawisze, unieruchomiła niektóre z nich przyklejając taśmę i łącząc ją z podłogą. Wydobyty dźwięk zastygał i brzmiał bez końca. Przechodząc do kolejnego pokoju strąciła czerwoną włóczkę leżącą na cegłach w przejściu, obwiązała nią poduszkę i kołysała przez chwilę. Potem podniosła z ziemi garść czarnych drewienek, przycisnęła do siebie i osunęła się na podłogę. Weszła do miejsca, w którym byli ludzie i kilka obiektów. Przecięła obrus leżący na stole, pod którym był czerwony pył. Usiadła na stole i wlewała sobie do ust wodę, która spływała na jej ubranie. Poszczególne sceny łączyła tajemnicza historia, dla publiczności nieuchwytna. Mogę się tylko domyślać, że gesty i przedmioty miały bezpośrednie odniesienie do przeżyć artystki. Forma performance przypominała teatr kabuki, w którym toczy się jakaś niejasna intryga, szereg akcji splata się w historię, która może być odczytana jako metafora. Symbolikę przedmiotów zawierała się w dużej części w ich barwach - czerwieni, bieli i czerni a brzmiący bez końca dźwięk nadawał akcji dramatyczny ton.<br /><br /><br /><strong>Melati Suryodarmo, <em>When the box was opened, the fog disappeared. Alienating the stone</em> </strong><br /><br />The performance took place in the Cistern, a long brick building divided into three rooms. The audience crowded in the first room, and only a handful of people were able to follow the action standing or sitting in the passageway between the first and second room. In Melati Suryodarmo’s performance, a great role was played by the dramatic tension built by meaningful gestures and sound. The artist had collected various objects in the austere brick space. She was strolling in the last room, every now and then pointing knowingly upwards. There was a keyboard in the passageway. The artist knelt down before it, pressed the keys and held some of them down by attaching a tape whose other end was glued to the floor. Thus the sound resounded endlessly, as if frozen. When she walked into another room, she knocked a ball of red wool off the bricks lying in the passageway. She tied the wool around a cushion and swung it for a moment. Then she picked up a bunch of black twigs from the floor, clasped it and fell to the floor with a thud. Then she entered an area where some people and a few objects were present. She made an incision in the tablecloth, revealing red dust underneath. She sat on the table and poured water into her mouth, spilling it on her clothes as well. The individual scenes were linked by a mysterious story that eluded the audience. One could only guess that the artist’s gestures and the objects directly referred to her experiences. The form of the performance resembled kabuki theatre where a vague plot unfolds, a number of plots are interwoven into a story that can be understood as a metaphor. The symbolism of the objects was largely expressed through their colours, red, white and black, while the sound frozen in the air lent the action a dramatic tone.<br /><br /><br /><br />Marta Ryczkowska<br /><br />fot./photo Agnieszka Skrzypek<br />tłum./translated by Sławomir NowodworskiUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-66961282450343486772009-10-22T07:31:00.000-07:002009-11-05T21:34:28.812-08:00Dokumentacja fotograficzna<br><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6WcahcfWtQ2Uh2tEn5nWGZRT-0GHvo7btC6zM5C-wP_S5tqBJxLbFphFAPDkRRUs5ELuddmTlSWKvAnEazwimKMxsxgIqFYl4UzuH6PjQvZQf87penAfK0Z76k60a7LXC86BtS2cVsA0/s1600-h/DSC_3563.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6WcahcfWtQ2Uh2tEn5nWGZRT-0GHvo7btC6zM5C-wP_S5tqBJxLbFphFAPDkRRUs5ELuddmTlSWKvAnEazwimKMxsxgIqFYl4UzuH6PjQvZQf87penAfK0Z76k60a7LXC86BtS2cVsA0/s400/DSC_3563.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395433934316201042" /></a><br />Justyna Koeke, Schlag auf Schlag<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSvqv4OYWR2sbMZSW0UEiTBX9sH1_Vjt2-RA4RF_p66mhSatvTVnlYCKam1KqOyfuIPEgyL3yJxbPCavKEgVFEValRrqadh8eM51N67tYXx9WKJ7Gtg6IioSmWTJktpF-LmEler49CdyE/s1600-h/DSC_3606.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSvqv4OYWR2sbMZSW0UEiTBX9sH1_Vjt2-RA4RF_p66mhSatvTVnlYCKam1KqOyfuIPEgyL3yJxbPCavKEgVFEValRrqadh8eM51N67tYXx9WKJ7Gtg6IioSmWTJktpF-LmEler49CdyE/s400/DSC_3606.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395434456665314354" /></a><br />Justyna Koeke, Schlag auf Schlag<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwc4GduKQ5fZ4BU6-XAxpO92I-xroRsHYTMMTsxeENqIf7ALb7yan-V8_AXuuUqDsqaukY8_4zinX9Aw3xtxo4PNea8KO_bBT9y4bh07evRLT_3eG8VWwbyuGEVlRGxghrNLr_rjwYhyphenhyphenw/s1600-h/DSC_3504.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwc4GduKQ5fZ4BU6-XAxpO92I-xroRsHYTMMTsxeENqIf7ALb7yan-V8_AXuuUqDsqaukY8_4zinX9Aw3xtxo4PNea8KO_bBT9y4bh07evRLT_3eG8VWwbyuGEVlRGxghrNLr_rjwYhyphenhyphenw/s400/DSC_3504.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395433457919530386" /></a><br />Angelika Fojtuch, Zrosty<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeCM2cwD2RjT4kWaSrz24mte_-vwxlAZ0NY1a9SmTxohzpiJaTnMTe72UECeemt3nOPffkgMMQ2JS54dA8zB4ynEv4zFIJ7NqqJHRI3f7SVYW6M_l8XAr9x4-Ycr6HVXKTqWOtsHdtsfQ/s1600-h/DSC_3622.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeCM2cwD2RjT4kWaSrz24mte_-vwxlAZ0NY1a9SmTxohzpiJaTnMTe72UECeemt3nOPffkgMMQ2JS54dA8zB4ynEv4zFIJ7NqqJHRI3f7SVYW6M_l8XAr9x4-Ycr6HVXKTqWOtsHdtsfQ/s400/DSC_3622.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395433668622345698" /></a><br />Angelika i Dominika Fojtuch, Zrosty<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEUwh4ts18Uh0xJr4K7frApOUXzTuv_k8ZltQEKDRrNGYBGu_-CcpBL2ukfscwhPzXLo9F4BEE_K_Icj4UycK4eM7qBUDjKkBbSsUU6TidZvWLXVANpsbnG81WmrdqgwVq8G_psmvvko/s1600-h/DSC_3665.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEUwh4ts18Uh0xJr4K7frApOUXzTuv_k8ZltQEKDRrNGYBGu_-CcpBL2ukfscwhPzXLo9F4BEE_K_Icj4UycK4eM7qBUDjKkBbSsUU6TidZvWLXVANpsbnG81WmrdqgwVq8G_psmvvko/s400/DSC_3665.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395434737184503890" /></a><br />Agnes Yit, I who chose not to be<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm1fZvCoYfMwC96vwPf7DQYLoXUVj8PnfyEbNL2w1Z65wK586Wt_nO7mwwOhEX_WsEfAvoAP9P61XOX5foeGpF8BoQR82Rsel7aFh57sL5wWbdrIh48treyXNQ_m1YHxGWZsbGXaAax6A/s1600-h/DSC_3683.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm1fZvCoYfMwC96vwPf7DQYLoXUVj8PnfyEbNL2w1Z65wK586Wt_nO7mwwOhEX_WsEfAvoAP9P61XOX5foeGpF8BoQR82Rsel7aFh57sL5wWbdrIh48treyXNQ_m1YHxGWZsbGXaAax6A/s400/DSC_3683.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395434958886664226" /></a><br />Agnes Yit, I who chose not to be<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1nL_byRMpqYl5kTRy9fVOUtn5435PzG7cWQESQ6ovZqhPDsNyFnSasJ7ZztflzRjYm2QPuu86jxU8gStbqI9Ag_oa4YYs0AtfpbiE0sxa2qwG98gHZedMaby5IHe6xol9uVDvwiS3RuU/s1600-h/DSC_3697.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1nL_byRMpqYl5kTRy9fVOUtn5435PzG7cWQESQ6ovZqhPDsNyFnSasJ7ZztflzRjYm2QPuu86jxU8gStbqI9Ag_oa4YYs0AtfpbiE0sxa2qwG98gHZedMaby5IHe6xol9uVDvwiS3RuU/s400/DSC_3697.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395435141333003378" /></a><br />Agnes Yit, I who chose not to be<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH0IV0vwyutqi3EcUeRzbX4pOGrJtQba3TVMvzbh7LBywYJUCPjMq-m1ZzDaLDMIbLdmTcMwHWnWhusUhUWvhgH9kNxOSoEdy_byWLWvtaISXsur0X1_f_OqRTi534iv15c08kdGhfdRQ/s1600-h/DSC_3715.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH0IV0vwyutqi3EcUeRzbX4pOGrJtQba3TVMvzbh7LBywYJUCPjMq-m1ZzDaLDMIbLdmTcMwHWnWhusUhUWvhgH9kNxOSoEdy_byWLWvtaISXsur0X1_f_OqRTi534iv15c08kdGhfdRQ/s400/DSC_3715.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395435644923020770" /></a><br />Marta Bosowska, Sztuka zapamiętywania<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghFJ3vB5ulLJWSDJiAZF30mZ4Yz1mHPcuOY9KSojB1Ptv1N7sM3iG6scUc9R9mFosy3YCsZL8kJ_lY21GLcpnTXkegOrMoUmt-bFS8KX_tT3TDy2Vg_LBbPGs_r00w-ShaKLMGX1PSmqA/s1600-h/DSC_3730.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghFJ3vB5ulLJWSDJiAZF30mZ4Yz1mHPcuOY9KSojB1Ptv1N7sM3iG6scUc9R9mFosy3YCsZL8kJ_lY21GLcpnTXkegOrMoUmt-bFS8KX_tT3TDy2Vg_LBbPGs_r00w-ShaKLMGX1PSmqA/s400/DSC_3730.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395435912939508610" /></a><br />Marta Bosowska, Sztuka zapamiętywania<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLSXFCsOtlTrAXXd2Oni5r0n5mBUZrPmXoxCoBpNnvKV7Vgji8d8pSqwZvHIFp7IvBU4bPkKIm33IJTgLayxtgXLx45UQHB9A5A9A17UJC5E2OVGXfmAoI-hhljHYRJGcMG_UTSsgdBqI/s1600-h/18.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLSXFCsOtlTrAXXd2Oni5r0n5mBUZrPmXoxCoBpNnvKV7Vgji8d8pSqwZvHIFp7IvBU4bPkKIm33IJTgLayxtgXLx45UQHB9A5A9A17UJC5E2OVGXfmAoI-hhljHYRJGcMG_UTSsgdBqI/s400/18.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395439445162735298" /></a><br />Rita Marhaug, Office work<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjxdUxcsHn3jM_sKfDLc13gbXn3YMKa5eSOSPP_e6F0_kBXnge5wD0Ki7GTOIDfVfB_SvrQlX_86L5dXbjpnk7AtaeWpiYr9g1DkDIICK2HYCu8nS_iX8ignm8q_magrMQxKs5Yg1A7J8/s1600-h/14.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 309px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjxdUxcsHn3jM_sKfDLc13gbXn3YMKa5eSOSPP_e6F0_kBXnge5wD0Ki7GTOIDfVfB_SvrQlX_86L5dXbjpnk7AtaeWpiYr9g1DkDIICK2HYCu8nS_iX8ignm8q_magrMQxKs5Yg1A7J8/s400/14.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395439764901751218" /></a><br />Rita Marhaug, Office work<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ8KEdd_Yq_DkMg3z9qyzlHYMqS0amx_UQ5OWtI1I2J7mEV0KcSDf_2HsW5avfkUqssONy_cnO9j-sZOMC23VzAngYPIYXygsjjqwPcSrFhFTt0ACk2GKy5DBKsZZztPhGJan1xXVOcNI/s1600-h/Tal-1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ8KEdd_Yq_DkMg3z9qyzlHYMqS0amx_UQ5OWtI1I2J7mEV0KcSDf_2HsW5avfkUqssONy_cnO9j-sZOMC23VzAngYPIYXygsjjqwPcSrFhFTt0ACk2GKy5DBKsZZztPhGJan1xXVOcNI/s400/Tal-1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395440096298375170" /></a><br />Tal Alperstein, Untitled (Tea)<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3u5EK81dHsfWMj-HJHkFXutp_xtIFXZLPQ1kykFRqNoibOJO7MomI6nkahd9LY9r8EdPwSotTkzDujgRji2UlODvwnBkhnStH_rAQyitpPuBvHC5OnS1z9zQVkjUmIIID5slJERqDMA/s1600-h/Tal-2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3u5EK81dHsfWMj-HJHkFXutp_xtIFXZLPQ1kykFRqNoibOJO7MomI6nkahd9LY9r8EdPwSotTkzDujgRji2UlODvwnBkhnStH_rAQyitpPuBvHC5OnS1z9zQVkjUmIIID5slJERqDMA/s400/Tal-2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395440310676960962" /></a><br />Tal Alperstein, Untitled (Tea)<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1u9ffV6_AxHq6Jf6fGSMN5GED6AgfYfxBKm7a3QucGGtSir3MlkeHRiAs8YgiavltL7ntATY5_QBSdC0-eNN43DJAngTiAd9feyKtoRp8C6Eq-cZ46gkA784mr9RDFrr6Gw_faxsShAg/s1600-h/Tal-3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1u9ffV6_AxHq6Jf6fGSMN5GED6AgfYfxBKm7a3QucGGtSir3MlkeHRiAs8YgiavltL7ntATY5_QBSdC0-eNN43DJAngTiAd9feyKtoRp8C6Eq-cZ46gkA784mr9RDFrr6Gw_faxsShAg/s400/Tal-3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395440451365188674" /></a><br />Tal Alperstein, Untitled (Tea)<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfnZz7mAdnQo0A8KfB3uj2T_Q_621Bk05-_jVucFPi_D2doI2gT1Wc-GaQNu9_uDKYp55SK-azJRZi92eQ1NxgeqKzWmXzpahGNmy_yRoYCgZn0QhnYFMHovJMkzNzzUW2uKH4DQqm_LQ/s1600-h/16.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfnZz7mAdnQo0A8KfB3uj2T_Q_621Bk05-_jVucFPi_D2doI2gT1Wc-GaQNu9_uDKYp55SK-azJRZi92eQ1NxgeqKzWmXzpahGNmy_yRoYCgZn0QhnYFMHovJMkzNzzUW2uKH4DQqm_LQ/s400/16.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395440798283458050" /></a><br />Anna Krzystek, FIGURE THIS<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi814HeSdDBwLD7AmXYHUNjtTZN6iGEzfyCkEOuj1AM9lpppo9BLl0r-9OT56MtFPLSWYOnyvxIDadA9bvwPSWqn9vbpa4HPT_PacpwSFRYkb-DWXscv7p3VA33lYiRhynhbOco9AP5pQQ/s1600-h/Anna-1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi814HeSdDBwLD7AmXYHUNjtTZN6iGEzfyCkEOuj1AM9lpppo9BLl0r-9OT56MtFPLSWYOnyvxIDadA9bvwPSWqn9vbpa4HPT_PacpwSFRYkb-DWXscv7p3VA33lYiRhynhbOco9AP5pQQ/s400/Anna-1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395441267720448578" /></a><br />Anna Krzystek, FIGURE THIS<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_7Wh0XeuKrVAJM0TtGpGyUTrEOzcsTqY6HIUooqH5Zdo5lNyfk-TXXRdhI8gx_JWYeO6Oa-zsPeJQ9tar4GN7H4teTvGuUcRBdhvR5uezmx2AsSoEnqxZVOsodm_3w-SX_KX6OVUVi4/s1600-h/Sheila.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_7Wh0XeuKrVAJM0TtGpGyUTrEOzcsTqY6HIUooqH5Zdo5lNyfk-TXXRdhI8gx_JWYeO6Oa-zsPeJQ9tar4GN7H4teTvGuUcRBdhvR5uezmx2AsSoEnqxZVOsodm_3w-SX_KX6OVUVi4/s400/Sheila.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395442209850307154" /></a><br />Sheila Ghelani, Sugar Sugar White<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicR9MZfgSuBFkyQGXst_eE-5fyX5GP4tsmoM-wjB6791_Yf7SPzy6Am3e5CNV0OF_SSli649y_KgDHrHQqsKvStCRCZrb7kQTMoHp6knpLhnMU2XkxaTrdLCPUNoV12GbM0RHj_YTwmzk/s1600-h/5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 282px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicR9MZfgSuBFkyQGXst_eE-5fyX5GP4tsmoM-wjB6791_Yf7SPzy6Am3e5CNV0OF_SSli649y_KgDHrHQqsKvStCRCZrb7kQTMoHp6knpLhnMU2XkxaTrdLCPUNoV12GbM0RHj_YTwmzk/s400/5.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395442371379998226" /></a><br />Sheila Ghelani, Sugar Sugar White<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghl6TZ9ujRrWP6qzJduX9CCzcpuCnNls7y8Vqf9vlqBMOi3lDAe-9N7mAFwXOGXuCNDV_XW59jTUWqs0sDC9gp6_XWVEaPUjMjj3T4CaCsYsXQoZT1egvDqNr6ThJTyqiHUZuHc4BKZwU/s1600-h/DSC_4300.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghl6TZ9ujRrWP6qzJduX9CCzcpuCnNls7y8Vqf9vlqBMOi3lDAe-9N7mAFwXOGXuCNDV_XW59jTUWqs0sDC9gp6_XWVEaPUjMjj3T4CaCsYsXQoZT1egvDqNr6ThJTyqiHUZuHc4BKZwU/s400/DSC_4300.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395442552626302466" /></a><br />Sheila Ghelani, Sugar Sugar White<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimKvK2orfv4TlPde6pDgeELNynpoODzAB3Pu-MoUjbNTWW68IjmMMUGY86hrvnOziW6zegj21eCcGDfJI3M4bFc7sYszdB3_JWMPH7ouW4O8CrHhPROimBFEmgUdtSsL8BJS_DL-2Obdo/s1600-h/1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimKvK2orfv4TlPde6pDgeELNynpoODzAB3Pu-MoUjbNTWW68IjmMMUGY86hrvnOziW6zegj21eCcGDfJI3M4bFc7sYszdB3_JWMPH7ouW4O8CrHhPROimBFEmgUdtSsL8BJS_DL-2Obdo/s400/1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395446106399395122" /></a><br />Sofia Greff, Soundcapsule<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_HehMyA5kgKmTTW3v06uHL7avwJ1fAQZBHU_wylUo2XoX2CKD-z8zHZW1U87KQxozQt4L6s6HHm61w1BpGW7bnxozJrOD7B08tP6ex72NxVPWguQOzGWwH_mg-1jFuEsuSjHxy5YkT2w/s1600-h/4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_HehMyA5kgKmTTW3v06uHL7avwJ1fAQZBHU_wylUo2XoX2CKD-z8zHZW1U87KQxozQt4L6s6HHm61w1BpGW7bnxozJrOD7B08tP6ex72NxVPWguQOzGWwH_mg-1jFuEsuSjHxy5YkT2w/s400/4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395442909966755474" /></a><br />Sofia Greff, Soundcapsule<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNR-fO51zzVw2lLiODye7xUjO1Wt-aWxvRdq0GNLoiomNgi7Zhtfmy9-0fPjGUZgF4bmBBm4UJEpXkNc4OC-o1xy9dpsdqo17QyfxN861jbuy8TyHv1OriRvkdxbj5QH63qS9izQeoySY/s1600-h/Michelle2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNR-fO51zzVw2lLiODye7xUjO1Wt-aWxvRdq0GNLoiomNgi7Zhtfmy9-0fPjGUZgF4bmBBm4UJEpXkNc4OC-o1xy9dpsdqo17QyfxN861jbuy8TyHv1OriRvkdxbj5QH63qS9izQeoySY/s400/Michelle2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395444163088199458" /></a><br />Michelle Browne, The Bearer<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfXEMfYGvSeF8r_zQfG3QjxGUqo_UkCtDwbzcA3pFb4kGV2lmm0ZL4_NaZkpmJNU1u50OmrFpwOMNPrV_A4vkmdXegNn6kwAe4fpcd4tbKWm7VoM9Vog4-GamYeLxciVQGc7zEW4Mjsx4/s1600-h/Michelle3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfXEMfYGvSeF8r_zQfG3QjxGUqo_UkCtDwbzcA3pFb4kGV2lmm0ZL4_NaZkpmJNU1u50OmrFpwOMNPrV_A4vkmdXegNn6kwAe4fpcd4tbKWm7VoM9Vog4-GamYeLxciVQGc7zEW4Mjsx4/s400/Michelle3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395444346095976850" /></a><br />Michelle Browne, The Bearer<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItHf40UvfhaPcYqrrez2L03IVoLnpaLqFp543utEJT5-wmCLxI00HIbIhaB1GVrcX2YDh_ybFmtPcKjyJGlHqJ77J641RSpNGcU_QSL8hiQzLUEtmLD32Ft6KmnZG6unofWzlxWudjRU/s1600-h/Michelle1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItHf40UvfhaPcYqrrez2L03IVoLnpaLqFp543utEJT5-wmCLxI00HIbIhaB1GVrcX2YDh_ybFmtPcKjyJGlHqJ77J641RSpNGcU_QSL8hiQzLUEtmLD32Ft6KmnZG6unofWzlxWudjRU/s400/Michelle1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395444473839385426" /></a><br />Michelle Browne, The Bearer<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ1ktp-NNi7b8rgLtJ98KwTXyCq76LEVf64lu3lUFI_ZvPk6YREbnqrZmHkHxfkd6Jp1HjF6wP8Lz7KixKGNJkg8oWrcWkTO2Kq0eP_TUqZQp03qJKllMN_OENS6wXmEougMoDgjp35vM/s1600-h/3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ1ktp-NNi7b8rgLtJ98KwTXyCq76LEVf64lu3lUFI_ZvPk6YREbnqrZmHkHxfkd6Jp1HjF6wP8Lz7KixKGNJkg8oWrcWkTO2Kq0eP_TUqZQp03qJKllMN_OENS6wXmEougMoDgjp35vM/s400/3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395444846793783730" /></a><br />Traci Kelly, In Season <br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUV5Q5sf1R7Nn6YGaAYnSSX_pXUeJHY6jxSg1Q7zNsivZvfifPUSGVY8X_CsqC0K_9l9M0KHw_SWmOQ7txA2CH3jI_hDOHDi6T8PhU5uSJx5LlRmcuBgsFdnzoAUuxUmbPi5_WxgrloSw/s1600-h/2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUV5Q5sf1R7Nn6YGaAYnSSX_pXUeJHY6jxSg1Q7zNsivZvfifPUSGVY8X_CsqC0K_9l9M0KHw_SWmOQ7txA2CH3jI_hDOHDi6T8PhU5uSJx5LlRmcuBgsFdnzoAUuxUmbPi5_WxgrloSw/s400/2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395445094723180482" /></a><br />Traci Kelly, In Season<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIvkJ3stQXskbdrn_Fonr6uZDzUadTtXuckgpuuBVIqBqnW0mwaGzh4jpv2K406mGynVlpnJvHKOzvodV3487joNAT04f-CFFWRlh55oNtuwhS7b4Xh_Xx5UpLzhe3ht1hCUy5ZHaH7PQ/s1600-h/6.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 322px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIvkJ3stQXskbdrn_Fonr6uZDzUadTtXuckgpuuBVIqBqnW0mwaGzh4jpv2K406mGynVlpnJvHKOzvodV3487joNAT04f-CFFWRlh55oNtuwhS7b4Xh_Xx5UpLzhe3ht1hCUy5ZHaH7PQ/s400/6.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395445264030202226" /></a><br />Melati Suryodarmo, When the box was opened, the fog disappeared. Alienating the stone ... <br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihEOoSdRIZZlQWHn-hWMCaXh9RBbOZkQ6sVcb-IB8JcuwVxeaVuifrwGLJeyvgra_vOz_ar7iiR4B01e6d1vy1x_uU0KhYOk4Wn5bk9lPb47MnCSJ3Loz_GpBZYRaVqvloTam3BWEiFdg/s1600-h/4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihEOoSdRIZZlQWHn-hWMCaXh9RBbOZkQ6sVcb-IB8JcuwVxeaVuifrwGLJeyvgra_vOz_ar7iiR4B01e6d1vy1x_uU0KhYOk4Wn5bk9lPb47MnCSJ3Loz_GpBZYRaVqvloTam3BWEiFdg/s400/4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395445465911792290" /></a><br />Melati Suryodarmo, When the box was opened, the fog disappeared. Alienating the stone ... <br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVBzRIqwRtBAplr848L3iGCzZ3zOO3Lx3K1oW_lJYHHbqpeS3MZlCUeFFNofcpK7eP4AMMPTs6eNi6rCsiWui-AjzrCaizCNgmvcpOPot0OcUklPeXRqVaegTHEEa0QXWeMyPrbKPXgNw/s1600-h/7.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVBzRIqwRtBAplr848L3iGCzZ3zOO3Lx3K1oW_lJYHHbqpeS3MZlCUeFFNofcpK7eP4AMMPTs6eNi6rCsiWui-AjzrCaizCNgmvcpOPot0OcUklPeXRqVaegTHEEa0QXWeMyPrbKPXgNw/s400/7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395445624612910178" /></a><br />Melati Suryodarmo, When the box was opened, the fog disappeared. Alienating the stone ...<br /><br /><br /><br />fot. Agnieszka SkrzypekUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-12442822051012067602009-10-15T14:44:00.001-07:002009-10-26T04:00:50.157-07:00Relacja z Festiwalu<span style="FONT-WEIGHT: bold">Dzień 1<br /><br /><br />Francesca Steele, pulse</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHKBq6006STUXo5xNJu0o4Cv4K5C_Cr9iExLNbwAc9SvrtCOEV_Iqta7IwkRPz-7Y7e3xU_mETLxxdXJW7IA_dkeIMIQz31x0YQWubqpOIUy31TQdvroul29G39xYgYBCVA_RFkVjjWhg/s1600-h/DSC_3471.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394266346645923698" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHKBq6006STUXo5xNJu0o4Cv4K5C_Cr9iExLNbwAc9SvrtCOEV_Iqta7IwkRPz-7Y7e3xU_mETLxxdXJW7IA_dkeIMIQz31x0YQWubqpOIUy31TQdvroul29G39xYgYBCVA_RFkVjjWhg/s400/DSC_3471.JPG" border="0" /></a><br /><br />Artystka zrealizowała performance dla jednego widza. Co 10 minut do sali była wpuszczana jedna osoba. Widz/ uczestnik wchodził przez czarne drzwi do długiego pomieszczenia, na jego końcu przy ścianie stała tyłem naga artystka i wygodne krzesło. Kiedy znalazł się przy niej skinęła zapraszająco, aby usiadł. Stała za nim. Powoli podała mu zdobione lustro z rączką. Dotknęła jego głowy i szyi w miejscu, gdzie najsilniej pulsuje krew. Kontakt między nimi rodził się w lustrze, w którym mogli dostrzec siebie nawzajem. Lustro było punktem skupienia wzroku ich obojga, miejscem spotkania i wymiany. Wskazywało również na fakt, iż kontakt miedzy dwiema osobami jest zapośredniczony, nigdy nie może dojść do pełnego oglądu obu stron. Francesca zbliżała twarz do osoby siedzącej na krześle tak, że słychać było jej oddech. Delikatnie manipulowała lustrem kierując ręką uczestnika, jakby badając te wzrokowe spotkania na różne sposoby. Siła kontaktu zależała od widza, jego zaangażowania i chęci prowadzenia pozawerbalnego dialogu. Stawał się on tym samym integralną częścią performance, stwarzał sytuację wspólnie z artystką. Intymna sytuacja – obcowania z nagim ciałem, bardziej wyczuwalnym niż oglądanym, powodowała napięcie ale również była w pewien sposób kojąca, poddanie się woli artystki dawało odprężenie. Jej nagość nie była bezbronna, to ona dominowała i nadawała tej relacji konkretny bieg. Bazowała na zmysłach. Wyciszenie wszelkich bodźców – pusta sala, cisza, reflektor z tyłu rzucający cienie na podłogę aktywizowało wzrok, słuch, wrażliwość na dotyk. Wykreowana sytuacja była silnym oświadczeniem obecności i wymiany wzajemnej energii.<br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold"><br />Justyna Koeke, Schlag auf Schlag<br /><span style="FONT-WEIGHT: bold"></span></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc67dh1R2kmFbdoPwDWnmIZy_aH_Lg_nU8zA9WgkPKAiLKvGmYTmkAArSP_zEd47pzNP-rxSAdQD_VYGHzxe91NDi78Ql0bZdOq8j2h_XyAfotycsUPfGolqGdORV4Lefmn8VhC7v-p4/s1600-h/koke.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394270932319273602" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 362px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuc67dh1R2kmFbdoPwDWnmIZy_aH_Lg_nU8zA9WgkPKAiLKvGmYTmkAArSP_zEd47pzNP-rxSAdQD_VYGHzxe91NDi78Ql0bZdOq8j2h_XyAfotycsUPfGolqGdORV4Lefmn8VhC7v-p4/s400/koke.jpg" border="0" /></a><br /><br />W holu pełnym ludzi nagle pojawiły się trzy niezwykłe postaci – różowi, groteskowo umięśnieni zapaśnicy z długimi włosami. Ich nagłemu wtargnięciu towarzyszyła heavymetalowa muzyka zespołu ZBERNY3000. Mięśnie i skąpe odzienie było wykonane z błyszczącej, jaskrawej lycry. Tekstylni kulturyści zaprezentowali imponującą muskulaturę po czym rozpoczęli regularną bitwę. Wysypali leżące na środku wory pełne wydłubanych oczu, poobcinanych rączek, języków i kup – wszystko uszyte z jaskrawego spandexu. Były tam również miękkie i błyszczące narzędzia tortur, takie jak pejcze, kule z kolcami.”Krwawa” jatka i ciężkie brzmienia przywodziły na myśl atmosferę filmu „Zapaśnik”, w którym Mickey Rourke grał podstarzałą legendę wrestlingu.<br /><br />Artystka stosuje poetykę przesady. Bawi się kontrastem, w jej działaniu spotyka się piękno i ohyda, zagrożenie i dziecięca zabawa. Funkcja przedmiotów, które znamy zostaje zaburzona poprzez zmianę materii, z której są wykonane – stalowe kolce nie kłują, gdyż są z tkaniny wypełnionej watą. Dzika ekspresja, krzykliwe barwy i duża dawka czarnego humoru czyni w performance niemal cyrkowe widowisko z pazurem krytycznym.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Angelika i Dominika Fojtuch, Zrosty</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1ZIS2oW7TsQEAOfuZJ-tKhZ9Wzty2oMLb6-wzROHpKltEGmCGOkBbl8cBMGIPnzYO8w3wlpyKpMc9LkRaShCa_gez5DUfDapm6RLy0qEfzeZzDXs82i0frrqT5ilCEKWDo3NLDlUjZo/s1600-h/DSC_3515.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394272461598905234" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1ZIS2oW7TsQEAOfuZJ-tKhZ9Wzty2oMLb6-wzROHpKltEGmCGOkBbl8cBMGIPnzYO8w3wlpyKpMc9LkRaShCa_gez5DUfDapm6RLy0qEfzeZzDXs82i0frrqT5ilCEKWDo3NLDlUjZo/s400/DSC_3515.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br />Angelika i jej siostra Dominika stały naprzeciwko siebie w odległości około 3 metrów, każda ubrana w swobodny, domowy stój. Angelika miała na sobie bluzkę z nadrukowanymi ustami odsłaniającą pępek i przedramiona, zaś Dominika trzymała poduszkę wypełnioną pierzem. Trwały w przedziwnym „zrośnięciu” eksplorując swoją siostrzaność. W ich gestach był także ślad przeszłości, odwołanie się do fetyszy dzieciństwa (poduszka-przytulanka Dominiki) i młodzieńczych postaw (otwarte, pewna siebie poza Angeliki). Odsłonięty pępek wskazywał także na połączenie pępowiną, pierwotną więź międzyludzką. Wszystko inne - wzajemne relacje i wspólna historia – było ukryte dla publiczności. Patrzyły na siebie, ich wzrok tworzył niewidzialną linię komunikacyjną, którą niewiele osób odważyło się naruszyć. Każde przejście przez intymną, rodzinną przestrzeń modyfikowało ją. Jednocześnie silne skupienie sióstr na utrzymaniu kontaktu wzrokowego powodowało, że ludzie zaczęli przyglądać się sobie, wyraźnej linii komunikacji między siostrami towarzyszyła sieć innych, niedostrzegalnych, rozproszonych.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Agnes Yit, I who chose not to be</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidMomMIAG28mSAP20bNkqGuioOJXOKw6ftSF7-mOPZx6JYkmXZencyLhHq176gAfZDc4ErNggBmHVDQSPt16vzhi976B3cyRB14C8hbtxuKjRLGBKwkVQsX56aY2R4TaXVPOd9O8UZYn8/s1600-h/DSC_3659.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394272920895334930" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidMomMIAG28mSAP20bNkqGuioOJXOKw6ftSF7-mOPZx6JYkmXZencyLhHq176gAfZDc4ErNggBmHVDQSPt16vzhi976B3cyRB14C8hbtxuKjRLGBKwkVQsX56aY2R4TaXVPOd9O8UZYn8/s400/DSC_3659.JPG" border="0" /></a><br /><br />Artystka weszła na scenę trzymając długi, drewniany drążek z zamocowanym wielkim, czerwonym orientalnym lampionem wykonanym z papieru. Idąc wzdłuż sali i zataczając koło szurała nim po podłodze. Towarzyszył temu stukot czerwonych lakierek. Była ubrana w czarną spódnicę z asymetrycznym zamkiem, uniwersalny, nowoczesny strój, któremu trudno przypisać jakąkolwiek narodową przynależność. Czerwona kula ze złotymi ornamentami sprawiała wrażenie kulturowego i bagażu, który chcąc nie chcąc dźwiga Agnes. Obywatelka świata i jej dziedzictwo. Dźwięk dzwonka zawieszonego na palcu artystki był sygnałem zmiany i gwałtownego zwrotu akcji. Stopniowo zgasło światło. Widać było jedynie czerwony lampion. Artystka zaczęła obracać się w kółko i kręcić drążkiem. Powstał efekt pędzącej czerwonej, rozświetlonej kuli. W ciemności było słychać stukot butów i przyspieszony oddech artystki. Początkowo estetyczny obraz stawał się coraz bardziej obrazem destrukcji, kręcąca się w oszalałym tempie kula wchodziła w obszar publiczności. Zderzenie z nią przypominało uderzenie balonem. Z czasem lampion pękał, światło w środku zaczęło migać, aż wreszcie zupełnie zgasło. Agnes zostawiła go na środku sali i wyszła. Chiński, czerwony lampion to niezwykle popularny obiekt w Singapurze, gdzie mieszka Agnes. Jest symbolem szczęścia (pojawia się na festiwalach, uroczystościach związanych z obchodami nowego roku), ze względu na swój rodowód wiąże się z chińską dominacją. Kojarzony jest także z dzielnicą czerwonych latarni, z działalnością alternatywną, podziemną. Wiele warstw znaczeniowych czyni go niezwykle nośnym elementem performance. Jest odwołaniem do źródła, które zarosło wieloma nowymi wątkami, do kosmopolitycznego kraju, w którym ścierają się nacje i wpływy. Działanie Agnes to próba odnalezienia indywidualnej perspektywy, pokazania mechanizmu kontroli i braku kontroli – dychotomii, która nie jest przypisana jedynie do azjatyckiej mentalności, zyskuje również bardziej ogólnoludzki kontekst.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Marta Bosowska, Sztuka zapamiętywania</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCGr0MLMiqlTQgGieSrW-6ID0cHm2PwexvnndxUskIEk8PjmqPiKxJyq7CaMyplxd-g37_LmziGgfkIJEDxOO71MrsfylD3q2MmfQv8aqrcUCSvwdPsfz-6-ucrOaUAusMRm4gnTHEgr8/s1600-h/DSC_3723a.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394275557603545970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCGr0MLMiqlTQgGieSrW-6ID0cHm2PwexvnndxUskIEk8PjmqPiKxJyq7CaMyplxd-g37_LmziGgfkIJEDxOO71MrsfylD3q2MmfQv8aqrcUCSvwdPsfz-6-ucrOaUAusMRm4gnTHEgr8/s400/DSC_3723a.jpg" border="0" /></a><br /><br />Kiedy widzowie weszli do cysterny, artystka już tam była. Siedziała w przedsionku w czarnej sukience i z czarną opaską na oczach. Kołysała się na kamieniu i uśmiechała się. Zaczęła iść na kolanach, z nieodłącznym uśmiechem. Podczas swojej pielgrzymki odtwarzała sobie miłe wspomnienia. Krążyła wzdłuż pomieszczeń, bazując na swojej pamięci przestrzeni i jej fizycznym, bezwzrokowym odczuciu. Przed schodami na moment jedna z kobiet położyła jej rękę na ramieniu, przekazując nieme ostrzeżenie . Jej ciało – dysfunkcyjne, pozbawione stóp i oczu - toczyło walkę z przestrzenią. Artystka pokonała schody na kolanach i odwróciła się do widzów z uśmiechem, który budził jakiś niejasny smutek (sposób poruszania się sugerował, że nie ma nóg). Wyglądał na wymuszony uśmiech, który skrywa cierpienie. Artystka stworzyła analogię do wspomnień, które z czasem stają się coraz bardziej uciążliwe. Zdjęła opaskę. W finałowym momencie wstała, rozdarła rajstopy w kolanach i okazało się, że umieściła tam włosy. Wyjęła je i ułożyła w dwóch kupkach na podłodze. Włosy były elementem ochronnym – zmniejszały tarcie miedzy kolanami a podłogą – ale po jakimś czasie zaczęły sprawiać ból. Stały się łącznikiem pomiędzy światem wspomnień – włosy pochodziły od ważnych dla Marty osób – a rzeczywistością, z którą dane jej było się zmierzyć.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Andree Weschler, Hairy Virgin (video performance)</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2apSh6TEhM5vGvAuTG-racBfdQQ_-rpDU1FI8G5U6kxAGzbc7iqGpx2s7LTkxt73d01bawOFZaSvTpb_06Pkk8iRwopHNNI46F_TBmy4SJHxe2FQXjl0wfFpJKQalmMoNF1In2v8g0Fs/s1600-h/HAIRY+VIRGIN4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394277116905785970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2apSh6TEhM5vGvAuTG-racBfdQQ_-rpDU1FI8G5U6kxAGzbc7iqGpx2s7LTkxt73d01bawOFZaSvTpb_06Pkk8iRwopHNNI46F_TBmy4SJHxe2FQXjl0wfFpJKQalmMoNF1In2v8g0Fs/s400/HAIRY+VIRGIN4.jpg" border="0" /></a><br /><br />Artystka zrealizowała projekt w przestrzeni miejskiej. Tytułowa postać nawiązuje do XVI-wiecznej ilustracji Pierre'a Boitsuau, która przedstawia całkowicie owłosioną kobietę. Artystka ubrana w cielisty kostium pokryty włosami spacerowała ulicami miasta. Projekt pierwszy raz odbył się w Seulu w 2003, potem w Singapurze, rok temu miał miejsce w Tokio. Artystka planuje zrealizować go także w Paryżu, skąd pochodzi oryginalny rysunek.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Dzień 2</span><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Rita Marhaug, Office work</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3sDePYnQoiEZOmVpEZtPVVZBcdFwexj27O5-slbNoVrUNrPG7Eh7VLZWF3e2QeDu8Z1kysLdfPPlGO2aO-8k6-HVr3GnZKYEp5X-6dAL89sjQD-XzGU8zv3LJWvaaL6C5WVFnwvQEQZs/s1600-h/rita.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394280222147583410" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3sDePYnQoiEZOmVpEZtPVVZBcdFwexj27O5-slbNoVrUNrPG7Eh7VLZWF3e2QeDu8Z1kysLdfPPlGO2aO-8k6-HVr3GnZKYEp5X-6dAL89sjQD-XzGU8zv3LJWvaaL6C5WVFnwvQEQZs/s400/rita.jpg" border="0" /></a><br /><br />Artystka zaanektowała na potrzeby swojej akcji miejsce przechodnie – hall Laboratorium. Performance trwał 150 minut. Na środku pomieszczenia stał stół, na którym Rita opierała dłonie. Wykonywała różne ruchy i zastygała w jednej pozie na jakiś czas, przesuwała stół i krzesło w różne miejsca. Stół i przestrzeń hallu z jej uwarunkowaniami – schodami, wejściami do innych pomieszczeń – znajdowały się w obszarze jej działania. Bardziej jednak niż przestrzeń fizyczna istotna była podczas jej działania przestrzeń społeczna. Rita stworzyła laboratorium relacji – człowieka i przedmiotu, artysty i obserwujących go ludzi. Leżąc pomiędzy schodami i stołem zatarasowała przejście, wprowadziła dysonans w przestrzeni komunikacyjnej. Performance – instalacja Rity bazował na minimalnej ilości obiektów i ciele artystki, które funkcjonowało jak żywa rzeźba. Stół i krzesło to podstawowe sprzęty biurowe, artystka wyjęła je z korporacyjnego, biurokratycznego kontekstu i stworzyła na ich podstawie leniwie przesuwającą się instalację, której forma zaprzeczała ich pierwotnej funkcji. Rita miała tatuaż na dłoniach – litery na każdym palcu oprócz kciuków razem tworzyły słowa: „hard work”. Punktem wyjścia był biurowy pośpiech i zrośnięcie ze sprzętami i meblami gabinetu/ biura /pokoju w pracy, doświadczenie codzienne wielu ludzi, które artystka rozebrała na czynniki pierwsze. Zwolniła tempo życia do najwolniejszych obrotów, takich w których niemalże się usypia a przywiązanie do mebli biurowych pokazała z całą dosłownością. Hard work okazało się prześmiewczym manifestem i antytezą działań artystki.<br /><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Tal Alperstein, Untitled (Tea)<br /></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9yecPSemLe203mgZ9qK7TJ3okngUNMbOEYDLRpEvUR6RlDdXGGM4y8bdDcg2QxedeaUmaZHR92DsJyZQfHNEMu6WjlmZAskcB-GvlFB9odzrCWAIhyyd9f7Dq6PjTi20kUqppjzyzLmo/s1600-h/tal.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394298387866054994" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 284px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9yecPSemLe203mgZ9qK7TJ3okngUNMbOEYDLRpEvUR6RlDdXGGM4y8bdDcg2QxedeaUmaZHR92DsJyZQfHNEMu6WjlmZAskcB-GvlFB9odzrCWAIhyyd9f7Dq6PjTi20kUqppjzyzLmo/s400/tal.jpg" border="0" /></a><br /><br />W dużym pomieszczeniu leżał stół bez dwóch nóg, przykryty ceratą w kwiaty. Ubrana na biało artystka uniosła go i przytrzymywała swoimi nogami. Podniosła biały dzbanek z herbatą i zaczęła wylewać gorący napar na ceratę. Herbata sączyła się ciągłym strumieniem, płynęła po stole i ściekała na ziemię. Powierzchnia blatu parowała, w powietrzu unosił się zapach ceraty i earl grey. Lewą ręką artystka wycierała stół. Continuum przeciwstawnych sytuacji – rozlewania i wycierania – warunkowała postawa artystki, której nogi były brakującymi nogami stołu i wytrzymywały naprężenie blatu. Kiedy herbata w dzbanku się skończyła, artystka położyła delikatnie blat na podłodze, herbata spłynęła. Sytuacja stworzona przez artystkę była bardzo krótka, widzowie obserwowali w napięciu jej drżące nogi. Tal poddała analizie pewien rytuał związany z codziennym życiem. Operowanie cieczą, która swobodnie płynie po stole i która jest starannie zbierana w tym samym momencie w ciekawy sposób obrazuje mechanizm kontroli i braku kontroli. Z jednej strony artystka próbuje ogarnąć bałagan a z drugiej pozwala, by rzeczy same się działy. W moim odczuciu sytuacja jest także bliska kobiecemu doświadczeniu. Kobieta warunkuje istnienie domowego ogniska, próbuje ogarnąć chaos, zdyscyplinować, nadać wszystkiemu jakiś porządek ale w rezultacie chaos zwycięża, a ona sama ugina się pod ciężarem ról, jakie na siebie przyjęła. A może brak kontroli jest świadomym wyborem.<br /><br /><br /><strong>Anna Krzystek, FIGURE THIS<br />kompozycja dźwiękowa: Tom Murray</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4GNaql5c5GWk1rMuACDg6XU_NkHh9IokOeXITf2t9O6LGhRDhKocjvne56HwG-j_HUEmznKBhETW2lLBvcQtNmlvXsdl8KD5TrqUY27aRU1EFB5uLmiHevYShgx_o1m1tpPCKps3etI/s1600-h/DSC_4097.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428260910603106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEib4GNaql5c5GWk1rMuACDg6XU_NkHh9IokOeXITf2t9O6LGhRDhKocjvne56HwG-j_HUEmznKBhETW2lLBvcQtNmlvXsdl8KD5TrqUY27aRU1EFB5uLmiHevYShgx_o1m1tpPCKps3etI/s400/DSC_4097.JPG" border="0" /></a><br /><br />Anna jest tancerką, choreografką i artystką performance. W swojej akcji skorzystała z wszystkich trzech obszarów swojego doświadczenia. Jako artystka performance przyglądała się sobie – tancerce. Sytuacja, którą stworzyła była w dużej mierze oparta o taniec – rozumiany jako sekwencje ruchów, które w rezultacie dają ładny wizualnie efekt. Anna wykorzystała elementy tańca w taki sposób, w jaki prezentuje się warsztat, rozbiła go na pojedyncze układy, które powtarzała jak mantrę do znudzenia w ściśle określonym czasie. Ważną rolę podczas performance pełnił dźwięk, dokładnie rozplanowana struktura, w której elementy elektroakustyczne przenikały się z dźwiękami z codziennego otoczenia. Pourywane, elektroniczne dźwięki, szumy, trzaski, noise przetykane były jednosekundowymi „żywymi” wstawkami, takim jak krzyk, śmiech dziecka, skrzek świni, gwizd czajnika. Kompozycja, w której wyraźnie słyszalna jest jedna sekunda poszerza percepcję dźwięku – nagle okazuje się, że sekunda trwa długo, a 4 minuty wydaja się wiecznością. Wydarzenie miało jasną konstrukcję – czterem minutom ostrego dźwięku towarzyszył ruch sceniczny artystki, potem następowała minuta owacji z widowni – które pochodziły z nagrania jednego z dzieł Johna Cage'a. W ciągu tej minuty artystka nie robiła nic, stała z rękami opartymi na biodrach i spoglądała na widownię. Dwie sekwencje – 4minutowa i jednominutowa – były powtórzone 9 razy. Artystka zakpiła z sytuacji scenicznej , która polega na odegraniu/ odtańczeniu czegoś i zebraniu braw. Przeciągająca się akcja wzbudziła emocje wśród publiczności – niektórzy podjęli wątek z owacjami, inni buczeli, jeden mężczyzna pokazywał obraźliwe znaki. Wszyscy wpisali się w schemat, zaprojektowany przez artystkę. Performance dawał możliwość przyjrzenia się relacji artysta – widz i kliszy zachowań podczas odbioru sztuki.<br /><br /><br /><strong>Sheila Ghelani, Sugar Sugar White</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNeOJDRVT92M8pYs-1SP-SI2aMG_rFb8V-4u6hSWva-EVC9dIBkK2E067ATek-_OYySSk6EU5PuxWMZu9p-GkWnym-XkNxlV_MpHDLFDpiY78QgUSwiYeFmQT21Uo01LIJBITDeng_KHI/s1600-h/9.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428446514418594" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNeOJDRVT92M8pYs-1SP-SI2aMG_rFb8V-4u6hSWva-EVC9dIBkK2E067ATek-_OYySSk6EU5PuxWMZu9p-GkWnym-XkNxlV_MpHDLFDpiY78QgUSwiYeFmQT21Uo01LIJBITDeng_KHI/s400/9.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Performance Sheili był przesycony rozmaitymi obiektami i bielą. Artystka użyła bardzo wielu przedmiotów, kojarzonych z kobiecym światem – sentymentalny widoczek namalowany na desce, porcelanowe figurki, mąka, cukier puder, rzewne piosenki o miłości, wysokie obcasy, kurczak i gumowe rękawiczki. Wyjmowała je z dużej, drewnianej skrzyni i wykorzystywała je do akcji w różny sposób. Powstawał w ten sposób kalejdoskop kobiecości, w którym ujawniały się cechy przypisywane na ogół kobiecej naturze – wybujały romantyzm, zbieractwo, opiekuńczość, siła, kruchość, multi-zadaniowość itd. Obrazek, jaki stworzyła Sheila, to nie tylko apoteoza własnej płci i przegląd ról, do jakich jest kulturowo predestynowana. Ważną rolę odgrywa tu biel i jej konotacje – bieli przypisywany jest szereg cech takich jak niewinność, czystość, neutralność, szczęście, spokój. Kolor biały wiąże się z ważnymi dla człowieka chwilami, takimi jak narodziny i ślub. Ale biel ma także aspekt rasowy – i wówczas towarzyszy jej podobny zestaw przymiotników, biała rasa oznacza neutralność i punkt wyjścia. Kontekst ma istotne znaczenie dla artystki i jej pochodzenia – jest pół hinduską, jej skóra jest biała. Sheila zwraca uwagę na coraz silniejszą tendencję do białego nacjonalizmu na wyspach brytyjskich, problem ma niewątpliwie szerszy zakres oddziaływania. Artystka bierze przedmioty w kolorze białym, reprezentującymi kruchość i niewinność, i niszczy je. Porcelanowe figurki, które odbija rakietą tenisową, spadają i roztrzaskują się na ziemi, mąkę jest rozwiana wiatraczkiem. Nagle tworzy się niewyobrażalny bałagan, porcelanowe okruchy zasypane pudrowym pyłem i czarnym brokatem piętrzą się na podłodze, artystka wierci dziurę w drewnianym pudle. Jej działania mają na celu destabilizację bieli, pokazania pęknięcia w strukturze znaczeń i skojarzeń. Mieszanina stabilności i kruchości, delikatności i siły, bieli i czerni, pokazuje, że biel nie jest jednoznaczna i nie jest jednorodna - biała skóra oznacza również mieszankę dwóch różnych ras, z których jedna jest akceptowana a druga może być napiętnowana. Wiąże się z nią ciężar i odpowiedzialność. Performance Sheili był pierwszą edycją projektu związanego z eksplorowaniem gender i bieli jako aspektu rasowego.<br /><br /><br /><strong>Sofia Greff, Soundcapsule</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGEkX_qWaOQ-R3MhG1VHseMHj7TWXapTrkVPe9secHXf-D9UtPK7HQam0NV_iDWwg4YVhNoOcGgdukbTOTIU_1aDQ-d5LdcRrD79k6lseUopb0SiRFE61ceFOwwOz-dT6R5OqnUfyIqtc/s1600-h/2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395427773303337586" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGEkX_qWaOQ-R3MhG1VHseMHj7TWXapTrkVPe9secHXf-D9UtPK7HQam0NV_iDWwg4YVhNoOcGgdukbTOTIU_1aDQ-d5LdcRrD79k6lseUopb0SiRFE61ceFOwwOz-dT6R5OqnUfyIqtc/s400/2.jpg" border="0" /></a><br /><br />Jedynym rekwizytem użytym przez Sofię były słuchawki z kablem. Historia artystki została napisana przez jej ciało. Ciało służyło jej jako narzędzie opisywania przestrzeni, punkt wyjścia do tworzenia relacji z ludźmi, punkt, w którym zaczyna się percepcja całego otoczenia. Sofia była naga i miała na uszach słuchawki, krążyła między widzami, czołgała się po podłodze. W ciekawy sposób wykorzystała przestrzeń – czarne pomieszczenie z ośmioma okiennicami. Otwierała je i wchodziła na parapet, zamykając je od wewnątrz – zostawiając widzów w oczekiwaniu i niepewności, czy jeszcze się pojawi. Wkładała wtyczkę do okiennicy, okna i nasłuchiwała. Umieściła złącze w swoim wnętrzu i zaczęła tańczyć. Nasunęła mi się refleksja, że każda przestrzeń generuje jakiś dźwięk, a najwięcej muzyki mamy w sobie. Duże znaczenie miał sam ruch, który wiąże się z odczuciem własnego ciała, swobodnym dysponowaniem nim, z radością, która wyzwala się podczas tańca. Stały repertuar środków artystki w ostatnich projektach to nagość, uśmiech, ruch i rysunek – który powstaje poprzez kontakt ciała z przestrzenią. Rysunkiem może być więc linia, którą kreśli ciało wijące się po podłodze, kabel łączący okiennicę z słuchawkami na głowie artystki. Performance wiązał się z fizycznym, organoleptycznym doświadczeniem przestrzeni i siebie w tej przestrzeni. Pośrednik percepcyjny w postaci mini jacka i słuchawek wydaje się prześmiewczą grą artystki – sprzęt, który ma zintensyfikować doznania słuchowe tak naprawdę nie łączy się z żadnym źródłem dźwięku. Nie odsyła do żadnej muzyki. Działanie artystki można więc odczytać jako wezwanie do bezpośredniej percepcji zmysłowej.<br /><br /><br /><strong>Pernille Spence, I look up … I look down (projekcja video)</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX1QpkBsjBlL1hqP70GQTrqH4iXYRG9L0AvICmdBfJqM2nXEk96SjSontSP1mgT1GWu-PNqj34_Xk0npdrCZTBnt9xOm4S6z1fjDJQ27V3xvwsJnk9VjkN_Vuw6DnIVZbrV6crpH3btI/s1600-h/Pernille-Spence.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395430988281484914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 354px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX1QpkBsjBlL1hqP70GQTrqH4iXYRG9L0AvICmdBfJqM2nXEk96SjSontSP1mgT1GWu-PNqj34_Xk0npdrCZTBnt9xOm4S6z1fjDJQ27V3xvwsJnk9VjkN_Vuw6DnIVZbrV6crpH3btI/s400/Pernille-Spence.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Na ekranie wielkości całej ściany wyświetla się projekcja. Jest zupełnie ciemno. Najlepiej się położyć na podłodze. Widać ziemię z lotu ptaka, w powietrzu majaczy sylwetka człowieka. Można w pewnym momencie dostrzec z bliska, że to kobieta. Mam wrażenie, że właśnie wyskoczyła z samolotu i za moment otworzy się jej spadochron. Za chwilę jednak leci w górę, styka się z chmurami. W moich uszach dudni szum, świst wiatru, jaki pewnie się słyszy na dużej wysokości w powietrzu. Patrzę na sylwetkę miękko poruszającą się w nieokreślonej przestrzeni i tracę punkt odniesienia, horyzont odkształca się jak struna, granatowe niebo zasnute chmurami zaczyna przypominać kosmiczną otchłań, ludzka sylwetka mija samolot i leci do słońca. Percepcja przestrzeni zostaje zaburzona. Pernille uwalnia ją od kierunków i grawitacji, przestrzeń fizyczna łączy się z wyobrażoną. Obserwowanie latania w przestrzeni bez granic daje ukojenie.<br /><br /><br /><br /><strong>Dzień 3</strong><br /><br /><strong>Michelle Browne, The Bearer</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeelBVsu65zJu0SVF6KpInGocBIC0jKJppxf1nXKfpnJmuSMmR6hxvZo6sv22C-r6rhHjhXk0Xjw3OsaTeyB2n7zedTEok_sK4-BsNjxb8GarR7gRv6CjqTnj6MuC1kjoq7mRdADqT-iQ/s1600-h/8.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428660529584786" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 266px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeelBVsu65zJu0SVF6KpInGocBIC0jKJppxf1nXKfpnJmuSMmR6hxvZo6sv22C-r6rhHjhXk0Xjw3OsaTeyB2n7zedTEok_sK4-BsNjxb8GarR7gRv6CjqTnj6MuC1kjoq7mRdADqT-iQ/s400/8.jpg" border="0" /></a><br /><br />Michelle przeistoczyła się w gwiazdę wybiegów, przez dwie i pół godziny kroczyła po wydzielonej, czarnej powierzchni przypominającej wybieg dla modelek, ubrana w szykowną czarną kreację i niebotyczne czarne szpilki. Przy ścianie stał kosz z jajkami, Michelle brała po jednym lub dwa i nakładała na swoją głowę. Gdy szła jajka spadały i tłukły się. Utrudnieniem podczas wędrówki w tą i z powrotem były więc nie tylko ekstremalnie wysokie buty ale też coraz bardziej śliska powierzchnia. Na ścianie wisiało niewielkie owalne lustro w zdobionej ramie – element nieodłączny kobiecie. Artystka zmierzyła się z dwiema stronami kobiecego doświadczenia – tej, którą znamy z gazet i z kuluarów. Bezczasowa młodość modelek i gwiazd szołbiznesu, umalowana twarz bez emocji bezbłędnie odtworzona przez Michelle, długa i bezsensowna praca modelki polegająca na chodzeniu w kółko zostaje skonfrontowana z domową wersją kobiety – kucharki i matki, regulowanej zegarem biologicznym. 217 jaj – tyle przygotowała Michelle – to ilość komórek jajowych wytwarzanych przez organizm w ciągu całego życia. Jajeczny performance to z jednej strony oda do owulacji a z drugiej gorzkie podsumowanie kobiecego losu. Jajka tłuką się, rozlewają na wybiegu, Michelle niezmiennie usiłuje przejść w szpilkach wyznaczony przez siebie dystans, nie bacząc na przeszkody. Dopuszcza możliwość, że nie uda jej się utrzymać równowagi. Ale udaje się. Dodatkową barwę sytuacji dodaje fakt, iż artystka jest w odmiennym stanie.<br /><br /><br /><strong>Traci Kelly, In Season</strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZidMVcvFHt-yh-Ed_oKWULXg3DPIOg4QizLwUF96nHtqLYVy7599ymbYc-xpCWZCoQHH6eUUWST9SkpmZnv_uREG50LqDgt5YogxLvmwb6MpOJDSXfm8rM2E5MWj0Rhsm6EqEDTxy3V0/s1600-h/1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395428878959241010" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZidMVcvFHt-yh-Ed_oKWULXg3DPIOg4QizLwUF96nHtqLYVy7599ymbYc-xpCWZCoQHH6eUUWST9SkpmZnv_uREG50LqDgt5YogxLvmwb6MpOJDSXfm8rM2E5MWj0Rhsm6EqEDTxy3V0/s400/1.jpg" border="0" /></a><br /><br />Traci leżała na stole na białym obrusie spleciona ze świńską tuszą. Na krawędziach stołu, pod obrusem umieszczone były światła ultrafioletowe. Nad instalacją wisiała świetlówka. Artystka przekazała widzom informację, zawartą na stojącej tablicy: „Wcierajcie, przygotowujcie mięso”. Obok niej na stole stała oliwa, czerwone wino i sól gruboziarnista – przeznaczone dla widzów. Mogli nimi dysponować według uznania. W zimnym, bladym świetle jarzeniowym skóra Traci wydawała się tak samo martwa jak skóra świni. Obie powierzchnie ciała stykały się ze sobą, granica pomiędzy nimi została zatarta. To, co można było odczuć i doświadczyć dotykiem to mięsność obu ciał. Ludzie podchodzili, posypywali je solą, natłuszczali oliwą, polewali winem. Bywało, że więcej troski poświęcali martwej skórze świni niż skórze ludzkiej, która ma właściwości sensoryczne. Poetycka wrażliwość Traci kwestionuje status ciała, bada je jako żywy i martwy obiekt, interesuje ją proces konserwacji ciała – rozumiany zarówno jako pielęgnacja skóry, peklowanie mięsa, oprawianie świńskiej tuszy. Ekspozycja ciała na stole, na podwyższeniu kojarzy się zarówno z kuchnią jak i ołtarzem. In Season Traci Kelly jest drugą realizacją z serii Lone Duets , tworzonej przez kolektyw artystów performance Hancock & Kelly live.<br /><br /><br /><strong>Melati Suryodarmo, When the box was opened, the fog disappeared. Alenating the stone ... </strong><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoAe8tl7i9kFbf-UOyjQJjzuScXf-8C0_pNEVRXPs8tIUGRugheYM1TdoDuU_NzVLgbuNcSwyK74BXRCQHQAlAZhpYJtOnMReB-fDs8kGpGVop3f66WW0sGETFHKdHSEosCxcRbtS_0yA/s1600-h/DSC_5233.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395431297209720498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoAe8tl7i9kFbf-UOyjQJjzuScXf-8C0_pNEVRXPs8tIUGRugheYM1TdoDuU_NzVLgbuNcSwyK74BXRCQHQAlAZhpYJtOnMReB-fDs8kGpGVop3f66WW0sGETFHKdHSEosCxcRbtS_0yA/s400/DSC_5233.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br />Performance odbył się w Cysternie, długim ceglanym budynku, który jest podzielony na trzy pomieszczenia. Publiczność tłoczyła się w pierwszym z nich, zaledwie garstka mogła śledzić przebieg akcji stojąc lub siedząc w przejściu, między pierwszym a drugim wnętrzem. W performance Melati ogromną rolę odgrywała dramaturgia, stopniowanie napięcia poprzez znaczące gesty i animację dźwięku. W surowej, ceglanej przestrzeni zgromadziła różne obiekty. Artystka przechadzała się po ostatnim pomieszczeniu, co jakiś czas wskazując znacząco w górę. W przejściu stał keyboard. Uklękła przed nim, naciskała klawisze, unieruchomiła niektóre z nich przyklejając taśmę i łącząc ją z podłogą. Wydobyty dźwięk zastygał i brzmiał bez końca. Przechodząc do kolejnego pokoju strąciła czerwoną włóczkę leżącą na cegłach w przejściu, obwiązała nią poduszkę i kołysała przez chwilę. Potem podniosła z ziemi garść czarnych drewienek, przycisnęła do siebie i osunęła się na podłogę z impetem. Weszła do miejsca, w którym byli ludzie i kilka obiektów. Przecięła obrus leżący na stole, pod którym był czerwony pył. Usiadła na stole i wlewała sobie do ust wodę, która spływała na jej ubranie. Poszczególne sceny łączyła tajemnicza historia, dla publiczności nieuchwytna. Mogę się tylko domyślać, że gesty i przedmioty miały bezpośrednie odniesienie do przeżyć artystki. Forma performance przypominała teatr kabuki, w którym toczy się jakaś niejasna intryga, szereg akcji splata się w historię, która może być odczytana jako metafora. Symbolikę przedmiotów zawierała się w dużej części w ich barwach - czerwieni, bieli i czerni a stojący w powietrzu dźwięk nadawał akcji dramatyczny ton.<br /><br /><br /><br /><br />Marta Ryczkowska<br /><br />fot. Agnieszka SkrzypekUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-80472512991616040922009-10-14T10:38:00.000-07:002009-10-26T04:00:26.764-07:00programOtwarcie festiwalu: czwartek 15.10, godz. 18.00<br /><br />Program festiwalu EPAF 2009<br /><br /><strong>środa 14.10</strong><br />12.00 konferencja prasowa [Kino.Lab]<br />14.00 performance: Justyna Koeke [Pl. Konstytucji]<br /><br /><strong>czwartek 15.10</strong><br />17.00 projekcja/promocja DVD z zapisem filmowym EPAF2008 [Kino.Lab]<br />17.00 Francesca Steele performance <em>pulse</em> [Galeria Laboratorium]<br />17.30 Angelika i Dominika Fojtuch performance Zrosty [Cysterna]<br />18.00 otwarcie festiwalu [hall CSW]<br />18.15 Justyna Koeke performance <em>Schlag auf Schlag </em> [hall CSW]<br />18.50 Agnes Yit performance <em>I who chose not to be</em> [Laboratorium]<br />19.20 Marta Bosowska performance <em>Sztuka zapamiętywania</em> [Cysterna]<br />19.40 Andree Weschler videoperformance Hairy Virgin [Laboratorium]<br /><br /><br /><br /><strong>piątek 16.10</strong><br />17.00 projekcja/promocja DVD z zapisem filmowym EPAF2008 [Kino.Lab]<br />18.00 Rita Marhaug performance Office Work [Hall Laboratorium]<br />18.10 Tal Alperstein performance Untitled (Tea) [Laboratorium]<br />18.20 Anna Krzystek performance FIGURE THIS [Laboratorium]<br />19.15 Sheila Ghelani performance Sugar Sugar White [Laboratorium]<br />20.00 Sofia Greff performance Soundcapsule [Laboratorium]<br />20.25 Pernille Spence projekcja video <em>I look up... I look down </em>[Laboratorium]<br /><br /><br /><br /><strong>sobota 17.10</strong><br />12.00 dyskusja z artystkami [Kino.Lab]<br />17.00 Michelle Browne performance <em>The Bearer</em> [Laboratorium]<br />18.00 Traci Kelly performance <em>In Season </em>[Sala Edukacyjna CSW]<br />18.50 Melati Suryodarmo performance <em>When the box was opened, the fog disappeared. Alienating the stone...</em> [Cysterna]<br /><br /><br /><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/10/relacja-z-festiwalu.html"><span style="font-weight:bold;">Relacja z festiwalu</span></a><br /><br /><span style="font-weight:bold;"><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/10/galeria-z-festiwalu.html">Dokumentacja fotograficzna</a></span>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-61485882999354674452009-09-19T00:18:00.000-07:002009-09-19T00:28:40.213-07:00EPAF 2009<span style="font-weight:bold;">European Performance Art Festival<br /><br />EPAF 2009</span><br /><span style="font-weight:bold;"><br />15-17 October 2009</span><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Women's Work UK</span><br />(curator Nikki Milican)<br /><br />Michelle Browne<br />Sheila Ghelani<br />Traci Kelly<br />Anna Krzystek<br />Pernille Spence<br />Francesca Steele<br /><br /><span style="font-weight:bold;">openEPAF</span><br />(curator Waldemar Tatarczuk)<br /><br />Tal Alperstein<br />Marta Bosowska<br />Angelika Fojtuch<br />Sofia Greff<br />Justyna Koekke<br />Andrea Lange<br />Rita Marhaug<br />Melati Suryodarmo<br />Andree Weschler<br />Agnes YitUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-57271487724692537772009-07-22T15:14:00.001-07:002009-07-22T15:14:31.927-07:00EPAF 200811-13 September 2008<br /><br />Artists:<br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/blog-post_9150.html">Eric Andersen</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/ania-bas.html">Ania Bas</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/yuras-barysevich.html">Yuras Barysevich</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/adva-drori.html">Adva Drori</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/leonore-easton-boris-hoogeveen.html">Leonore Easton & Boris Hoogeveen</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/alastair-maclennan-hall-2-b.html">Alastair MacLennan</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/shahar-marcus.html">Shahar Marcus</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/jordan-mckenzie.html">Jordan McKenzie</a><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/paul-panhuysen.html"><br />Paul Panhuysen</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/rep.html">R.E.P.</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/noa-reshef.html">Noa Reshef</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/sylvia-rimat.html">Sylvia Rimat</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/sala-manca.html">Grupa Sala-Manca</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/meir-tati.html">Meir Tati</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/ewa-zarzycka.html">Ewa Zarzycka</a><br /><a href="http://epaf-festival.blogspot.com/2009/02/aleksandr-zaytsev.html">Aleksandr Zaytsev</a><br /><br />Lectures:<br />Yuras Barysevich<br />Sergio Edelsztein<br /><br />Seminar:<br />Slavka SverakovaUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-86153626370399205022009-02-10T13:52:00.000-08:002009-02-10T13:54:56.932-08:00R.E.P.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSKZTDpAhSxKTgIAkry5xT2RCMZinn-awbu3oVx39wl-nhIB6vjzi48ZFzFIWgauPHbMY8afbfDKfn3O4vrocM0-n3zk8tSpmgdMyEJeBTHK5OPcnBL8BHy7H8PX8PIjnEyu0U7RGk0U/s1600-h/3E6C5392+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSKZTDpAhSxKTgIAkry5xT2RCMZinn-awbu3oVx39wl-nhIB6vjzi48ZFzFIWgauPHbMY8afbfDKfn3O4vrocM0-n3zk8tSpmgdMyEJeBTHK5OPcnBL8BHy7H8PX8PIjnEyu0U7RGk0U/s400/3E6C5392+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301290514509703250" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuBaY-U38GD4sxjqIMTSh5wogAmVYkUq3JcBuROOhJzzec8Wt4Lh6hkb4FNDr4MyKm56Y7v_AI9nJ-mgzwfo0KDvYHXp2lwJh6L6jDEzhWE1BJKGkA-v_LCkc3B1rhtvqWH783y0vzMEo/s1600-h/3E6C5390+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuBaY-U38GD4sxjqIMTSh5wogAmVYkUq3JcBuROOhJzzec8Wt4Lh6hkb4FNDr4MyKm56Y7v_AI9nJ-mgzwfo0KDvYHXp2lwJh6L6jDEzhWE1BJKGkA-v_LCkc3B1rhtvqWH783y0vzMEo/s400/3E6C5390+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301290515400757858" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitMA_r_aAlJf0FKQBqpTfVRPfDtqUs97rfTo6MBWOCA-wztcCcFVLmjhnTpZd9a3tq1hm_l5Lw2bQ8ANiQ-ZVszLW9Rz_e0MXEULDnSDIPoXlfFT4w_iljgnUrpRkuX3UBI4DRs9Q-8QY/s1600-h/3E6C5477+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitMA_r_aAlJf0FKQBqpTfVRPfDtqUs97rfTo6MBWOCA-wztcCcFVLmjhnTpZd9a3tq1hm_l5Lw2bQ8ANiQ-ZVszLW9Rz_e0MXEULDnSDIPoXlfFT4w_iljgnUrpRkuX3UBI4DRs9Q-8QY/s400/3E6C5477+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301290507764173314" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbDUp7Go-41bprCnjOk5c-G_gponHtHxQiCzxdTo2VSP93Qg-NRNtxLUcxb0xdPSVRswlUhumMtDzP1lIYr00Fksvsg3P6T4MGFcPWL0kBmgvVyDC7OYxCEjSCJFNkdW9V4YlYErOcqSE/s1600-h/3E6C5482+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbDUp7Go-41bprCnjOk5c-G_gponHtHxQiCzxdTo2VSP93Qg-NRNtxLUcxb0xdPSVRswlUhumMtDzP1lIYr00Fksvsg3P6T4MGFcPWL0kBmgvVyDC7OYxCEjSCJFNkdW9V4YlYErOcqSE/s400/3E6C5482+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301290511043707826" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Qrj3JE6ZI7G9dsX3UceXYcf2KzMFKjiV6v3GOLpFdurSj9ssTzijiJJBP4vk3G7nSouDU0pLWioeFQ9YkK0wOohI10OnCGBU3uhmbw_rzLUA8gI2bOxBHA4xz0K8VrMezZq_uZK1NKA/s1600-h/3E6C5389+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Qrj3JE6ZI7G9dsX3UceXYcf2KzMFKjiV6v3GOLpFdurSj9ssTzijiJJBP4vk3G7nSouDU0pLWioeFQ9YkK0wOohI10OnCGBU3uhmbw_rzLUA8gI2bOxBHA4xz0K8VrMezZq_uZK1NKA/s400/3E6C5389+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301290506891554882" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-34185369458615125112009-02-10T13:40:00.001-08:002009-02-10T13:45:31.825-08:00Aleksandr Zaytsev<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvye560GKAIwIB0wsOe02vc1tL0XxvW1UNhwmWFA4Ex5UDY6_YiQjDe4fPl-RRY848dGweJP03aSoRcZ0uXkVtoB_OTpn0QeTXDqP8eYpXfPvS0LTFtCGQ0iyvUBcxruCN4OC9RJQnL8/s1600-h/3E6C3489.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvye560GKAIwIB0wsOe02vc1tL0XxvW1UNhwmWFA4Ex5UDY6_YiQjDe4fPl-RRY848dGweJP03aSoRcZ0uXkVtoB_OTpn0QeTXDqP8eYpXfPvS0LTFtCGQ0iyvUBcxruCN4OC9RJQnL8/s400/3E6C3489.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301288092550880514" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV0sng9uuD-FdWJFfOjgmRTqiiZYSwK5Z7OTFdtinPHZ7Ym5QIiyby7j5-1MYybEQnrO7qw8jkmvSvI9DcKLauHIGUzE8tN3wlTcCxAuI_CA9y-KDv5fOx1BxnViij5mFhNZc3D28Oqy0/s1600-h/3E6C3505.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV0sng9uuD-FdWJFfOjgmRTqiiZYSwK5Z7OTFdtinPHZ7Ym5QIiyby7j5-1MYybEQnrO7qw8jkmvSvI9DcKLauHIGUzE8tN3wlTcCxAuI_CA9y-KDv5fOx1BxnViij5mFhNZc3D28Oqy0/s400/3E6C3505.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301288084881558722" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0_JEgS7rpTCLgsEQ-LQF3kG37qNmSltx-TdrxiZPZehpWsVBZlKq9nb3mMwqIy8XUIt_jvR7T_aQT7HdNgYdGnW2Hygkru3-I8s1qLsVMdihRQlvdx6mPDLqN80dLhtYFoAGK3gxG0c/s1600-h/3E6C3510.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-0_JEgS7rpTCLgsEQ-LQF3kG37qNmSltx-TdrxiZPZehpWsVBZlKq9nb3mMwqIy8XUIt_jvR7T_aQT7HdNgYdGnW2Hygkru3-I8s1qLsVMdihRQlvdx6mPDLqN80dLhtYFoAGK3gxG0c/s400/3E6C3510.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301288080170702402" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpAdv8c2_vPXsOHvL8393JWkHlxYDx8hPUmIqdmhHU_PenNpm26jdWdICtey2D4-2PNGMdLFj9Ym3rIpFk7ebeur5oytljHsmHqTFd2B3h9SaZcuF9j6FrMryDXIoDPg5UiorjrVApmWs/s1600-h/3E6C3519.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpAdv8c2_vPXsOHvL8393JWkHlxYDx8hPUmIqdmhHU_PenNpm26jdWdICtey2D4-2PNGMdLFj9Ym3rIpFk7ebeur5oytljHsmHqTFd2B3h9SaZcuF9j6FrMryDXIoDPg5UiorjrVApmWs/s400/3E6C3519.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301288069476889282" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0HK4S3keMzrBt95H8u6O1fixMMxh1uOiKeKpA2BbHcniMb8mPvTSTiUYWLHiFKl1bfteaa2eJMxSSWiuLXHGv7R-tOHzwE7hnc6f7u-mGw9UpgMf5ZMBjKIJKafQh3OkhYshkxfh690/s1600-h/3E6C3530.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 226px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0HK4S3keMzrBt95H8u6O1fixMMxh1uOiKeKpA2BbHcniMb8mPvTSTiUYWLHiFKl1bfteaa2eJMxSSWiuLXHGv7R-tOHzwE7hnc6f7u-mGw9UpgMf5ZMBjKIJKafQh3OkhYshkxfh690/s400/3E6C3530.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301288061768335058" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-24339516456240333562009-02-10T13:25:00.000-08:002009-02-10T13:33:19.966-08:00Ewa Zarzycka<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1cbt3dK6JoiYEbJAq1IUSC2f8xakaEGKGozcWNhyNWL7DdEPv4ZD9aIm4y0bGRhnJQ2pDff1pO91MUti0JIVJqfARM6Z6ahlhG5ylsmR9aObQDgTl0nZN0XUGxOLgWsMjI5kUYfO3Pug/s1600-h/3E6C3430.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1cbt3dK6JoiYEbJAq1IUSC2f8xakaEGKGozcWNhyNWL7DdEPv4ZD9aIm4y0bGRhnJQ2pDff1pO91MUti0JIVJqfARM6Z6ahlhG5ylsmR9aObQDgTl0nZN0XUGxOLgWsMjI5kUYfO3Pug/s400/3E6C3430.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301283768662389138" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX6Wqs-naAczf1e8zm-jq0RAKzZk9ehoCTl-UX68wcRjOPD9gXo6qtEtqXrNRUsmS1znJXg6iQxnWL-x6M2w_drS65Ph08iFhHhGswiJxl9VfxIoJ1SGVojJl7pdJYBwQm5JRh3-Ce1HI/s1600-h/3E6C3432.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX6Wqs-naAczf1e8zm-jq0RAKzZk9ehoCTl-UX68wcRjOPD9gXo6qtEtqXrNRUsmS1znJXg6iQxnWL-x6M2w_drS65Ph08iFhHhGswiJxl9VfxIoJ1SGVojJl7pdJYBwQm5JRh3-Ce1HI/s400/3E6C3432.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301283768335876306" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZUIW8abRLYaq0EnIn6PA8pVgenacM6THCChT44LzDsopHQxfD503X2wZVzXPDGPOAHOzX23t8Rv7z_qoB8Apa2zi_oaVAc8gR8W9F_LVvu-wH6bfaSyJ9-C58MyolCpo5hLGfIvwjUTw/s1600-h/3E6C3445.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZUIW8abRLYaq0EnIn6PA8pVgenacM6THCChT44LzDsopHQxfD503X2wZVzXPDGPOAHOzX23t8Rv7z_qoB8Apa2zi_oaVAc8gR8W9F_LVvu-wH6bfaSyJ9-C58MyolCpo5hLGfIvwjUTw/s400/3E6C3445.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301283764253704834" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDiTAMws6nKYLae4q5l_bLmrctbGapFhM5eCqV1_TsfBMKAa1jvbVnh1uiU1OJ0eYAVLotdTHJctEuIa_m0Hhu0AiRVsWmk-DCA1OGP43BNbbmT82RD4CVI1CcQNyX38DAwWQ5vbN9Q-E/s1600-h/3E6C3469.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 258px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDiTAMws6nKYLae4q5l_bLmrctbGapFhM5eCqV1_TsfBMKAa1jvbVnh1uiU1OJ0eYAVLotdTHJctEuIa_m0Hhu0AiRVsWmk-DCA1OGP43BNbbmT82RD4CVI1CcQNyX38DAwWQ5vbN9Q-E/s400/3E6C3469.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301283761249449314" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghPKaWmaruvsmxW81q5rgKjAGYBBt8wiU4pLzOYTxTvSnQloqvGbvTZPhGQSiBxVDfICrSx1CwFsxs5EB_1FCdfQ43Slexpldkq3-xxTIUBDP8eYzOCS9x2jAdYYa5loQSSMSiKiTItsI/s1600-h/3E6C3472.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghPKaWmaruvsmxW81q5rgKjAGYBBt8wiU4pLzOYTxTvSnQloqvGbvTZPhGQSiBxVDfICrSx1CwFsxs5EB_1FCdfQ43Slexpldkq3-xxTIUBDP8eYzOCS9x2jAdYYa5loQSSMSiKiTItsI/s400/3E6C3472.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301283752352304066" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-87652564486538266792009-02-10T13:15:00.000-08:002009-02-10T13:25:00.893-08:00Meir TatiParty tricks<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikYj4_2kc1mMZMz1ztHmyL-WxlnlDDDCW4oiBajdLsut-inP-JqtdOhkKtMdpns6MdrbGhYiCDi5BYn8-MsTv-oCJIJIjQzQ3RYLEVjN8e7d-9AD8-B0Ahtmq6mH6Fe3sqIBZj_lI7ksk/s1600-h/3E6C5115+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikYj4_2kc1mMZMz1ztHmyL-WxlnlDDDCW4oiBajdLsut-inP-JqtdOhkKtMdpns6MdrbGhYiCDi5BYn8-MsTv-oCJIJIjQzQ3RYLEVjN8e7d-9AD8-B0Ahtmq6mH6Fe3sqIBZj_lI7ksk/s400/3E6C5115+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301282561964978050" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEV8xe1ATzqxLU66WzF0U0y3JVkwRXFRjr3k2GHG6vzwmdtOmRM8RSvJMnfHV0MNMNuisWx4DL_BeFrlNtysl_eZuancaB2n3J2R_fJva6V_6EaMh5ZWJsv4PidcrTUCltwwAtKdA_wJk/s1600-h/3E6C5121+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEV8xe1ATzqxLU66WzF0U0y3JVkwRXFRjr3k2GHG6vzwmdtOmRM8RSvJMnfHV0MNMNuisWx4DL_BeFrlNtysl_eZuancaB2n3J2R_fJva6V_6EaMh5ZWJsv4PidcrTUCltwwAtKdA_wJk/s400/3E6C5121+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301282559700229970" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJD0O4pNr7cywVeWYFtsQpDHTmImACF579gf19hxiWBDDwzo3Sdw2eQUWRE9Rx7Dp-JARi0LxzagF-1O67uTl2WFEPB_PdAVLUi5OEZpXJYI_k2p7wL43WB0gHTOTxx07GhSBSDvK5Ky4/s1600-h/3E6C5125+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJD0O4pNr7cywVeWYFtsQpDHTmImACF579gf19hxiWBDDwzo3Sdw2eQUWRE9Rx7Dp-JARi0LxzagF-1O67uTl2WFEPB_PdAVLUi5OEZpXJYI_k2p7wL43WB0gHTOTxx07GhSBSDvK5Ky4/s400/3E6C5125+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301282556456554946" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dgDXd1kuNmAMR0qrerhCgtWqeDuGQGiSw0IkGrbIN5RR9jmtlJm3zp1SPflbw6M45NOliiHE6o3jGilSXRfStsJqJ6Ai4ud1N8bwaacSrZ9BUO9yvX-G7fEzUUi8S0U2V-_icxyTmho/s1600-h/3E6C5128+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dgDXd1kuNmAMR0qrerhCgtWqeDuGQGiSw0IkGrbIN5RR9jmtlJm3zp1SPflbw6M45NOliiHE6o3jGilSXRfStsJqJ6Ai4ud1N8bwaacSrZ9BUO9yvX-G7fEzUUi8S0U2V-_icxyTmho/s400/3E6C5128+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301282551616046306" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT7m90HkaP7n8cWFdteiun-DqjOOWWDwEJmmo-uWq5hlcbn5ey858vLc1rykDcGk8llFl4Sy0LJVUef7XDU3gsTO-WcJTu6pAij8FtZ80bPbnW8o_iJ6SX2OXIdGKX_gDEa8GYY3_ZRC8/s1600-h/3E6C5133+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT7m90HkaP7n8cWFdteiun-DqjOOWWDwEJmmo-uWq5hlcbn5ey858vLc1rykDcGk8llFl4Sy0LJVUef7XDU3gsTO-WcJTu6pAij8FtZ80bPbnW8o_iJ6SX2OXIdGKX_gDEa8GYY3_ZRC8/s400/3E6C5133+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301282549143600098" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-50014686097355690632009-02-10T13:05:00.001-08:002009-02-10T13:09:06.326-08:00Sala-Manca<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1E3JPZGb7f3h_Cb2nU6L1xGQpfuHNuzR3x5w0Imh70naI7hjFImaHyAxhUUDQJVhGDn_NYEA5Wk7rE7D8l8O8fUP92gLLMLUym1dAFyTKb4j87bHOXcgU4OAESF-yNh-It5tA7aoWI0M/s1600-h/3E6C3795.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1E3JPZGb7f3h_Cb2nU6L1xGQpfuHNuzR3x5w0Imh70naI7hjFImaHyAxhUUDQJVhGDn_NYEA5Wk7rE7D8l8O8fUP92gLLMLUym1dAFyTKb4j87bHOXcgU4OAESF-yNh-It5tA7aoWI0M/s400/3E6C3795.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301278674142422722" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijsP4zSBKnwS3XqD0fn2us0u5_Ty0C4zd_T7Y_ZE3jLVLSApavcTfetvANHhjyS9JFL0mI4PWq-lP3WlTjVfdJz4riNRkxkprye3-94I7mZQ_AT2zjWyvVGxEg7e33yD-XdV3T5rFtXRw/s1600-h/3E6C3779.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijsP4zSBKnwS3XqD0fn2us0u5_Ty0C4zd_T7Y_ZE3jLVLSApavcTfetvANHhjyS9JFL0mI4PWq-lP3WlTjVfdJz4riNRkxkprye3-94I7mZQ_AT2zjWyvVGxEg7e33yD-XdV3T5rFtXRw/s400/3E6C3779.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301278671538828530" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAFxQoUGF2gsujISH9s1nUzMiSvDCz_D3DkxFM70koGEucy_HNcDyS922FPiDlBBruHGIA-R6MKjg2PFZjjVFldawYAAVSnOA7mtdm6tfO6UPNRIPkEIcri0gHkUWctb7DoHCPbF8eIjQ/s1600-h/3E6C3763.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAFxQoUGF2gsujISH9s1nUzMiSvDCz_D3DkxFM70koGEucy_HNcDyS922FPiDlBBruHGIA-R6MKjg2PFZjjVFldawYAAVSnOA7mtdm6tfO6UPNRIPkEIcri0gHkUWctb7DoHCPbF8eIjQ/s400/3E6C3763.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301278671495969186" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpusUjyv49I99CVFh6dY4CVd9_9Xnsyce7d1TMjwhvpR36OrDVHmj16uNEQuhQeh-42lX75zAoC3cbOk2czjuRpJQulP1t3C7JaJef1JkAFjf_bb6RSUQhGaAwwNHl9_OehRmqW1BBr4w/s1600-h/3E6C3770.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpusUjyv49I99CVFh6dY4CVd9_9Xnsyce7d1TMjwhvpR36OrDVHmj16uNEQuhQeh-42lX75zAoC3cbOk2czjuRpJQulP1t3C7JaJef1JkAFjf_bb6RSUQhGaAwwNHl9_OehRmqW1BBr4w/s400/3E6C3770.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301278666035190498" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWVjAWfG4wZevQ2tcZtv1O59zY1tI99HJ9xVGVDhBQHXdhquNMtSaF-jZwvbZ5AMPexLEt4lJAJZyVbchYtGH4a2Q529ZkBgaYX0-XIwDgoTcI8KTm8lZKSbwRBwUndtPkjyslncnDxQw/s1600-h/3E6C3761.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWVjAWfG4wZevQ2tcZtv1O59zY1tI99HJ9xVGVDhBQHXdhquNMtSaF-jZwvbZ5AMPexLEt4lJAJZyVbchYtGH4a2Q529ZkBgaYX0-XIwDgoTcI8KTm8lZKSbwRBwUndtPkjyslncnDxQw/s400/3E6C3761.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301278664558234706" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-37229736540000040942009-02-10T12:57:00.000-08:002009-02-10T13:01:35.263-08:00Sylvia Rimat<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIFNPxqbmyNuNTPZsGbSjlwJbgFaVm5TUYzAi9DrolBB0IMbGUCZHu8JmOtxHs8Avad38EK0n2_I6C88tPxezMvBY_XConB_eZwlS9ILeXC0GUS-TyCh7h0tCXAnqgfPYcvhXOF7bPXNQ/s1600-h/3E6C4129+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIFNPxqbmyNuNTPZsGbSjlwJbgFaVm5TUYzAi9DrolBB0IMbGUCZHu8JmOtxHs8Avad38EK0n2_I6C88tPxezMvBY_XConB_eZwlS9ILeXC0GUS-TyCh7h0tCXAnqgfPYcvhXOF7bPXNQ/s400/3E6C4129+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301276624862160930" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0P__N9pgHNFmMeGqhrYqAR4sQDqJihKFmlDxTDfM9UrfB0jVQWQeXmzj2MHmNU2Q-HkogFO84wy_-5-KNFVgSiF4fKYpRWfPE814D8kEox3sxufLMhSNxevxYhztm_h_0fSSzr748zo8/s1600-h/3E6C4151+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0P__N9pgHNFmMeGqhrYqAR4sQDqJihKFmlDxTDfM9UrfB0jVQWQeXmzj2MHmNU2Q-HkogFO84wy_-5-KNFVgSiF4fKYpRWfPE814D8kEox3sxufLMhSNxevxYhztm_h_0fSSzr748zo8/s400/3E6C4151+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301276619744212578" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlG6LfxiPZWtCNhXfvcHHTWAkz8qPRCAo0U7GqE9xoUdo3-D9EL7c-234kA5WIZDzuMDsMgK5fnJamgSnfZ2PVxq2iWUasUb3LM7OUEbeT6WwbnO4QWQzsauNb61Xv5EZH4bJno0nc19o/s1600-h/3E6C4197+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlG6LfxiPZWtCNhXfvcHHTWAkz8qPRCAo0U7GqE9xoUdo3-D9EL7c-234kA5WIZDzuMDsMgK5fnJamgSnfZ2PVxq2iWUasUb3LM7OUEbeT6WwbnO4QWQzsauNb61Xv5EZH4bJno0nc19o/s400/3E6C4197+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301276616066952530" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhbMAVyTFZNzZh1rQyeYygZZC1pKh98MqMl0Adl67lk2NDO6-kAM3_MHP_RVFvoWB5_37dU0gMlL242eSoN4qLje-Qkj3MvupPGle5uv1mZIo3m3OAca0LN5hyxf3qxPzp23vVCD-xxmM/s1600-h/3E6C4213+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhbMAVyTFZNzZh1rQyeYygZZC1pKh98MqMl0Adl67lk2NDO6-kAM3_MHP_RVFvoWB5_37dU0gMlL242eSoN4qLje-Qkj3MvupPGle5uv1mZIo3m3OAca0LN5hyxf3qxPzp23vVCD-xxmM/s400/3E6C4213+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301276615853579058" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9fvwmtNgW1bPLC24qtEHtnLNIlpayTU0mVn8qEuFTVr0JGW5HCnPxshwIOI_UPrd86e6dPYrofPItIPuJWtvtXksWTo6ELGi6fQDLdusa5pDtdhMVFHw8k3e6rhjejRyxp8rteT0PHIQ/s1600-h/3E6C4223+copy.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9fvwmtNgW1bPLC24qtEHtnLNIlpayTU0mVn8qEuFTVr0JGW5HCnPxshwIOI_UPrd86e6dPYrofPItIPuJWtvtXksWTo6ELGi6fQDLdusa5pDtdhMVFHw8k3e6rhjejRyxp8rteT0PHIQ/s400/3E6C4223+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301276612506221442" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-87632430330739816462009-02-09T14:43:00.001-08:002009-02-09T14:47:38.045-08:00Noa Reshef<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1mnhjI5G8ZpwdhSCEl1aAKyYESpc26gYdV0YmIgh3Ulg0E6ngNZTSBxX9BI5fhPrKhfqu5vOq8Px5GH6duqL5IzBmuDVU_PLulI4g20UETGLHHezzTR2YCAAuEF6lJ_e7Rn1X8Yd08Mc/s1600-h/3E6C3555.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 244px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1mnhjI5G8ZpwdhSCEl1aAKyYESpc26gYdV0YmIgh3Ulg0E6ngNZTSBxX9BI5fhPrKhfqu5vOq8Px5GH6duqL5IzBmuDVU_PLulI4g20UETGLHHezzTR2YCAAuEF6lJ_e7Rn1X8Yd08Mc/s400/3E6C3555.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932991475399506" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTERr-pOb-BGLz6xpaL0Gpa0Ybf5Lx3nSkDF6LMtOZHpqGurVMkx_PivWLaUvKn37CCoBosZyzgwxgR2FiM46JeNLHEyaP9D5iIqL6wYOhtMCy87-Gzxm7B0SjbnAR2WCGQiCwXMY2lzs/s1600-h/3E6C3594.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTERr-pOb-BGLz6xpaL0Gpa0Ybf5Lx3nSkDF6LMtOZHpqGurVMkx_PivWLaUvKn37CCoBosZyzgwxgR2FiM46JeNLHEyaP9D5iIqL6wYOhtMCy87-Gzxm7B0SjbnAR2WCGQiCwXMY2lzs/s400/3E6C3594.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932990698446082" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi971_q2smAGbHOUYp7jACq0_-gZI5gLP5uOFzanoL6KZPYO6UHIr-4iE3Vu6vNh8qxo8DJkzSIBb_TBuw8saheWhvk72HqKdb_707CTee4Yqff73RWDoPc3kuSTCx_4VopGctfPAZb8EA/s1600-h/3E6C3681.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi971_q2smAGbHOUYp7jACq0_-gZI5gLP5uOFzanoL6KZPYO6UHIr-4iE3Vu6vNh8qxo8DJkzSIBb_TBuw8saheWhvk72HqKdb_707CTee4Yqff73RWDoPc3kuSTCx_4VopGctfPAZb8EA/s400/3E6C3681.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932986789978898" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqs9F6TvNJyHp8z_EwP3qbY59Pn_rqJHG_kTYVzfePn3y5JUT2h1SwVhyWKjTYSGtLuNcORVwExjRHEtmZB0IToBNW5YP02ApJ3tijXExClapSqlfTVzLnkON5pXYpxzvo7G1e6GpmPzs/s1600-h/3E6C3590.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 375px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqs9F6TvNJyHp8z_EwP3qbY59Pn_rqJHG_kTYVzfePn3y5JUT2h1SwVhyWKjTYSGtLuNcORVwExjRHEtmZB0IToBNW5YP02ApJ3tijXExClapSqlfTVzLnkON5pXYpxzvo7G1e6GpmPzs/s400/3E6C3590.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932985898893442" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkEBUOErIK6HqYFuWwOmv07Cih6xx5yi6aXxjbk3B4Yr4KNmYd4JPN1Jzg9sT-vtdCC1fmdKD5r-uYInB-j2SEss-7bbcrc_JOP5AvJP5gC9ogLrJ_dtpcXIx2t95RAwAM3lIV4T6WLnA/s1600-h/3E6C3725.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 296px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkEBUOErIK6HqYFuWwOmv07Cih6xx5yi6aXxjbk3B4Yr4KNmYd4JPN1Jzg9sT-vtdCC1fmdKD5r-uYInB-j2SEss-7bbcrc_JOP5AvJP5gC9ogLrJ_dtpcXIx2t95RAwAM3lIV4T6WLnA/s400/3E6C3725.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932983200134530" /></a>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8974039789250209030.post-41671841892201982342009-02-09T14:34:00.001-08:002009-02-09T14:42:37.050-08:00Jordan McKenzie<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaf6QoZsveM_A9Or8rPZceS3linrWTPombHV0iH7v9gT80Od1vofR2HIt28E0x3N19TZHXCe49V3hDFV3kZl-aZfipChB2NiYM7m58-LLXXGPa_t0haVlJ6Mda5uUyGW519Q5juGQmtgY/s1600-h/3E6C3341.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaf6QoZsveM_A9Or8rPZceS3linrWTPombHV0iH7v9gT80Od1vofR2HIt28E0x3N19TZHXCe49V3hDFV3kZl-aZfipChB2NiYM7m58-LLXXGPa_t0haVlJ6Mda5uUyGW519Q5juGQmtgY/s400/3E6C3341.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300930628015764946" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnriFZ4Tcn76OaBHix6Xmj6kxVN7QwZfKItRlN8xJjOkoZh7KDjvzz_F1S8ycoUIQs7Gh2_p4ahhTTbNpw-U3Nrbr3w2StvHRCYtwKeX7SyzgbExqk_wbKXyQwqrf4s18Drt6t8KwZ5U/s1600-h/3E6C3356.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnriFZ4Tcn76OaBHix6Xmj6kxVN7QwZfKItRlN8xJjOkoZh7KDjvzz_F1S8ycoUIQs7Gh2_p4ahhTTbNpw-U3Nrbr3w2StvHRCYtwKeX7SyzgbExqk_wbKXyQwqrf4s18Drt6t8KwZ5U/s400/3E6C3356.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300930629124533314" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh31-GMM11RjdwVWX3pUzJQc2DsHjK6ekptv11VYiKXiluypsyqAVR0yVdoQK5hzLDdCDSGoUrI_aZey0T5vmMkvhCKpEBWCrR4YEqKPKDb7fYYU3bh_sfxATgDt5HUVpWz1mHV7UWT0Ps/s1600-h/3E6C3347.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh31-GMM11RjdwVWX3pUzJQc2DsHjK6ekptv11VYiKXiluypsyqAVR0yVdoQK5hzLDdCDSGoUrI_aZey0T5vmMkvhCKpEBWCrR4YEqKPKDb7fYYU3bh_sfxATgDt5HUVpWz1mHV7UWT0Ps/s400/3E6C3347.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300930634597836338" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKWjGWgzrkYnhCqi2YHe-KqznIR1_mg4yzRt6XV5ummwbCCFiH8_dGAmROwkFsyMUDubkfV5VOxRkOdNUOoSDRbcA6MuazXq5YJMIFnHODTHOTsw9yg5LDubFzBT5vRWmR8PP8sk346f8/s1600-h/3E6C3823+copy.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKWjGWgzrkYnhCqi2YHe-KqznIR1_mg4yzRt6XV5ummwbCCFiH8_dGAmROwkFsyMUDubkfV5VOxRkOdNUOoSDRbcA6MuazXq5YJMIFnHODTHOTsw9yg5LDubFzBT5vRWmR8PP8sk346f8/s400/3E6C3823+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300930633252508482" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdNcCavmZ5wUoLadhP0GcxsmyhKb2q4n2g4Pdzp6M1qw_XS-QbJpxy4k79aRxvj9HOEeW_5ENpONJ-ZVR2xtcCzWdwpydGZAa9l1Rh2sFport7xXSjUGN2gQ1-9Q41ppCHKVPH_gchNI8/s1600-h/3E6C3806+copy.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdNcCavmZ5wUoLadhP0GcxsmyhKb2q4n2g4Pdzp6M1qw_XS-QbJpxy4k79aRxvj9HOEeW_5ENpONJ-ZVR2xtcCzWdwpydGZAa9l1Rh2sFport7xXSjUGN2gQ1-9Q41ppCHKVPH_gchNI8/s400/3E6C3806+copy.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300930638500574514" /></a>Unknownnoreply@blogger.com